Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Ε στον Ν.
Σαββατόβραδο, βγήκαμε με την παρέα μου για ένα ποτό, να αποδράσουμε απ’ την καθημερινότητα, να ξεφύγουμε απ’ το διάβασμα. Τότε ήταν που σε είδα για πρώτη φορά. Τη θυμάμαι ακόμα. Σε παρατηρούσα μέσα στο πλήθος, με αυτό το μπλε τζιν πουκάμισο και το χρωματιστό τζιν, δεν είχα καταλάβει ότι δούλευες εκεί.
Χαιρετούσες αρκετούς κοινούς μας γνωστούς και το θεώρησα περίεργο που δε σε ήξερα. Ήθελα σαν τρελή να μάθω το όνομά σου. Στα επόμενα δύο λεπτά σε φώναξε ο DJ απ’ το μικρόφωνο. Κι ήταν απ’ τις στιγμές, ίσως η πρώτη δική μου, που το σύμπαν συνωμοτεί με το μέρος σου.
Πάνε τρία χρόνια σχεδόν που σε ξέρω, που μιλάμε, που όμως ποτέ δεν έγινε τίποτα μεταξύ μας -κι ας γνώριζες τι νιώθω. Πόσες φορές είχαμε τσακωθεί γι’ αυτό; Τρίτα πρόσωπα σου έβαζαν λόγια κι εσύ τους πίστευες -κι αυτό με πλήγωνε. Όμως, ποτέ δε σε άφησα χωρίς κάποια εξήγηση, γιατί δεν ήθελα να φύγεις απ’ τη ζωή μου. Κι ούτε ποτέ θα θέλω να συμβεί αυτό, να ξέρεις. Ούτε σου ζήτησα κάτι σαν αντάλλαγμα για τα αισθήματά μου -κι αυτό να το ξέρεις.
Λατρεύω όταν ανοίγω το κινητό μου κι εμφανίζονται μηνύματα δικά σου στην οθόνη μου, λατρεύω να σε βλέπω έξω και να μου χαμογελάς. Δε με θέλεις, σίγουρα όχι όσο εγώ, δεν ξέρω καν αν αυτό θα συμβεί και ποτέ. Ρόδα είναι και γυρίζει, λένε. Εμένα αυτό που με νοιάζει είναι πως ζω με ένα όνειρο και κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει απ’ τα να πιστεύω πως μια μέρα θα πραγματοποιηθεί.
Θέλω να μας δω αγκαλιά, να με κρατάς σφιχτά και να μου μιλάς∙ για τους προβληματισμούς σου, τους φόβους σου, τα όνειρά σου, τις αδυναμίες σου, να μου αποκαλύψεις κάθε μυστικό σου. Κι αυτό να συμβαίνει επειδή θα αναγνωρίζεις όσα νιώθω για σένα, μα θα αισθάνεσαι κι εσύ τα ίδια.
Φέτος είναι η χειρότερη χρονιά. Δεν ξέρω σε ποια πόλη θα βρίσκομαι σε λίγους μήνες από τώρα. Κι ενώ αλλάζουν τόσα στη ζωή μου, κάθε φορά που σκέφτομαι πως ίσως καταλήξω κάπου μακριά και δε θα μπορώ να σε βλέπω, θυμώνω, πληγώνομαι. Μόνο η σκέψη της απουσίας σου απ’ τη ζωή μου μού κλέβει το χαμόγελο.
Η παρηγοριά μου είναι ένα χαρτί για να ξεσπάω. Να γράφω για σένα, για μας, για ένα υποθετικό «μαζί» που τόσο θέλω να γίνει πραγματικό. Μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι και τη σκέψη παγωμένη σε σένα.
Απ’ τη στιγμή που δεν μπορώ να περιμένω πολλά, μπορώ τουλάχιστον να ελπίζω, τα όνειρα δεν έχουν περιορισμούς. Να είσαι καλά και να με σκέφτεσαι πού και πού. Μακάρι το όνειρό μου να βγει αληθινό. Όταν θα φύγω, θέλω κάτι γλυκό να σε θυμίζει, όχι ένα παραπονεμένο «αν»…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
