Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Εύα.
Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια. Τέσσερα χρόνια που κρύβω τα συναισθήματά μου, πολύς καιρός. Εθελοτυφλώ κι επιμένω να λέω πως δεν είμαι ερωτευμένη. Ψέματα σου λέω, εαυτέ μου. Ερωτεύτηκα, αλλά δεν το παραδέχομαι. Και πώς να το πω; Αφού γνώρισα κάποιον που σε όλους λέγαμε πως είμαστε φίλοι, που απλά βγαίνουμε και καμιά φορά σαν εραστές. Εμείς οι δύο ξέραμε πολύ καλά τι είχαμε. Ή μήπως δεν ξέραμε ή μήπως θέλαμε κι εν τέλει ζητούσαμε διαφορετικά πράγματα; Πολλές ερωτήσεις κι όλες αναπάντητες.
Η απάντηση, εξάλλου, σε αυτό το ερώτημα δεν είναι η ίδια και για τους δύο μας, άσχετα αν συμφωνούσα μαζί σου όταν με ρωτούσες. Απ’ την πλευρά σου η απάντηση είναι απλά ότι «περνάμε καλά, είμαστε friends with benefits». Απ’ την πλευρά μου πάλι διαφέρει, «περνάω καλά, αλλά είμαι ερωτευμένη μαζί σου». Τι άσχημη ειρωνεία να νιώθετε διαφορετικά ενώ νομίζετε πως κι οι δύο νιώθετε το ίδιο.
Αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω θα άλλαζα πολλά, αλλά εσένα και την ιστορία μας δε θα σας διέγραφα. Απλώς θα σου έλεγα εξ αρχής πως μαζί σου νιώθω όπως δε νιώθω με κανέναν άλλον. Πως σε βλέπω στις καφετέριες, στα beach bar, στους μικρούς δρόμους της πόλης μας κι ανεβάζω παλμούς. Πως όταν διασκεδάζω έξω με την παρέα μου, απλά εύχομαι να σε δω, έστω και τυχαία. Πως όταν σε κατηγορούν και λένε πως δε μου αξίζεις, εγώ προσπαθώ να σε υπερασπιστώ και κάπως έτσι να πείσω τον εαυτό μου πως όντως είμαστε απλώς friends with benefits.
Όλα αυτά κάποτε τα θεωρούσα σωστά. Αλλά τώρα όχι. Βαρέθηκα να είμαι εκεί απλώς για να περάσεις καλά ένα βράδυ και μετά να εξαφανιστείς σαν να μην ήρθες ποτέ. Να συνεχίζεις τη ζωή σου και πάλι να με θυμάσαι όποτε σε βολέψει. Ένας φαύλος κύκλος που δεν καταλήγει πουθενά.
Τέσσερα χρόνια μετά, τουλάχιστον, αναγνωρίζω και παραδέχομαι τα λάθη μου. Λάθος μου που πίστεψα πως εμείς οι δυο θα πηγαίναμε παρακάτω. Πως θα προσδιορίζαμε απ’ την αρχή αυτό που ήμασταν. Πως υπήρχε αμοιβαιότητα. Πως θα καταλήγαμε να κάναμε μια υγιή σχέση. Αλλά όχι, εμείς είμαστε απλώς φίλοι και κάπου-κάπου κι εραστές. Απλά να, ο ένας είναι ερωτευμένος κι ο άλλος όχι. Λάθος όλα και ταυτόχρονα σωστά.
Σε θέλω και πάντα θα σε θέλω, αλλά δε χωράς στη ζωή μου πια. Κι αυτό γιατί βαρέθηκα, κουράστηκα κι απογοητεύτηκα αφού πήρα το ρίσκο να πιστέψω σε εμάς. Πίστεψα στη σχεδόν σχέση μας. Και διαψεύστηκα πανηγυρικά. Παρ’ όλο το άδοξο τέλος μας, να ξέρεις, θα παραμείνεις μια καλή ανάμνηση στη ζωή μου, που δε θα ξεχάσω.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
