Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Λ. στον Δημήτρη.
Οκτώ χρόνια πριν. Οκτώ ολόκληρα χρόνια, πολύς καιρός. Βράδια που προσπαθούσα να γεμίσω την απουσία σου αδειάζοντας εμένα. Μέρες που ξεχνιόμουν με φίλους, με τη δουλειά, με εφήμερες σχέσεις που δεν τους έδωσα καμία ουσιαστική ευκαιρία. Επέμενα να αναλώνομαι χωρίς εσένα.
Δεν ήμουν καν ενήλικη όταν σε γνώρισα. Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, παρά την απειρία μου, ήξερα πως εσύ είσαι ο ένας. Ο μονάκριβός μου, όπως ακόμα θέλω να σε αποκαλώ. Ήμασταν μαζί για μήνες, ερωτευμένοι πιστεύω. Μέχρι που πήγες στρατό. Εκεί χωρίσαμε. Δεν το ξεπέρασα. Σου έγραφα γράμματα, που ποτέ δε σου έστειλα.
Μετά από καιρό, ξαναγύρισες. Ήμουν ακόμα εκεί για σένα, μόνο που αυτή τη φορά ήθελες να το πάμε χαλαρά. Μόνο σεξ, τίποτα παραπάνω. Το δέχτηκα κι αυτό. Κράτησε για λίγο και πάλι έφυγες. Δε μίλησα. Σε άφησα να τριγυρνάς στη ζωή μου επιτρέποντάς σου να με παίρνεις τηλέφωνο όποτε ένιωθες μόνος και να μου λες για τη ζωή σου. Για τη δουλειά σου, για τις γυναίκες που πέρναγαν απ’ το κρεβάτι σου.
Μου αρκούσε να σε έχω στη ζωή μου έστω κι έτσι. Δεν άντεχα –κι ακόμα πονάω– στην ιδέα ότι δεν υπάρχεις καθόλου στην καθημερινότητά μου. Ώσπου μια μέρα, μου ζήτησες να βρεθούμε. Μιλήσαμε πολλή ώρα εκείνη τη μέρα στο τηλέφωνο. Με ρώταγες για τα παλιά, τον καιρό που ήμασταν μαζί. Σου είπα για τα γράμματα και θέλησες να τα διαβάσεις. Ίσως γι’ αυτό να ήθελες να βρεθούμε, ίσως γι’ αυτό να τα κράτησα τόσα χρόνια, για να τα διαβάσεις κάποτε.
Βρεθήκαμε για καφέ στην παραλιακή. Μιλήσαμε λίγο και μετά μου ζήτησες τα γράμματα. Φυσικά, τα είχα μαζί μου. Δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να στα δώσω, αν θα με λυπόσουν, αν θα με συμπονούσες ή έστω αν καταλάβαινες. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη είναι ότι σ’ αγάπησα παραπάνω απ’ όσο μπορούσες να αντέξεις.
Με τον κόμπο να μου σφίγγει το στομάχι κι ένα τρέμουλο στα έδωσα. Τα διάβασες και μείναμε σιωπηλοί. Σου έγραφα πόσο άδεια ένιωθα μακριά σου, πόσο άδικο ήταν που έφυγες έτσι και πόσο σ’ αγαπώ. Πώς δε σου κράτησα ποτέ κακία και θα είσαι πάντα ο μονάκριβός μου. Αυτά που λένε οι άνθρωποι όταν είναι τόσο ερωτευμένοι ώστε να μην κρατάνε τίποτα για τους ίδιους.
Φύγαμε με μισόλογα, αλλάζοντας θέματα από αμηχανία. Με πήγες με το αυτοκίνητο στη στάση και πριν κατέβω με φίλησες. Όλα απέκτησαν χρώμα ξανά. Και πάλι ελπίδες. Πίστεψα πως αυτή τη φορά, μετά από τόσα χρόνια, θα ήμασταν επιτέλους ξανά μαζί. Λάθος.
Ξανά απών απ’ τη ζωή μου. Για να έρθεις τώρα, στα 24 μου χρόνια, να μου καταστρέψεις ξανά την ηρεμία. Μου είπες με αγαπάς, πως ό,τι και να γίνει είμαι η γυναίκα της ζωής σου, θέλεις να είμαστε μαζί και να κάνουμε οικογένεια. Μου είπες ακόμα πως δεν είσαι ο αυτός που ήξερα, πως έχεις αλλάξει. Και πάλι η τρελή, -ήθελα και- σε πίστεψα.
Ήμουν σε σχέση όταν με προσέγγισες ξανά. Είναι καλό παιδί και δεν του άξιζα. Μέναμε μαζί κι έτσι μου πήρε χρόνο να μαζέψω τα χρήματα, να βρω σπίτι και να μετακομίσω. Εσύ δεν το δέχτηκες. Έφυγα κι έμεινα στον άσσο, με εσένα να με ενημερώνεις μέσω instagram πως τα ξαναβρήκες με την πρώην σου και να με μπλοκάρεις.
Κι εγώ; Τι είμαι εγώ; Γιατί σου επιτρέπω να καταστρέφεις κάθε καλό κομμάτι του εαυτού μου; Γιατί ανέχομαι τα καπρίτσια σου; Ίσως να σε τρομάζει το ενδιαφέρον μου. Ίσως να μη με αγάπησες και ποτέ. Δεν ξέρω τι να υποθέσω, το μόνο που ξέρω είναι ότι σε αγάπησα περισσότερο από ό,τι αγαπώ τον εαυτό μου -γιατί αν τον αγαπούσα λίγο θα τον προστάτευα.
Όσο και να θυμώνω, κυρίως με μένα, όσο κι αν με πληγώνεις, δε βγαίνεις από μέσα μου γιατί δεν το θέλω. Το δέχομαι κι αυτό, όπως δέχτηκα τόσα αλλά. Μου αρκεί να είσαι καλά και να σε κάνει εκείνη ευτυχισμένο. Μα όσο κι αν σε νοιάζομαι περιμένω εκείνη τη μέρα που θα σταματήσεις να κόβεις βόλτες στο μυαλό μου, να φτιάξω επιτέλους τη ζωή μου.
Εύχομαι μια μέρα να μπορώ να είμαι ευτυχισμένη χωρίς εσένα και να μη σου επιτρέψω ξανά να μου γαμήσεις την ψυχολογία. Για τώρα, όμως, θα αρκεστώ στο ότι θέλω απλώς να είσαι καλά.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
