Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Γιώργος.
Άλλη μία προσπάθεια, λοιπόν. Δεν ξέρω στις πόσες γίνομαι ο κουραστικός ηλίθιος που ποτέ δεν ήθελα να γίνω (και που κάποτε επέμενες πως δεν είμαι κι ούτε μπορώ να γίνω). Αλλά είναι τόσος καιρός τώρα που σου φωνάζω μέσα στη σιωπή, τη δική σου σιωπή που για μένα είναι η πιο σκληρή, και δε γυρνάς καν το κεφάλι να με κοιτάξεις. Θα μου πεις, και η σιωπή μια απάντηση δεν είναι; Και μάλιστα η πιο σαφής.
Όμως, ο ανθρώπινος νους είναι περίεργο πράγμα, γεμάτο, μεταξύ των θετικών και με ελαττώματα και προκαταλήψεις. Έτσι, κάθε φορά που έβλεπα να με αγνοείς μου αντέτασσε «μα θα είναι απασχολημένη», «δεν είναι τώρα σε φάση, κάποια άλλη στιγμή θα είναι καλύτερα», «θα σου μιλήσει όταν νιώσει εκείνη», όπως συνέβη τόσες φορές. Τόσες φορές…
Τις θυμάμαι όλες, μία προς μία. Τις φορές εκείνες που ένιωθα κάθε απόσταση να καταργείται, επειδή μου μιλούσες εσύ. Για τα προβλήματα, τις σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, τις ελπίδες σου. Και σου είμαι ευγνώμων που τα μοιράστηκες μαζί μου. Και ταυτόχρονα είμαι περίεργος: Τι έκανα τόσο λάθος ώστε πια να μη θες ούτε μια ευχή ν’ ακούσεις από μένα; Ούτε ένα «χρόνια πολλά» στα γενέθλια, στη γιορτή σου πλέον δεν τη γλιτώνει, χωρίς να πέσει στο κενό.
Αν έκανα κάτι, θα ήθελα πολύ να το ξέρω. Να είμαι σε θέση ν’ απολογηθώ. Βέβαια, μια φωνή μέσα μου λέει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά. Μάλλον, απλώς, κάποτε, έπεισα τον εαυτό μου ότι είμαι κάτι περισσότερο στα μάτια σου από ό,τι πραγματικά είμαι.
Θέλω πολύ να γίνω ξανά αυτό που υπήρξα κάποτε για σένα, αν όχι και κάτι παραπάνω. Να γίνω ο άνθρωπος στον οποίον μιλούσες, μέχρι τα ξημερώματα μερικές φορές, για πράγματα σημαντικά ή περί ανέμων και υδάτων, ο άνθρωπος από τον οποίο κάποτε ζητούσες κάθε μέρα τραγούδια, ο άνθρωπος που άκουγε με ενδιαφέρον τα κατεβατά ηχητικών στα οποία ζητούσες συγγνώμη. Μου έχουν λείψει όλ’ αυτά κι ας μου φαίνονται πολύ μακρινά πλέον.
Δεν παύω να νιώθω ότι γνώρισα έναν ολόκληρο κόσμο χάρη σ’ εσένα. Έναν κόσμο που τώρα αγαπώ. Δεν παύω να νιώθω ότι μου δίνεις δύναμη απέναντι σε οτιδήποτε δύσκολο ή σκληρό με λίγες λέξεις σου και μόνο. Το έκανες πάλι πριν λίγο καιρό. Μια ξαφνική κλήση ένα πρωί, μια κουβέντα με τις ώρες που ακολούθησε. Το πόση δύναμη μου έδωσες τότε να πετύχω πράγματα που δε φανταζόμουν ότι μπορούσα τη δεδομένη χρονική στιγμή- αλήθεια, δεν μπορείς να το διανοηθείς.
Θέλω μια χάρη, γι’ αυτό σου γράφω. Χωρίς να ξέρω αν ποτέ θα διαβάσεις αυτές τις γραμμές. Θέλω να ξέρω, να μην κάνω υποθέσεις. Αν, πάλι, θες να απομακρυνθείς, πρώτος εγώ θα το σεβαστώ, σου ζητώ μόνο να μου το πεις. Και κάτι τελευταίο. Να σε προσέχεις και λίγο. Γιατί κρυώνεις εύκολα κι είναι περίεργες οι μέρες, γιατί συχνά ξεχνάς να φας πρωινό και γιατί αγχώνεσαι αν βγεις εκτός προγράμματος κι έχεις αϋπνίες. Να προσέχεις και να πετυχαίνεις κι έτσι, έστω από μακριά, να το βλέπω κι εγώ και να χαμογελώ.
Τι να κάνουμε, άλλη μια προσπάθεια. Μετά, τέλος.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
