Γράφει η Ε.Κ.
Έρχονται στιγμές στη ζωή μου που εύχομαι να είχα το θάρρος ή μάλλον τα κότσια να σε αντιμετωπίσω από κοντά. Να μπορούσα να σε κοιτάξω κατάματα, να παρατηρήσω πώς κινείσαι. Να κάνω στην άκρη το φόβο μου και να σου μιλήσω. Να περάσω ένα απόγευμα μαζί σου. Να σε χαϊδέψω και να σε ηρεμήσω. Να σου εξηγήσω, γιατί με γοητεύουν τα χρώματα όταν δύει ο ήλιος. Να σε χαζεύω χαμογελώντας, χωρίς να χάνεσαι όταν ανοίγω τα μάτια μου. Να γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου, να σε αγκαλιάσω και να νιώσω ασφάλεια. Να σου δώσω ένα τρυφερό φιλί στο λακκάκι που έχεις στο πηγούνι σου. Να ακουμπήσω το χέρι μου στην παλάμη σου. Να σε δω να γελάς με τη διαφορά του μεγέθους των χεριών μας κι όση ώρα γελάς, εγώ να σε κρατάω σφιχτά.
Θυμώνω που δεν μπορώ. Κι εκνευρίζομαι ακόμη παραπάνω με τη χρήση του ρήματος «μπορώ». Όλα είναι στιγμές. Ακούγεται τόσο απλό, μα είναι αλήθεια τόσο περίπλοκο. Φταίει που είμαι κι εγώ ανυπόμονη. Νιώθω ότι ο χρόνος τρέχει, ότι δε θα προλάβω να ζήσω. Κι από την άλλη η ευαισθησία μου είναι κατάρα κι ευχή. Και το μυστικό της ευαισθησίας είναι ότι εάν προσπαθήσεις να την ελέγξεις, θα αρχίσεις να χάνεις. Πρέπει να την αποδεχτείς, να γίνει κομμάτι σου, ένα δεύτερο «εγώ» σου.
Νιώθω κάθε φορά ευτυχισμένη όταν ακούω τη φωνή σου. Νιώθω τυχερή που σε βρήκα και με βρήκες, που μπορείς να με καταλάβεις, που ο αυθορμητισμός μου κι η επιπολαιότητά μου δε σε τρόμαξαν. Παράλληλα κάποιες φορές νιώθω λίγη που δεν μπορώ να σε έχω κοντά μου. Κι είναι κάτι που δεν το έχουμε επιλέξει. Η χιλιομετρική απόσταση υπήρχε ανέκαθεν. Μακάρι όμως να είχα τώρα την ευκαιρία να σε αντικρίσω από κοντά.
Μαζί σου όλα είναι αλλιώς. Δε χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες. Μου έλειψε να μου μιλάς με τις ώρες. Μου έλειψε να ξημερώνουμε με τη δική σου παρέα. Μου έλειψε να ξυπνάω και να περιμένω πώς και πώς την καλημέρα σου. Αν και μεταξύ μας, το αγαπημένο part της μέρας ήταν η καληνύχτα σου. Περισσότερο απ’ όλα όμως μού λείπουν όσα δεν έχουμε ζήσει. Και λυπάμαι που οι μέρες περνάνε χωρίς να φτιάχνουμε δικές μας αναμνήσεις. Θυμώνω που όλα πρέπει να συνδυάζονται με ωράρια, με υποχρεώσεις, με ρεπό, διαβάσματα, εξεταστικές, χρήματα. Όμως, όλα είναι αλληλοεξαρτώμενα κι αυτό μου δίνει κουράγιο.
Πλέον έχω εμπεδώσει δύο-τρία πράγματα. Δε θα λάτρευα τόσο πολύ τον ουρανό και τα χρώματά του αν δεν ερχόταν το σκοτάδι της νύχτας να μου τα στερήσει. Δε θα αγαπούσα τόσο τον καφέ και την απόλαυση που μου προσφέρει εάν δε νύσταζα τόσο τα πρωινά. Δε θα αδημονούσα να σε δω αν δεν ήμουν μακριά σου. Να έρθω αντιμέτωπη με τη λαχτάρα και την ανυπομονησία μου αν δε σε ήθελα τόσο πολύ. Η δυσκολία μερικές φορές κάνει γοητευτικές τις καταστάσεις. Όπως όταν τα μάτια σου που γελάνε και στολίζουν το υπόλοιπο πρόσωπό σου. Και είμαι σίγουρη ότι η λάμψη τους θα με κάνει να τα ξεχάσω όλα. Μέχρι τότε… Περιμένω!
