Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Αν μου έλεγε κανείς πριν μερικούς μήνες πως θα έγραφα μια ανώνυμη επιστολή και θα την αφιέρωνα σ’ έναν μεγάλο έρωτα θα γελούσα σίγουρα και θα βιαζόμουν να το αποκλείσω ως ενδεχόμενο, θεωρώντας το ρομαντική σαχλαμάρα. Κι η ζωή, η μοίρα, πες το όπως θέλεις, το άκουσε σίγουρα αυτό το “αποκλείεται” και γέλασε και τα έφερε τελικά όλα τούμπα, μπας και ταραχτούν τα νερά της ρουτινιασμένης έως τότε καθημερινότητάς μου, που φαινόταν βολική, ίσως και λίγο βολεμένη.
Σε γνώρισα ξαφνικά, σε αντίκρισα κι ένιωσα μιαν έλξη, έναν ερωτισμό στην ατμόσφαιρα. Για καιρό υπερτόνιζα όλα τα αρνητικά σου ως την τέλεια άμυνα και στο υποσυνείδητο έκρυβα όπως-όπως όλα τ’ άλλα για να κάνω πως δεν τα βλέπω, πως δε θα τα δω ποτέ. Όμως…
Η γοητεία σου, η δυναμικότητά σου, η ευφυΐα σου, η μυρωδιά σου, το βλέμμα σου. Εσύ. Όλα όσα απέδιδε η παρουσία σου στον χώρο, στάθηκε αδύνατο να τα προσπεράσω. Πώς να κάνω ότι δεν τα βλέπω, όταν είναι τόσο προφανή!
Οι ματιές γίνονταν πιο συχνές, καυτές, βαθιές, η αμηχανία κορυφωνόταν σταδιακά, ξανά ματιές, ξανά αμηχανία, γέλια, χημεία, κορμιά σ’ ένταση, σε ερεθισμό, η τέλεια επικοινωνία, από κοντά, από μακριά. Με σκεφτόσουν και το ένιωθα. Σε σκεφτόμουν κι έστελνες κάτι. Τηλεπάθεια λέγαμε και γελούσαμε, θυμάσαι;
Πλέον αρκεί ένα βλέμμα, για να σε νιώσω και να με νιώσεις. Για να καταλάβω αν είσαι καλά. Για να επικοινωνήσουμε. Ξέρεις, τελικά σε ερωτεύτηκα παράφορα. Σ’ ερωτεύτηκα όπως κανέναν πιο πριν. Σε λάτρεψα και σε λατρεύω, σχεδόν αιρετικά. Έχεις όλα όσα θέλω να έχει ένα άνθρωπος για να τον φέρω κοντά μου, έχεις όλα όσα με εξιτάρουν, με τρελαίνουν, με ερεθίζουν.
Κατάφερες να με κερδίσεις -δεν ξέρω κι αν ποτέ προσπάθησες- με το μυαλό σου, την ευφυΐα σου, το χιούμορ σου, την προσωπικότητά σου. Κατάφερες να μου πηδήξεις τόσο καλά το μυαλό πριν το κορμί που δε βρίσκω πια ησυχία πουθενά. Καίγομαι μήνες τώρα στη σκέψη σου, στο άγγιγμά σου, όταν με πλησιάζεις τρέμω, όταν με κοιτάς πονηρά νιώθω πως θα τελειώσω στη στιγμή. Ο ορισμός της αναστάτωσης. Της κάβλας.
Έλα. Αυτό σου ζητώ μόνο. Γιατί έχουμε αφήσει πολλά στη μέση εμείς οι δύο και μας καλούν να βάλουμε την τελεία. Έχουμε ατελείωτες συζητήσεις να κάνουμε, γέλια να ρίξουμε, ηλιοβασιλέματα ν’ αντικρίσουμε, πάθος να διοχετεύσουμε στη ζωή μας, πήδημα, πολύ πήδημα, ατελείωτο, αύριο, όπως το έχουμε τόσες φορές συζητήσει, σχεδιάσει, ονειρευτεί. Όπως θα γουστάρουμε εμείς.
Έλα λοιπόν πια. Μην αργείς. Έλα να πάρουνε φωτιά σεντόνια, ζωές κορμιά, ιστορίες, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Έλα να ζήσουμε κάτι που δεν έχει ξανά ζήσει κανείς από τους δύο μας. Έλα για να ξεδιψάσουν τα στόματα. Έλα και θα σου δείξω μιαν άλλη ζωή. Έλα και θα σε θέλω πάντα όπως τώρα, όπως χθες, όπως όταν σε κοίταξα πρώτη φορά.
Έλα όμως. Σ ‘αγαπώ διάολε. Σ’ αγαπώ.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
