Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Θυμάμαι που κοίταζα το στήθος σου και σε κρατούσα από τους ώμους για να σε νιώθω πιο κοντά μου και να κερδίζω λίγο έδαφος με όοποιον τρόπο μπορούσα. Πρόσεχα λοιπόν πάντα τον τρόπο που οι ώμοι σου κατέληγαν στα χέρια σου τονίζοντας τους μύες σου και φτάνοντας στα δάχτυλά σου που είχαν αλλάξει χρώμα από τη δουλειά. Πληγές, γρατσουνιές και δέρμα φθαρμένο από την έντονη και βίαιη χρήση τους, μα εμένα δε με πείραζε, το έβρισκα κομμάτι της γοητείας σου και του μυστήριου εαυτού σου.
Η υφή τους ήταν σκληρή και στο άγγιγμά τους τους ένιωθα το πλήθος των πραγμάτων που είχες φτιάξει με τα χέρια σου κι αυτό έκανε τη φαντασία μου να καλπάζει ακόμα περισσότερο. Ο κορμός και η κοιλιά σου κινούνταν μαζί με τον ρυθμό της ανάσας σου που άλλοτε ήταν σταθερός και άλλοτε εκτοξευόταν και μ’ έπαιρνε μαζί του. Εκείνη ακριβώς την ώρα ήταν που γούσταρα περισσότερο να είμαι δίπλα σου, να τον παρατηρώ και να τον νιώθω κι εγώ μαζί σου.
Τότε ήταν που δε με πείραζε η σχεδόν σχέση μας, δε με πείραζε που δεν είχαμε κάτι το τέλειο, ή ούτε καν ολόκληρο, μου έφτανε που τα βράδια τα σώματα μας μπλέκονταν ανάμεσα στα σεντόνια κι έπειτα τρώγαμε πίτσα και παίζαμε αγκαλιά παιχνίδια όσο αργά κι αν πήγαινε. Μου έφτανε που σε κοιτούσα. Σε κατηγορούσα φυσικά που δεν μπορούσες να δώσεις περισσότερα και δεν ήσουν συναισθηματικά διαθέσιμος αλλά όταν βράδιαζε δυστυχώς συμβιβαζόμουν και με τα λίγα που μου προσέφερε η σχέση μας.
Κάπως έτσι συνειδητοποίησα λοιπόν πως δεν πρέπει να κατηγορώ μόνο εσένα, αφού κι εγώ δε σου μιλούσα για τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου για να μη χάσω αυτό το λίγο που είχαμε και μας προσέφεραν μερικά βράδια τα σώματά μας. Έφταιγα κι εγώ λοιπόν που δεν ήμουν ξεκάθαρη από την αρχή, που συμβιβάστηκα, δε ζήτησα περισσότερα κι έμενα μαζί σου για το καλό κρεβάτι και τη λίγη τρυφερότητα μετά απ’ αυτό.
Γιατί εσύ δεν μπορώ να ξέρω γιατί φοβάσαι να δώσεις, γιατί δεν κάνεις σχέσεις, γιατί δε μου ανοίχτηκες, μπορεί 1000 και 1 πράγματα να σ’ εμποδίζουν και να στέκονται στο δρόμο σου ανάμεσα σε παλιά τραύματα και το τώρα. Εγώ όμως θα έπρεπε να ξέρω καλύτερα, να προσπαθήσω περισσότερο, να δουλέψω με τον εαυτό μου και να βγω νωρίτερα απ΄όλο αυτό αφού δε μου ταίριαζε.
Τι σημασία είχε άλλωστε το πόσο όμορφος ήσουν και πόσο ταίριαζα ανάμεσα στους ώμους σου από τη στιγμή που δεν μπορούσε όλο αυτό να βγει σε κάτι παραπάνω και να νιώσουμε και οι δυο ευχαριστημένοι;
Όπως και να ‘χει πάντως, αν με ρωτάς δε θ’ άλλαζα όσα συνέβησαν μεταξύ μας, ήταν ένα όμορφο μάθημα κι έγινε ένα γλυκό πέρασμα του χρόνου -απλώς δε θα το ξανά έκανα, τώρα ξέρω καλύτερα.
