Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Φεύγω μακριά σου, γυρνάω πίσω κι όλα πάλι από την αρχή. Κι όλα αυτά, όχι επειδή δεν μπορώ να φύγω αλλά επειδή δε θέλω. Δε θέλω να μείνω μακριά σου. Θέλω να σ’ έχω στην αγκαλιά μου και να τραγουδάμε τα βράδια, να βλέπουμε ταινίες και να περπατάμε το ξημέρωμα στους δρόμους μιας άγρυπνης πόλης.
Κι αν για όλους αποτύχαμε, ξέρω ότι για εμάς είναι διαφορετικά. Δε χωρίσαμε από έλλειψη συναισθημάτων αλλά λόγω περιστάσεων. Χωρίσαμε γιατί εσύ είχες τη θητεία σου, εγώ ένα μεταπτυχιακό και ανάμεσά μας 300 χλμ. απόσταση. Εγώ είχα άγχος κι εσύ νεύρα και σαν άνθρωποι δε νιώθαμε γεμάτοι έτσι. Δε νιώθαμε γεμάτοι μακριά ο ένας από τον άλλον με κακή διάθεση και προβλήματα. Οπότε δε με νοιάζει αν λέμε ότι αν κάποιος θέλει, η απόσταση ή οι συνθήκες δεν είναι εμπόδιο, φυσικά κι είναι. Απλά όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
Και έτσι ναι, δέχομαι ότι ίσως κάποιοι να άντεχαν περισσότερο από εμάς και άλλοι να τα κατάφερναν. Αλλά ξέρω επίσης ότι εμείς βάλαμε τα δυνατά μας κι ότι το αποτέλεσμα δε θα άλλαζε αν είχαμε σχέση μ’ άλλα άτομα. Γιατί τόσο μπορούσα να δώσω εγώ κι άλλο τόσο μπορούσες να δώσεις εσύ. Και δε μετράει το πώς και το γιατί, μέχρι εκεί ήμασταν.
Έχεις κι εσύ σχέση από απόσταση;
Διάβασε εδώ, τον απόλυτο οδηγό!
Μέχρι εκεί ήμασταν, γιατί πληγωθήκαμε, κλάψαμε και στεναχωρηθήκαμε ήδη αρκετά για όσο κράτησε.
Κάπως έτσι τέλος πάντων, εγώ τώρα κάθομαι στο κρεβάτι που κάναμε -γλυκό- έρωτα και σκέφτομαι εσένα. Σε σκέφτομαι μέσα μου και γύρω μου και κοντά μου. Σκέφτομαι όλα όσα κάναμε κι όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε. Μα μη με παρεξηγείς, όλο αυτό δεν έχει να κάνει με το κρεβάτι αλλά με σένα. Σε θέλω και στην κουζίνα το πρωί, δίπλα μου για ελληνικό καφέ. Σε θέλω στο μπάνιο να μου γκρινιάζεις ότι πλένω πολύ γρήγορα τα δόντια μου και θα τα πληγώσω. Σε θέλω Σάββατα βράδυ αλλά και Τετάρτες μεσημέρι. Γενικότερα σε θέλω και μάλιστα σε θέλω πολύ, κι αυτό δεν αλλάζει.
Αυτό που αλλάζει όμως, είναι το αποτέλεσμα αυτής της τεράστιας καψούρας. Είναι όλα όσα μπορούμε ν’ αλλάξουμε τώρα που εσύ είσαι πίσω, που εγώ έχω χρόνο, που δε μας χωρίζουν τόσα χλμ. κι όλα φαίνεται να είναι με το μέρος μας. Οπότε όπως είπα στην αρχή, φεύγω πίσω μα πάλι γυρίσω κοντά σου, γιατί αυτό είναι που θέλω. Και αν τυχαίνει και θέλεις κι εσύ το ίδιο, θα ήθελα να τραγουδήσουμε ξανά μαζί κανένα βράδυ και να τυλιχτούμε μέσα στα σκεπάσματά μου. Θα ήθελα να τα βρούμε και να αποδείξουμε και στους άλλους πως όχι, δεν αποτύχαμε.
Θα ήθελα ακόμα εσένα να μου λες «σε θέλω» και να με κρατάς σφιχτά. Θα ήθελα να σου πω επιτέλους όλα εκείνα τα σ’ αγαπώ που έχω κρατημένα. Αλλά δε θα κάνω τίποτα και δε θα ξεκινήσω να ελπίζω μέχρι να ακούσω εσένα, μέχρι να πάρω απάντηση σ’ αυτό το φτωχό μικρό γράμμα. Σ’ αυτήν την έμμεση μα γλυκιά -νομίζω- συγγνώμη. Μέχρι να σιγουρευτώ πως θέλεις να ξανά δοκιμάσεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
