Εκείνοι που ξεχάστηκαν στο περιθώριο

Πρόσωπα χαραγμένα από τις κακουχίες, βρώμικα ρούχα, ένα καπέλο που απλώνεται κάθε φορά που κάποιος περνά από μπροστά τους. Παντού γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που ελπίζουν μόνο σε ένα πράγμα. Ελπίζουν ότι κάποιοι από εμάς θα αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να τους κοιτάξουμε πραγματικά. Για να δούμε τις ανάγκες τους και να ακούσουμε τα προβλήματά τους.

Εκτός από κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις ατόμων που ζουν στους δρόμους εξαιτίας προσωπικών πεποιθήσεων, όλοι οι υπόλοιποι συνάνθρωποί μας εξαναγκάστηκαν από διάφορους λόγους και αιτίες να ζήσουν χωρίς να έχουν μια στέρεη σκεπή πάνω από το κεφάλι τους. Όσο μεγαλύτερη είναι μια πόλη, τόσο περισσότεροι είναι και οι άνθρωποι που ζουν στους δρόμους της. Οι λόγοι δεν είναι μόνο ποσοτικοί. Ναι, είναι φυσιολογικό -δυστυχώς- σε μια πόλη εκατομμυρίων να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Ταυτόχρονα όμως διαπιστώνουμε ότι σε πιο κλειστές κοινωνίες, όπως τα χωριά της ελληνικής επικράτειας είναι σπάνιο να βρεθεί κάποιος να ζει στους δρόμους και η εξήγηση είναι αρκετά απλή. Οι κάτοικοι ενός χωριού δεν αφήνουν εύκολα κάποιον να μείνει μόνος του. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο νοιάζονται και κάνουν ό, τι μπορούν για το συγχωριανό τους, απλά επειδή τον γνωρίζουν προσωπικά και έχουν μεγαλώσει δίπλα του. Σε μια μεγαλούπολη οι δεσμοί ακόμα και ανάμεσα σε άτομα που ζουν σε διπλανές πόρτες δεν είναι τόσο ισχυροί. Πολλές φορές οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί δε μας αφήνουν να ενδιαφερθούμε αρκετά για τον διπλανό μας. Χωρίς να το θέλουμε, αναπτύσσουμε μια αναισθησία για όσα συμβαίνουν γύρω μας, καθώς το μόνο που βλέπουμε και μας ενδιαφέρει είναι τα δικά μας θέματα.

Αν και θα έπρεπε, ίσως, να θεωρείται αυτονόητο, είναι σπάνιο φαινόμενο για τους περισσότερους από μας να αφιερώσουμε, πραγματικά, χρόνο για το συνάνθρωπό μας που βρίσκεται σε ανάγκη. Όλοι εκείνοι που έχουν διωχθεί στο περιθώριο από την κοινωνία, αποζητούν λίγο από το χρόνο μας. Χρειάζονται περισσότερο ίσως από τα χρήματα, κάποιον να τους ακούσει. Κάποιον να μάθει τα πάντα για εκείνους και που θα είναι διατεθειμένος να τους βοηθήσει να ορθοποδήσουν. Είναι εύκολο να ρίξουμε ένα κέρμα στο πλαστικό κυπελλάκι και να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Ο χρόνος όμως, μια κουβέντα κοιτώντας στα μάτια, το ανθρώπινο, εκείνο που θα χαρίσει την ξεχασμένη αξιοπρέπεια, αυτό είναι που χρειάζονται περισσότερο. Είναι μια κίνηση που θα δώσει προτεραιότητα σε ένα ξένο, σε κάποιον που μόλις συναντήσαμε και θα βάλει σε αναμονή τα δικά μας σχέδια.

Είναι δική μας ευθύνη σαν άτομα και σαν κοινωνία να κοιτάξουμε λίγο έξω από την πόρτα του σπιτιού μας και να δούμε τι γίνεται στον κόσμο έξω από το κατώφλι μας. Μερικές φορές νιώθουμε τα προβλήματά και τις ανησυχίες μας να μας πνίγουν και να μην μας αφήνουν να αναπνεύσουμε. Όσο περισσότερο ψάχνουμε για μια λύση, τόσο πιο πιεσμένοι αισθανόμαστε. Όταν δεν είμαστε σε θέση να προσφέρουμε στον εαυτό μας δε χρειάζεται να παραιτούμαστε ή να αφήνουμε την προσπάθεια. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που καθημερινά ελπίζουν σε ένα χέρι βοηθείας. Ελπίζουν σε μια σανίδα σωτηρίας που θα τους βγάλει από το περιθώριο και θα κάνει πραγματικό μέλος της κοινωνίας. Περιμένουν με υπομονή, περνώντας καθημερινά πολλές κακουχίες, να έρθει εκείνη η μέρα που με τη βοήθειά μας θα μπορέσουν να βάλουν τη ζωή τους σε μια σειρά και που θα μπορέσουν να ονειρευτούν ξανά.

Την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον να ζητά βοήθεια, θυμηθείτε ότι πίσω από εκείνο το ταλαιπωρημένο και σημαδεμένο από μια σκληρή ζωή πρόσωπο, υπάρχει μια ιστορία. Μια ιστορία ενός ανθρώπου που ξεκίνησε τη ζωή του με φιλοδοξίες, με την ελπίδα ότι θα κάνει φίλους, οικογένεια και θα ζήσει ευτυχισμένο. Αυτό που του στέρησαν κάποιοι ή ακόμα και ο ίδιος του ο εαυτός, υπάρχει ακόμα εκεί έξω και είναι στο χέρι όλων μας να του το δώσουμε πίσω.