Ένας κόσμος με πράξεις χωρίς συνέπειες

Γεννιόμαστε. Το πρώτο βήμα έχει γίνει. Τι ακολουθεί όμως αμέσως μετά; Τι συναντάμε στον δρόμο μας μέχρι να μπούμε για τα καλά στην κοινωνία, μέχρι να έρθουμε αντιμέτωποι με την αναγκαιότητα να παλέψουμε για όλα όσα θέλουμε και χρειαζόμαστε; Πριν κάνουμε αυτό το δεύτερο δύσκολο βήμα στη ζωή μας, μια σειρά από παράγοντες μας έχουν διαμορφώσει. Μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε, να έχουμε ορισμένες αξίες στη ζωής μας και παράλληλα να περιμένουμε από τους άλλους γύρω μας να κάνουν το ίδιο. Το ποιες αξίες θα διαλέξουμε τελικά να θεωρήσουμε σημαντικές έχει να κάνει με τους γονείς και τους φίλους μας, τα βιώματά μας και φυσικά το τι θα αποφασίσουμε εμείς ότι ταιριάζει στον εαυτό μας.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι όλα πήγαν καλά ή σχεδόν καλά τελοσπάντων στη ζωή μας, ότι έχουμε αποκτήσει όλες εκείνες τις αξίες και ιδέες που είναι πια οι οδηγοί μας σε έναν απαιτητικό καθημερινό αγώνα που καλούμαστε να δίνουμε. Τώρα ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια και ας τα ανοίξουμε μετά από κάποια δευτερόλεπτα. Βλέπουμε όλα όσα θεωρούσε σημαντικά και λίγο πολύ δεδομένα να γκρεμίζονται μπρος στα μάτια μας. Η ανάγκη να είμαστε ευγενικοί, τίμιοι, να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, για τον ίδιο μας τον εαυτό, έχουν πάψει πια να είναι ανάγκες. Η κοινωνία με έναν μαγικό τρόπο πλέον έχει αλλάξει σε μια μορφή που όλα είναι αποδεκτά και σχεδόν τίποτα δεν τιμωρείται. Είμαστε λίγο έως πολύ ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να αντιμετωπίζουμε σοβαρές συνέπειες. Ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι;

Σε πρώτη ανάγνωση, ένας κόσμος χωρίς τιμωρίες και αρνητικές, γενικότερα, συνέπειες για τις πράξεις μας ακούγεται ιδανικός. Μπορούμε ελεύθερα να κάνουμε ό,τι μα ό,τι μας έρχεται στο μυαλό χωρίς δεύτερη σκέψη. Εντάξει, καλά ως εδώ, έχουμε όμως ξεχάσει κάτι βασικό σε αυτή την ιστορία. Δεν χάνονται μόνο οι αρνητικές συνέπειες των πράξεων μας, χάνονται και οι θετικές. Δεν μπορούμε πλέον να περιμένουμε από κανέναν επαίνους ή αναγνώριση. Όσο καλοί και αν είμαστε στον τομέα μας, όση προσπάθεια και αν έχουμε καταβάλει στη ζωή μας, δε θα έχει καμία σημασία. Το έργο μας, όποιο και αν είναι αυτό, μικρό ή μεγάλο, θα μένει στα αζήτητα και δε θα ενδιαφέρει κανένα. Η καθημερινότητά μας θα εξελιχθεί αργά αλλά σταθερά σε μια διαδικασία απλής επιβίωσης, διακοπτόμενης από μερικές πρόσκαιρες χαρές και στιγμές ευχαρίστησης που θα γευόμαστε χάρη στην απόλυτη ελευθερία που απολαμβάνουμε.

Θέλουμε όμως αλήθεια να μεγαλώσουμε και να  ζήσουμε σε ένα τέτοιον κόσμο; Από τη μία πλευρά δε θα έχουμε τίποτα και κανέναν να μας περιορίζει και να μας λέει τι μπορούμε να κάνουμε, κάτι που καθένας μας σίγουρα θα ήθελε σε ένα βαθμό. Από την άλλη, όμως, έχει και κάποιες προεκτάσεις, όλο αυτό και σίγουρα θα στερήσει από τη ζωή μας μεγάλο μέρος του νοήματός της. Αν δεν έχουμε κάτι σημαντικό να δείξουμε στην πορεία μας, αν δεν αγωνιστούμε να εντυπωσιάσουμε τα άτομα που μας ενδιαφέρουν και αν δεν μοχθήσουμε για να απολαύσουμε τους καρπούς του κόπου μας, τι μας μένει; Τελικά, δεν είναι τόσο εύκολο να απαντήσουμε, έτσι δεν είναι;