Τους κουράσαμε και δικαίως απομακρύνθηκαν

Είναι στιγμές στη ζωή μας που θα φέρουμε τους γύρω μας και όσους μας αγαπούν στα όριά τους. Είναι στιγμές που ενδεχομένως θα δοκιμάσουμε την υπομονή τους, αλλά και τα συναισθήματα που τρέφουν για μας. Χωρίς καν να το ξέρουμε, βάζουμε ξανά και ξανά τις σχέσεις μας σε μια διαδικασία αξιολόγησης που είτε θα τις κάνει πιο ισχυρές είτε θα τις καταστρέψει. Αλήθεια όμως, πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, σε όσους μας νοιάζονται; Γιατί πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε και γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να το ελέγξουμε;

Είναι στη φύση μας και στον τρόπο που λειτουργεί η ψυχολογία μας να επηρεαζόμαστε άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο από όσα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά. Όταν δεν είμαστε στα καλά μας, πολλές φορές βγάζουμε αυτό το αρνητικό συναίσθημα και τη διάθεση που έχουμε στους γύρω μας. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, χωρίς να το θέλουμε, τους κάνουμε μέρος της δικής μας στεναχώριας. Ο καθένας από εμάς το κάνει με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό επίπεδο σε σχέση με τους άλλους. Κάποιες φορές θέλουμε απλώς να συζητάμε μέχρι εξαντλήσεως τα προβλήματα που μας απασχολούν, ενώ άλλες ξεσπάμε σε κάθε ευκαιρία με φωνές και οργισμένες συμπεριφορές. Είναι στο χαρακτήρα του καθενός ο τρόπος που επιλέγει να διαχειριστεί όσα περνάει καθημερινά και σε τι βαθμό θα μπλέξει τους γύρω του σε αυτή τη διαδικασία.

Πολλές φορές περιμένουμε από τους φίλους μας όχι μόνο να μας ακούσουν, αλλά να μας δώσουν και λύση. Σχεδόν απαιτούμε από εκείνους να μας καθοδηγήσουν σε μια απάντηση που οι ίδιοι είμαστε ανίκανοι να βρούμε. Η πίεση που ασκούμε μπορεί εύκολα να γίνει υπερβολική για εκείνους που τη δέχονται. Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι έχουν και τα δικά τους προσωπικά προβλήματα και σε κάποιες περιπτώσεις, όσο και αν μας αγαπούν, δε θα έχουν χρόνο να ασχοληθούν αρκετά με τα δικά μας. Είναι εγωιστικό να βάζουμε τον εαυτό μας και τις δικές μας υποθέσεις πάνω από οτιδήποτε άλλο, παρ’ όλα αυτά δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Κάθε άλλο. Συχνά, θεωρούμε τον εαυτό μας το κέντρο του κόσμου και αδυνατούμε να διακρίνουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες των γύρω μας, πόσο δε μάλλον να ασχοληθούμε μαζί τους. Ναι, είναι δύσκολο να καταφέρουμε να κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα και να ενδιαφερθούμε πραγματικά για όσα περνά ο διπλανός μας. Οι δικές μας υποθέσεις αρκετές φορές νιώθουμε να μας πνίγουν και να μην μας αφήνουν περιθώριο να ασχοληθούμε με οτιδήποτε άλλο.

Οφείλουμε να είμαστε εκεί για τους γύρω μας, κάθε στιγμή που θα μας χρειαστούν, όπως απαιτούμε να είναι και εκείνοι εκεί για μας κάθε φορά που τους έχουμε ανάγκη. Εάν θέλουμε να έχουμε μια επιτυχημένη σχέση είναι σημαντικό να βοηθάμε εξίσου ο ένας τον άλλο και να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στις δύο πλευρές. Με τη συμπεριφορά μας είναι πιθανό κάποτε να σπρώξουμε τους φίλους μας μακριά. Στη δύσκολη αυτή περίσταση οφείλουμε να βάλουμε λίγο στην άκρη τον εγωισμό μας, την υπέρμετρη αγάπη για τον εαυτό μας και να κοιτάξουμε στα μάτια τις δικές ατέλειες. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε αφενός ποιος είναι πραγματικά υπεύθυνος και αφετέρου τι πρέπει να κάνουμε από εκεί και πέρα. Με άλλα λόγια είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι πρώτα εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να δίνουμε πράγματα στους άλλους, προτού αρχίσουμε να απαιτούμε πράγματα από εκείνους.

Συχνά ακούμε το ρητό πως ό,τι δίνεις, παίρνεις στη ζωή. Αυτό δεν είναι απόλυτο και πολλές φορές στη ζωή μας θα αισθανθούμε ότι έχουμε δώσει πάρα μα πάρα πολλά και έχουμε πάρει πολύ λίγα ή ακόμα και τίποτα σε απάντηση. Σε κάθε περίπτωση εμείς οφείλουμε να είμαστε σωστοί και μέσω της στάσης μας να δίνουμε το παράδειγμα στους γύρω μας. Αν κάποιος δε μας επιστρέψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όσα του δίνουμε, τότε μαθαίνουμε, έστω και με δυσάρεστο τρόπο, ότι το άτομο αυτό δεν έχει θέση στη ζωή μας. Σε κάθε περίπτωση, εφόσον εμείς είμαστε σωστοί και δοτικοί, έχουμε κάνει το πρώτο –και ίσως σημαντικότερο– βήμα. Το μόνο που μένει πλέον είναι δούμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή σαν αμοιβή. Εσείς είστε έτοιμοι να δώσετε με όλη σας την καρδιά πριν καν πάρετε κάτι πίσω;