Εκείνος ο άνθρωπος που όλοι γύρω του τον φοβούνται

Υπάρχουν άνθρωποι από τον περίγυρό μας με τους οποίους μπορεί να συνεννοούμαστε με κλειστά μάτια και να νιώθουμε ότι μπορούμε να εκφραστούμε ελεύθερα. Από την άλλη, με κάποιους μας βγαίνει η ψυχούλα γιατί παλεύουμε κάθε φορά να καταφέρουμε να πάμε με τα νερά τους για να μην καταλήξουμε τσακωμένοι. Φοβόμαστε να εκφράσουμε το καθετί που μας ενοχλεί σε εκείνους, μην τυχόν και παρεξηγηθούν. Στεκόμαστε στις μύτες των ποδιών μας μήπως και τους ενοχλήσουμε. Είναι οι λεγόμενοι «μη μου άπτου» τύποι που δε σου επιτρέπουν να διαφωνήσεις μαζί τους, αφού θεωρούν πως έχουν πάντα δίκιο και δε σηκώνουν κανένα αστείο ή κριτική. Συνήθως βλέπουν παντού εμπόδια κι εχθρούς, ενώ ψάχνουν διαρκώς το ψεγάδι σε όσα θα πεις και θα κάνεις.

Αυτά τα πρόσωπα μπορεί να βρίσκονται στον πολύ στενό οικογενειακό σου κύκλο, να είναι οι γονείς ή τα παιδιά σου, τα αδέρφια σου, οι φίλοι ή οι συνεργάτες σου (καλή τύχη αν είναι κι ο εργοδότης σου). Εάν λοιπόν νιώθεις ότι κάθε φορά που συναναστρέφεσαι μαζί τους σκέφτεσαι πολύ καλά τι θα πεις ή τι θα κάνεις για να μη θυμώσουν, δυσαρεστηθούν ή πεισμώσουν και καταλήξουν να σε τιμωρούν, τότε σίγουρα πρέπει να αναθεωρήσεις τον τρόπο που τους διαχειρίζεσαι. Άλλωστε, με το να αποδεχόμαστε τη συμπεριφορά ενός δυσλειτουργικού ατόμου, δεν του κάνουμε σαφές ότι έχει ξεπεράσει τα όριά μας, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να τα καταπατά. Επιπλέον, εμείς καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας και κάνουμε πίσω σε όλες τις διαφωνίες ή σε οτιδήποτε δεν τους είναι αρεστό, για να αποφύγουμε την γκρίνια τους. Έτσι λοιπόν, καταλήγουμε να είμαστε ένα συναισθηματικό ράκος μετά από κάθε συνάντηση και παίρνουμε πεσκέσι συσσωρευμένο άγχος.

Πώς θα μπορούσαμε να βάλουμε ένα τέλος σε αυτόν τον φαύλο κύκλο; Στην ουσία αυτό που θα πρέπει να κάνουμε είναι να διώξουμε από πάνω μας την ενοχή, το διαρκές άγχος πως πρέπει να μετριάσουμε τα λόγια μας ή να φερθούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Όταν, για παράδειγμα, ο άλλος αρχίσει να λέει κάτι με το οποίο διαφωνούμε ή έχει μια συνήθεια που μας ενοχλεί, τότε είναι που θα πρέπει να τον διακόψουμε και να του εξηγήσουμε πώς νιώθουμε. Εάν δεν το καταλάβει και το παίξει θιγμένος, τότε μάλλον θα πρέπει να σκεφτούμε να πάρουμε μια απόσταση, για να διαφυλάξουμε την ηρεμία μας στο μέλλον.

Είτε είναι συγγενής, είτε είναι φίλος, ο «μη μου άπτου» τύπος οφείλει να σέβεται και τη δική σου θέση χωρίς να παρεξηγείται με το παραμικρό. Άλλωστε και για τον ίδιο θα είναι βοηθητικό, καθώς έτσι θα ξέρει πότε εκφέρεις μια ειλικρινή άποψη χωρίς να θες να του χαϊδεψεις τα αυτιά για να μη σε παρεξηγήσει. Κι αν δεν έχει τη διάθεση να κατανοήσει την προβληματική του συμπεριφορά και να αλλάξει τροπάρι, δεν είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις να ανέχεσαι τη δυστροπία του. Σε κάποιες περιπτώσεις, όταν διαιωνίζουμε αυτές τις συμπεριφορές, μπορεί να καταλήξουν τέρμα χειριστικές κι επίπονες, επομένως μήπως ήρθε η ώρα να βάλεις ένα όριο στις υποχωρήσεις που κάνεις; Άλλο είναι να έχει κόλλημα κάποιος να πηγαίνει στο ίδιο μαγαζί κι αν του προτείνεις άλλο να ξενερώνει, κι άλλο να έχει μια συμπεριφορά που σε φέρνει σε δύσκολη θέση κι όταν πας να του επισημάνεις το λάθος του να ξεσπάει με θυμό κι αγένεια.

Σε όλες τις σχέσεις που συνάπτουμε, έχουμε την ανάγκη να βρίσκουμε ένα καταφύγιο ηρεμίας με σκοπό να εξελισσόμαστε, να γινόμαστε καλύτεροι κι εν τέλει να περνάμε καλά. Όταν αυτό δεν καθίσταται εφικτό, τότε νιώθουμε καταπίεση γιατί πασχίζουμε να κάνουμε τα χατίρια των άλλων. Σε τελική ανάλυση, αυτός ο δύσκαμπτος συγγενής ή αυτός ο φίλος που χαλάει την παρέα με την γκρίνια του, θα πρέπει να βγει από το εγωκεντρικό του πλαίσιο για να μπορέσει να συνυπάρξει με τους υπόλοιπους. Μη σκας λοιπόν και πάψε να πατάς σαν τη γάτα κάθε φορά που τον συναντάς, μην τυχόν και τον ξυπνήσεις από τον λήθαργο της άκαμπτης συμπεριφοράς του.