Όταν σ' απογοητεύουν οι άνθρωποι είναι ίσως γιατί ποτέ δεν τους άφησες να σε μάθουν

Λέγεται ότι η απογοήτευση έρχεται επειδή οι προσδοκίες που έχουμε για τους άλλους είναι μεγαλύτερες από αυτά που μπορούν ή που θέλουν να μας προσφέρουν. Σε κάθε μας σχέση, επενδύουμε συναισθηματικά και περιμένουμε να μας το ανταποδώσουν με τον ίδιο τρόπο ή τουλάχιστον να αναγνωρίσουν όσα έχουμε κάνει για τη σχέση αυτή. Πολλές φορές, όμως, η ανταπόδοση δεν έρχεται όπως θα περιμέναμε κι έτσι καταλήγουμε να απογοητευόμαστε και να απομακρυνόμαστε από τους άλλους, για να μην πληγωθούμε και μας αδειάσουν, πάλι, ξαφνικά. Αυτό το μοτίβο μπορεί κάποιος να το ακολουθεί για όλη του ζωή, να περιμένει δηλαδή ότι οι άλλοι θα του συμπεριφέρονται όπως εκείνος θα ήθελε και θα ενεργούν με βάση τις δικές του αξίες.

Στην πραγματικότητα αυτό δεν μπορεί να πετύχει, γιατί πολύ απλά, ο καθένας από εμάς ενεργεί με το δικό του τρόπο και έχει τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, γι’αυτό και πολλές φορές δεν είναι δυνατόν να συμπίπτουν οι απόψεις και οι πράξεις μας. Το νόημα είναι να μάθουμε να αποδεχόμαστε τους άλλους και να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας έτσι ώστε να μη μας παραλύουν απόψεις και πράξεις που δε μας καλύπτουν. Να μη βυθιζόμαστε δηλαδή στην ανάγκη μας για αποδοχή και ταύτιση, αλλά να επιπλέουμε σε αυτή.

Υπάρχουν ωστόσο και οι περιπτώσεις που εμείς ανεβάζουμε τον πήχη των προσδοκιών μας απέναντι στους άλλους χωρίς να καταβάλλουμε οι ίδιοι προσωπικά κάποια προσπάθεια για να διατηρήσουμε τη σχέση. Εστιάζουμε δηλαδή πολύ περισσότερο στο τι δεν κάνουν οι άλλοι για εμάς κι όχι στο τι έχουν δαπανήσει μέχρι τώρα για τη σχέση μας. Ίσως, εμείς να αποφεύγουμε να συνδεθούμε παραπάνω αφήνοντας τον εαυτό μας κρυφό, αλλά παράλληλα να επιθυμούμε από τον άλλο να μας παρέχει τα πάντα σαν να είναι υποχρεωμένος γι’ αυτό. Ας μην ξεχνάμε ότι για να ανταποκριθεί κάποιος στα δικά μας συναισθήματα θα πρέπει πρώτα να τα έχει δει και να μας έχει νιώσει, κάτι που για να συμβεί θα πρέπει πρώτα να το έχουμε επιτρέψει εμείς. Πριν λοιπόν βιαστούμε να κρίνουμε και να κατηγορήσουμε κάποιον ως αχάριστο κι αδιάφορο, ας αναλογιστούμε ποια ήταν η στάση μας απέναντί του εξαρχής. Προσπαθήσαμε αρκετά έτσι ώστε να του δείξουμε τι μας ενοχλεί και τι μας στεναχωρεί στη συμπεριφορά του ή βγάλαμε αμέσως το συμπέρασμα ότι κι αυτός είναι άλλος ένας άνθρωπος που δεν άξιζε το χρόνο μας και μας απογοήτευσε όπως όλοι οι άλλοι.

Είναι δεδομένο ότι όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας θα απογοητευτούμε από μια σχέση αλλά και θα απογοητεύσουμε κάποιους άλλους αντίστοιχα. Ο στόχος είναι να μη γενικεύουμε τις καταστάσεις, εάν κάποιος μας είχε φερθεί άσχημα στο παρελθόν κι ενδεχομένως να πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, δε σημαίνει ότι κι ο επόμενος που θα έρθει θα κάνει το ίδιο. Σίγουρα είναι καλό να είμαστε υποψιασμένοι, όχι όμως προκατειλημμένοι. Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να κινδυνολογούμε χωρίς ουσιαστική αιτία, απλά και μόνο επειδή φοβόμαστε ότι δε θα μας καταλάβουν. Αισθανόμαστε ευάλωτοι μπροστά στους άλλους και ίσως να θυματοποιούμαστε δικαιολογώντας έτσι τις δικές μας ανασφάλειες.

Σε κάθε περίπτωση, η καλύτερη λύση είναι να μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες από τους άλλους κι έτσι θα απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από έντονα συναισθήματα όπως είναι ο θυμός και η απελπισία που καταλήγουν σε βαθιά απογοήτευση και στεναχώρια. Φυσικά, αυτό δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο και δε σημαίνει ότι αυτομάτως θα πάψουμε να αντιδρούμε σε ό,τι δε μας αρέσει. Το ζητούμενο όμως είναι να μάθουμε πώς να επιλέγουμε ποιες συμπεριφορές αφήνουμε να μας επηρεάζουν και με ποιες δεν αξίζει καν τον κόπο να ασχοληθούμε, αφού πρώτα έχουμε κάνει και τη δική μας αυτοκριτική χωρίς εγωιστικά κίνητρα. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν γιατί απογοητευόμαστε τόσο εύκολα από τους άλλους και εάν τούς αφήσαμε τα περιθώρια να μας μάθουν καλύτερα. Ίσως κάπου στην πορεία, να απογοητεύσαμε κι εμείς τον εαυτό μας με τη στάση μας.