Όλοι όσοι έχουμε μεγαλώσει τη δεκαετία του 90, έχουμε αναμνήσεις από καλοκαιρινές διακοπές που μας έχουν μείνει αξέχαστες και κάθε καλοκαίρι ανατρέχουμε σε αυτές, γεμάτοι νοσταλγία και με ένα χαμόγελο στα χείλη. Υποθέτω πως όλοι λίγο πολύ είχαμε ένα χωριό ή ένα μέρος που θα παραθερίζαμε και θα μαζευόμασταν όλοι η παρέα/οικογένεια για να περάσουμε τις διακοπές μας. Ίσως και να ήμασταν η τελευταία γενιά που είχε την τύχη να ζήσει τα παιδικά της χρόνια ανέμελα, μακριά από κινητά τηλέφωνα και social media, με μόνη μας έγνοια να μαζευτούμε την τάδε ώρα στην παραλία ή στην πλατεία του χωριού και να παίξουμε με τους φίλους μας χωρίς να φοβόμαστε μη μας συμβεί κάτι, γιατί οι προθέσεις τότε ήταν πιο αγνές και όλοι μαζί ήμασταν σαν μια μεγάλη οικογένεια.
Είναι λες και ξέραμε τι πραγματικά μετράει. Υπήρχε μια λιτότητα στις ζωές μας, που σήμερα δυστυχώς την έχουμε χάσει. Δε μας ενδιέφερε τόσο η εμφάνιση και το πόσα λεφτά βγάζουν οι γονείς μας δεν αποτελούσε κριτήριο για να κάνουμε όλοι μαζί παρέα. Το τικ τοκ δεν υπήρχε καν σαν λέξη και το πιο σημαντικό ήταν το αν θα είναι στην ομάδα μας ο Γίωργος, η Μαίρη, ο Γιάννης. Με κάποιο τρόπο, όλοι είχαμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας, γι’ αυτό κι αν ρωτήσεις 10 άτομα που μεγάλωσαν σε αυτή τη δεκαετία, θα έχουν να σου εξιστορήσουν παρόμοιες αναμνήσεις.
Παρακάτω, έχω φτιάξει μια λίστα με κάποιες από τις υπέροχες αναμνήσεις αυτής της δεκαετίας. Πάμε να δούμε εάν είναι κοινές;
- Το μέτρημα των παγωτών και των μπάνιων που κάναμε και που εννοείται, εάν μπαίναμε 2-3 φορές στη θάλασσα, μετρούσαν σαν διπλά και τριπλά.
- Τα ταπεράκια των μανάδων μας στην παραλία με ψωμί τυρί ντομάτα και κεφτέδες, που ήταν πάντα πιο νόστιμα απ’ ότι στο σπίτι (ή μάλλον εμείς πεινούσαμε παραπάνω.)
- Τα μπάνια με το λάστιχο και τα μπουγελώματα στις αυλές των σπιτιών μας.
- Το παιχνίδι μέχρι αργά τη νύχτα και οι τρομακτικές ιστορίες που πάντα κάποιος από την παρέα είχε να μας πει.
- Τα οικογενειακά κάμπινγκ στην παραλία και τα βραδινά μπάνια με το ραδιοφωνάκι να παίζει το «καλοκαιρινές διακοπές για πάντα» ή το «πάμε για τρέλες στις Σευχέλλες».
- Τα κρυφά ραντεβουδάκια στις παραλίες και τα λιμανάκια που τότε, για να κανονιστούν, έπρεπε να γίνει ολόκληρη συνομωσία καθώς δεν υπήρχε η επικοινωνία με το κινητό και η γνωριμία γινόταν συνήθως μέσω κοινής παρέας, με το πρώτο φιλί να έχει τη γεύση της αλμύρας και τη γλύκα από τσιχλόφουσκα.
- Τα beach party με φωτιά στην παραλία και γύρω γύρω να τραγουδάμε με μια κιθάρα να παίζει.
- Οι συναυλίες από ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες της εποχής όπως Πυξ-Λαξ, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Υπόγεια Ρεύματα, Domenica, Μωρά στη Φωτιά, Παπάζογλου, Παπακωσταντίνου, Μαχαιρίτσας και πολλοί άλλοι που συγκέντρωναν πλήθος κόσμου κι από κάτω εμείς με αναπτήρες να κάνουμε ατμόσφαιρα.
- Η στρωματσάδες σε βεράντες και στα σπίτια των γιαγιάδων, όπου ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά καθόλου δε μας πείραζε γιατί χασκογελάγαμε κάνοντας πλάκες και λέγοντας ιστορίες μέχρι το πρωί.
- Βλέπαμε διάφορες σειρές ξάπλα στον καναπέ, συνήθως με ένα παγωτό στο χέρι, όπως το γνωστό σε όλους Baywatch με το χαρακτηριστικό soundtrack, το Beverly Hills και φυσικά τις Βραζιλιάνικες τηλενουβέλες όπως Μαριμάρ, Μαρία της γειτονιάς Εσμεράλδα κ.λπ.
- Σε στιγμές βαρεμάρας επιστρατεύαμε τα game boy με τον super Mario να παίρνει φωτιά κυνηγώντας μανιτάρια.
- Για το τέλος, σας άφησα την αγαπημένη μου ασχολία, που ήταν οι ραδιοφωνικές εκπομπές, τις οποίες περίμενα πώς και πώς να ακούσω βάζοντας τα ακουστικά μου το βραδάκι και σιγοτραγουδώντας, βλέποντας τα αστέρια από το παράθυρο του δωματίου μου. Εννοείται πως αν μου άρεσε κάποιο τραγούδι το έγραφα για να το ακούω στο repeat με το mp3. Ένας από τους αγαπημένους μου ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής ήταν φυσικά ο Jeronimo Groovy, ένας σταθμός με mainstream χαρακτήρα που έδωσε μια άλλη πνοή στο ραδιόφωνο, με τα διάσημα techno πάρτυ τα απογεύματα του Σαββάτου όπου γινόντουσαν σημείο αναφοράς για γνωριμίες , όπως και γενικότερα αυτή η διαδραστικότητα που υπήρχε στις εκπομπές με τα τηλεφωνήματα, σαν να γίνεσαι μια μεγάλη παρέα.
Τελικά, οι όμορφες αναμνήσεις είναι τα εφόδια μας για την μετέπειτα πορεία της ζωής μας, όπου θα τις ανακαλούμε για να παίρνουμε θάρρος να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Εκείνη η εποχή είχε μια μαγεία αλλιώτικη από την σημερινή κι ήταν η τελευταία όπου η χρήση της τεχνολογίας δεν είχε τέτοια επίδραση στην καθημερινότητά μας. Όπως και να έχει, σε ό,τι και αν κάνετε να φροντίζετε να δημιουργείτε αναμνήσεις τέτοιες που να σας γεμίζουν την ψυχή όπως μια καλοκαιρινή βραδιά δίπλα στη θάλασσα, με το μπλε φως να έρχεται μόνο από το φεγγάρι.
Συντάκτης: Ειρήνη Φιλανδριανού
