Η πρώτη μας φορά είχε κάτι από ταινία

Σχέσεις κάναμε και θα κάνουμε πολλές. Επιτυχημένες ή μη, έμειναν στο μυαλό μας, άλλοτε με μια γλυκιά νοσταλγία κι άλλοτε μ’ ένα αίσθημα «μακριά από μας» να συνοδεύει τη θύμησή τους. Υπάρχουν, όμως, και πράγματα που δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Πρόκειται, κυρίως, γι’ αυτά τα πρώτα. Ας πούμε, το πρώτο μας φιλί. Όποια κι αν είναι πλέον η σχέση μας με ‘κείνο το πρόσωπο που δώσαμε το πρώτο μας φιλί, η ανάμνηση αυτή μάλλον με γλύκα και νοσταλγία θα ‘χει σφηνωθεί κάπου στο μυαλό μας. Είναι το όμορφο που έχουν οι πρώτες στιγμές, πριν αρχίσουν να ξεθωριάζουν όσο επαναλαμβάνονται και ρουτινιάζουν.

Αντίστοιχα κι ίσως λίγο πιο έντονα έχει μείνει ανεξίτηλη στο νου μας και τη μνήμη μας η πρώτη μας φορά. Πιθανότατα, γιατί τότε νιώσαμε να ολοκληρωνόμαστε σαρκικά κι ερωτικά, αισθανθήκαμε να ενηλικιωνόμαστε. Το πρόσωπο, μάλιστα, εκείνο μένει στο μυαλό μας πάντα κυρίως γι’ αυτό το λόγο. Πολλές φορές ίσως για κανέναν άλλο λόγο. Η σχέση μας μαζί του, καλή ή κακή, περνάει αδιάφορη μπροστά στη στιγμή της πρώτης μας φοράς. Όπως λέει και το τραγούδι του αγαπημένου μας Κωστή Μαραβέγια, αναλογιζόμενοι τη στιγμή αυτή, για πείτε μας: Η πρώτη σας φορά, είχε κάτι από ταινία, είχε μια μανία με καπνό κι αλκοόλ;

Κατά πάσα πιθανότητα, η απάντηση είναι θετική. Ας ελπίσουμε, ωστόσο, την πρώτη μας φορά, κανείς να μην την έχει ζήσει μεθυσμένος, γιατί πρόκειται για εκείνη τη στιγμή που επιβάλλεται να την ζήσουμε νηφάλιοι κι ιδανικά να καταφέρει εκείνη να μας μεθύσει.

Γλυκιά, λοιπόν, η νοσταλγία της πρώτης φοράς με μια δόση νευρικότητας. Γιατί όλοι ήμασταν αμήχανοι την πρώτη μας φορά. Ήταν λίγο άγνωστο όλο αυτό, όσο κι αν το είχαμε συζητήσει με τάχα έμπειρους φίλους μας που ήδη το είχαν ζήσει, όσο κι αν κάποιοι το είχαμε δει στις οθόνες μας. Κι ακριβώς εκεί βρίσκεται η μαγεία∙ όσα κι αν ξέραμε ή είχαμε διαβάσει για την πρώτη φορά, τα πράγματα ήρθαν τελείως διαφορετικά. Αυτό είναι που έκανε και τη στιγμή απόλυτα δική μας.

Το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι, φυσικά, η αμηχανία της στιγμής. Όσα κι αν είχαμε ζήσει με τον σύντροφό μας μέχρι τότε, αυτό ήταν πολύ έξω απ’ τα νερά μας. Στο ταραγμένο μυαλό μας, στριφογύριζαν τα εξής: «Κι αν δεν είμαι καλός/ή;», «Κι αν αρχίσω να γελάω από αμηχανία;», «Αν τον/την απογοητεύσω;» και πολλά άλλα αντίστοιχα. Μάλλον, τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη τελικά. Τίποτα από όσα  σκεφτόμασταν δεν έγινε πραγματικότητα. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, ζήσαμε το ακριβώς αντίθετο.

Έπειτα, σπάνια γνωρίζαμε πότε ακριβώς θα έρθει αυτή η πολυπόθητη πρώτη μας φορά, σαφώς γιατί ποτέ δεν ήμασταν εντελώς σίγουροι και καμία πρόθεση δεν είχαμε να το ξεκινήσουμε εμείς όλο αυτό. Μπορούσαμε απλώς να το προκαλέσουμε και περιμέναμε την πρωτοβουλία απ’ τον άλλον. Ιδίως αν ήμασταν συνομήλικοι και το ίδιο άπειροι κι οι δύο όλη αυτή η σκέψη θα αναβαλλόταν για καιρό.

Όταν όμως συνέβη η πρώτη μας φορά, η ατμόσφαιρα ήταν τόσο κινηματογραφική, ανεξάρτητα απ’ το πού βρισκόμασταν και πώς ήταν ο χώρος γύρω μας. Ήταν εκείνη η τρυφερή αγκαλιά που υποσχόταν πολλά, οι συζητήσεις –που ίσως τώρα οι εξομολογήσεις μας αυτές να μας φαίνονταν αστείες αλλά τότε ήταν ό,τι πιο ειλικρινές είχαμε μοιραστεί– και φυσικά όλοι εκείνοι οι όρκοι κι οι υποσχέσεις, εκείνα τα «για πάντα», που λογικά δεν τηρήσαμε αλλά όταν τα ξεστομίζαμε τα εννοούσαμε.

Γιατί σπάνια εκείνο το δέσιμο της πρώτης φοράς θα έχει διάρκεια, έχεις όμως τέτοια δυναμική που δεν ξεχνιέται ποτέ. Γιατί οι άνθρωποι συχνά θα μας απογοητεύσουν, οι στιγμές όμως που μοιραστήκαμε κι η μαγεία τους ποτέ.

Έτσι, η πρώτη μας φορά είχε μάλλον κάτι από ταινία και μια μανία μαζί. Ταινία ρομαντική, ατμοσφαιρική, με σενάριο κοινότυπο, μα ερμηνείες μοναδικές όσο κι οι πρωταγωνιστές της. Η ταινία που μεγαλώνοντας θα μας κάνει να χαμογελάμε, αναπολώντας την εφηβεία μας. Με τη μανία που ακριβώς της αρμόζει.