Πίσω από κάθε ταξίδι φοιτητή έχουν περάσει μήνες μόνο με μακαρόνια

Χωρίς κανένα δισταγμό, ντροπή ή ενοχή, όλοι μπορούμε να παραδεχτούμε –κι ειδικά οι φοιτητές– ότι συχνά βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολες οικονομικά καταστάσεις. Όσα χρήματα και να μας στείλουν οι γονείς μας, κυρίως αν σπουδάζουμε σε άλλη πόλη, εκείνα έχουν την τάση να φεύγουν σαν ατμός! Ή απλά εμείς είμαστε πολύ σπάταλοι κάθε αρχή του μήνα κι έτσι, ως λογική συνέπεια, καταλήγουμε πολύ φτωχοί στα τέλη του. Δεν ξέρω, αναρωτιέμαι ακόμα.

Ωστόσο, επειδή πλέον είμαστε εμείς και μόνο υπεύθυνοι για τα έξοδά μας, ίσως μπορούμε να κάνουμε και περισσότερα πλάνα. Με πρωταγωνιστές, φυσικά, τα ταξίδια. Είμαστε πολύ πιο ανοιχτοί σε προτάσεις φίλων μας για εξορμήσεις, καθώς και στο να τολμήσουμε νέα πράγματα, αφού πλέον δε ζητάμε την έγκριση των γονιών μας για μια μας απόδραση. Επειδή, όμως, το πορτοφόλι μας το χρηματοδοτούν εκείνοι κατά βάση κι επειδή δε θέλουμε να τους επιβαρύνουμε κι άλλο, για να πραγματοποιήσουμε τα ταξιδιωτικά μας όνειρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια σκληρή, απαιτητική και ψυχοφθόρα για τη ζωή ενός φοιτητή λέξη, την αποταμίευση!

Αποταμίευση γενικά, πόσο μάλλον για έναν φοιτητή, είναι η αρχή μιας περιοριστικής περιόδου. Για να καταφέρουμε να μπούμε σε αεροπλάνο, πλοίο, λεωφορείο και να ταξιδέψουμε, στερούμαστε. Αυτή είναι η αλήθεια. Η περίοδος αυτή, διαρκεί τουλάχιστον τρεις μήνες πριν το ταξίδι. Αποτελείται από λιγότερες εξόδους, εστιάζει στα ταπεράκια απ’ τη μαμά και στερείται το φαγητό απ’ έξω, γιατί, ως γνωστόν, κοστίζει.

Η οικονομία πλέον γίνεται η καλύτερη φίλη μας. Το supermarket κολλητάρι μας, ειδικά στις μέρες που παίζουν προσφορές και φυσικά φιλοξενώντας στο καλάθι μας μόνο τα πιο φτηνά προϊόντα του, με πρωταγωνιστές τα μακαρόνια, που είναι και νόστιμα κι οικονομικά και μας χορταίνουν. Οι έξοδοί μας περιορισμένες, βαριά μία φορά την εβδομάδα. Τα σπίτια της παρέας, ειδικά όσων μένουν μόνοι τους, γίνονται καθημερινό στέκι και το Netflix σιγά-σιγά στερεύει από ταινίες και σειρές, αφού τις έχουμε δει όλες!

Βέβαια, επειδή η φράση «Δε θα ‘ρθω, παιδιά, δεν έχω λεφτά» είναι απ’ τις πιο συνηθισμένες φράσεις που θα ακουστούν απ’ το στόμα ενός φοιτητή, δε μας φέρνει σε αυτή τη συγκρατημένη κατάσταση οικονομίας μονάχα το σενάριο ενός μελλοντικού ταξιδιού. Εφόσον τα λεφτά που παίρνουμε απ’ τους γονείς μας είναι για τις τρέχουσες και πρωτεύουσες ανάγκες μας, οι άλλες, εκείνες που για μας ίσως να ‘ναι και πιο σημαντικές, μένουν αναγκαστικά πίσω. Ας πούμε, μια φοιτήτρια δεν αγοράζει τόσο συχνά καλλυντικά ή αν επιμείνει να αγοράσει, ε, θα πρέπει να πεινάσει. Αντίστοιχα, κάποιοι παρατούν για λίγο τα βιντεοπαιχνίδια, τις νέες κονσόλες και τα ακριβά αθλητικά παπούτσια.

Η οικονομία είτε για ταξίδια, είτε για ψώνια ή κάποιο χόμπι, είτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας μπει στο μυαλό, γίνεται κάποιες φορές η μόνη μας επιλογή. Κι είναι σκληρή κι επίπονη διαδικασία, ίσως καταλήξει να διαρκέσει για πολύ, αλλά πάντα στο τέλος μας αποζημιώνει. Γιατί αφού στερηθούμε το ντελίβερι της γειτονιάς και τις ποτάρες στα πιο ιν στέκια, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια άλλη μεγάλη μας ευχαρίστηση, κάτι που μας βγάζει απ’ ρουτίνα μας και μας επιβραβεύει για την πειθαρχεία μας.

Αυτό έχει σημασία, γι ‘κείνο το χαμόγελο, χαλάλι οι στερήσεις. Αρκεί να δίνουμε στη ζωή μας νόημα κάνοντας κάτι διαφορετικό και να συνειδητοποιούμε πως η εκπλήρωση των επιθυμιών μας θα χρειαστεί και θυσίες.