Σε χαρτιά αποτυπώσαμε σκέψεις και συναισθήματα

Πριν καλά-καλά αρχίσουμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στον κόσμο των μεγάλων πιάσαμε στα χέρια μας χαρτιά και μπλοκ ζωγραφικής. Ανάμεσα στα πρώτα δώρα γενεθλίων, αυτά που ξεχώριζαν στα μάτια μας ήταν οι καινούργιοι μαρκαδόροι και τα πολύχρωμα χαρτιά μας -με τα οποία φαινόταν να μας ενώνει μια οικειότητα χρόνων.

Θυμήσου πόσες ώρες ήσουν στο μικρό τραπεζάκι και μουτζούρωνες χαρτιά, μέχρι να μάθεις να σχεδιάζεις το πρώτο λουλούδι, το πρώτο σπιτάκι, το πρώτο σου όνειρο. Γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για τα όνειρά σου. Σπατάλησες πολύ χαρτί, σχεδιάζοντας κόσμους αλλοτινούς, που μόνο στο νου σου υπήρχαν. Στα μικρά σου μπλοκ, μεταμόρφωνες τον εαυτό σου σε γιατρό, πιλότο, μάγειρα. Είχες το δικό σου μεγάλο σπίτι με κήπο, με πολλά ζώα και πάντα στις ζωγραφιές σου φρόντιζες να βάζεις έναν μεγάλο, χαμογελαστό, ήλιο. Σπάνια βροχή, καμιά φορά ελάχιστα σύννεφα στον ουρανό σου.

Μεγαλώνοντας, σαν να αλλάζουν λίγο τα σχέδιά μας. Βλέπουμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά. Το μεγάλο σπίτι που ζωγραφίζαμε τότε, πια ίσως είναι άπιαστο όνειρο. Πλέον ξέρουμε ότι δεν ξημερώνει πάντοτε λιακάδα, η ζωή έχει και δύσκολες στιγμές. Όντας ενήλικες σπάνια βάζουμε χρώμα στα χαρτιά, όπως κάναμε μικροί. Έχουμε ανάγκη να γεμίσουμε σελίδες με συναισθήματα, καλά και κακά κι αναζητάμε τη λύτρωσή μας. Από μικρά στιχάκια μέχρι ολόκληρα τραγούδια και κείμενα, γινόμαστε δημιουργοί στην προσπάθειά μας να σκεφτούμε δυνατά, να βρούμε μια τάξη μέσα μας.

Γράφουμε για να εκφράσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, για να πούμε πράγματα που δεν ξεστομίζονται. Γράφουμε για να δείξουμε θυμό, αγάπη κι ευγνωμοσύνη. Για να ξεφύγουμε απ’ την πραγματικότητα που μας κρατά δέσμιους, να ανοίξουμε τα φτερά μας ακολουθώντας τα όνειρα που ζωγραφίζαμε μικροί.

Η διαφορά με τις πρώτες μας ζωγραφιές είναι αισθητή. Είμαστε πια πολύ προσεκτικοί με τον τρόπο που αποτυπώνουμε τις σκέψεις μας. Πρόσβαση στα όνειρά μας έχουν μετρημένοι άνθρωποι και δεν αποκαλύπτουμε συχνά τον εαυτό μας στους άλλους. Η εμπειρία μας μεγαλώνοντας απέδειξε ότι πολύ λίγους ανθρώπους έχουμε πραγματικά δίπλα μας, που αξίζουν θέση στη ζωή μας. Καλό είναι τα συναισθήματα να τα μοιραζόμαστε με όσους μπορούν να μας νιώσουν, με όσους είναι εκεί έμπρακτα. Ας μην κατηγορούμε τους ανθρώπους για τις απουσίες τους,αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι απλά είναι δύσκολο να διαχειριστούν τα όνειρά μας.

Γι’ αυτό ίσως να είναι η εμπειρία μας απ’  τις συναναστροφές αυτή που μας έκανε να αποτυπώνουμε στα χαρτιά μοναχικά τα όσα επιδιώκουμε. Οι δημιουργίες μας επιθυμούμε να είναι όσο πιο κρυφές γίνεται, μόνο για μας. Σε συρτάρια, μικρά κουτιά κι ημερολόγια, εναποθέτουμε τα σπουδαιότερα κομμάτια του εαυτού μας, καλά προστατευμένα από οποιονδήποτε μπορεί να τα βλάψει.

Τυχεροί είναι εκείνοι που μας έκαναν να δείξουμε εμπιστοσύνη και να τους δώσουμε αυτά τα κομμάτια μας. Όμως, η απώλεια της παιδικής αφέλειας στη διάρκεια του χρόνου, βοήθησε να καταλάβουμε ότι ο καθένας στη ζωή μπορεί να ονειρεύεται μόνο για τον ίδιο. Τα άλλα είναι περαστικά.

Οι σελίδες μας, λοιπόν, είναι η περιουσία που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε για μας. Μέσα τους βλέπουμε τη ζωή μας να εξελίσσεται, τους στόχους μας να αλλάζουν, όνειρά μας να γίνονται πράξεις κι αλλά να αποτυγχάνουν. Φαίνεται τρομακτική η δύναμη που έχουν αυτές οι σελίδες. Έχουν την πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού μας. Κρύβουν απ’ τους μεγαλύτερούς μας φόβους, μέχρι τις πιο δυνατές μας επιθυμίες.

Φρόντισε η περιουσία σου αυτή να γίνει ό,τι πιο πολύτιμο έχεις! Δώσε στις σελίδες σου ζωή και νόημα. Μη χαρίζεις πια τις ζωγραφιές σου τόσο εύκολα όπως έκανες μικρός. Χρωμάτισε ξανά τα όνειρά σου κι η κατάληξη δε θα σε απογοητεύσει. Τώρα που έχεις μεγαλώσει, μην περιμένεις από κανέναν να φέρει το χρώμα στα συναισθήματά σου. Όπως άλλωστε έλεγε κι ο Νίκος Καζαντζάκης: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».