Στις πόσες απουσίες από οικογενειακά τραπέζια καίγεσαι;

Από όταν αρχίσαμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, εκείνοι που ήταν σταθερά δίπλα μας ήταν η οικογένειά μας. Μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, θείοι, ξαδέρφια, όλοι εκεί να μας βλέπουν να μεγαλώνουμε και να χαμογελάμε. Οι άνθρωποι που πάντα θα είναι περήφανοι για μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο μικρά κι αν είναι τα κατορθώματά μας.

Ωστόσο, όσο μεγαλώνουμε, οι κοινές στιγμές με την οικογένεια λιγοστεύουν. Τα παράπονα πολλά, που τα παιδιά παύουν σιγά-σιγά να δίνουν το παρόν στα οικογενειακά γεύματα κι όλες εκείνες τις συγκεντρώσεις πριν και μετά. Στις γιορτές και τα Κυριακάτικα τραπέζια φαίνεται πως οι συγγενείς μετρούν τις απουσίες μας και δεν τις δικαιολογούν και τόσο εύκολα πια!

Κι όμως, ποιος μας υποχρεώνει να είμαστε σε όλες τις οικογενειακές στιγμές και γιατί είναι η βαριεστημένη παρουσία μας εκεί τόσο σημαντική; Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, για να μη λένε και γιατί έτσι είναι το σωστό –όπως σου είπε η μαμά σου όταν διάλεγε τι θα φορέσεις την Κυριακή το μεσημέρι– έβαλες τα καλά σου και το πιο όμορφο χαμόγελό σου κι έπιασες θέση σε εκείνο το μεγάλο οικογενειακό τραπέζι. Χωρίς απαραίτητα να θέλεις. Απλά γιατί πρέπει, γιατί έτσι συνηθίζεται.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και τα ξαδέρφια σου. Με το ζόρι βρεθήκατε όλοι εκεί. Αυτή είναι κι η δύναμή σας, το κοινό σας σημείο. Κάθε φορά που λείπετε οι παππούδες γκρινιάζουν στους γονείς σας ότι δε σας βλέπουν κι οι ανύπαντροι θείοι κριτικάρουν τον τρόπο που σας μεγάλωσαν οι δικοί σας. Δεν είναι σωστό αυτό, λένε δυνατά, σαν να ξεχνάνε για λίγο τα δικά τους καμώματα, όταν κουβαλούσαν τα δικά σας χρόνια στις πλάτες τους.

Μπαίνετε σπίτι και στρώνεστε στο τραπέζι με κατεβασμένα μούτρα, που πάλι θα ακούσετε για τις σπουδές σας και τη ζωή σας, γιατί δεν παντρευτήκατε και πότε σκοπεύετε, σας λείπουν οι φίλοι σας κι εκνευρίζεστε που στερηθήκατε την έξοδο μαζί τους, που σίγουρα θα ‘χε περισσότερη πλάκα και λιγότερες αδιάκριτες ερωτήσεις.

Λίγες στιγμές αργότερα, όμως, ξεχνάτε όλον αυτόν τον αρνητισμό και μάλλον περνάτε καλά τελικά. Γέλια, παλιές ιστορίες και πειράγματα. Ο παππούς να σας λέει πως δεν μπορείτε να του χαλάσετε χατίρι, κι έχει δίκιο. Εκείνος δε σταματά να σας δείχνει την αγάπη του με κάθε τρόπο, από όταν ήσασταν πιτσιρίκια έρχεται πάντα με γεμάτα χέρια και διάθεση να σας δει χαρούμενους. Σειρά σας τώρα να τον κακομάθετε!

Αφού τελικά δεν μπορείτε να το αποφύγετε, τουλάχιστον απολαύστε το! Είστε εκεί με άτομα που αγαπάτε και σας αγαπούν πολύ (παρά τις όποιες εντάσεις), οπότε σίγουρα μπορείτε να διασκεδάσετε και να δημιουργήσετε όμορφες στιγμές.

Παρά τα πικρόχολα σχόλια της θείας ότι ίσως παχύνατε και δεν προσέχετε ή τις παρατηρήσεις των συγγενών για τις επιδόσεις σας στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο, υπάρχουν και καλές στιγμές, παραδεχτείτε το. Στην Ελλάδα, η οικογένεια είναι απ’ τους λίγους θεσμούς που κρατιούνται ακόμα ζωντανοί όταν όλα γύρω καταρρέουν.

Επομένως, αυτά τα τραπέζια όσο κι αν μειώνουν την ελευθερία μας, όπως σκεφτόμαστε μικρότεροι, μας κάνουν λιγάκι πιο χαρούμενους. Σε μια εποχή που τίποτα δεν είναι δεδομένο, ας έχουμε τους ανθρώπους μας δίπλα μας κι ας τους αφιερώνουμε το χρόνο που ζητούν, χωρίς γκρίνιες και παράπονα. Σήμερα, γιατί αύριο ίσως να ‘ναι αργά.