Συγκατοίκηση με το σόι του συντρόφου σου;

Υπάρχουν ορισμένα θέματα που, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, όλους σίγουρα πρόκειται να μας απασχολήσουν. Ένα βιβλίο που θα είχε μεγάλες πιθανότητες να γίνει best seller και πρέπει να εκδοθεί κάποια στιγμή, είναι τα do’ s και τα don’ ts των ανθρώπινων σχέσεων, ειδικά των ερωτικών. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, συχνά χάνουμε τον έλεγχο, ανεχόμαστε υπερβολικά πολλά και δυσκολευόμαστε να δούμε τι είναι σωστό και τι λάθος.

Σε κάποια πράγματα, όμως, οφείλουμε να είμαστε κατηγορηματικοί. Συνήθως στις αρνήσεις μας είμαστε πιο σίγουροι, καθώς μπορεί να μην ξέρουμε πάντα τι θέλουμε, γνωρίζουμε όπως καλά τι δε θέλουμε. Ενώ λοιπόν, γενικά, είναι καλό να αποφεύγουμε τις απολυτότητες, στη συγκατοίκηση με την οικογένεια του συντρόφου μας λέμε ένα μεγάλο «όχι». Μια πρόταση, αμέτρητες ώρες συζήτησης και διαμάχες, παρά όμως το όποιο επιχείρημα υπέρ του εγχειρήματος, παραμένουμε απολύτως αρνητικοί στην ιδέα. Γιατί αυτό;

Στις σχέσεις, είναι απαραίτητο να τοποθετούνται ορισμένα όρια απ’ την αρχή. Καθώς ο καιρός προχωράει, μαζί και το συναισθηματικό δέσιμο, τα όρια αυτά όλο και χαλαρώνουν. Η οικειότητα που αποκτάμε με τον άνθρωπό μας, μας κάνει να θέλουμε να επενδύσουμε όλο και περισσότερο σε αυτή τη σχέση, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ή έστω τοποθετώντας τις σε δεύτερη μοίρα, θυσιάζοντας ως και τον εαυτό μας σε κάποιες περιπτώσεις.

Αν επιλέξουμε τη συγκατοίκηση με την οικογένεια του συντρόφου μας, τα όρια στη σχέση μας τρίζουν εξαρχής. Φυσικό κι επόμενο να μειωθεί κατά πολύ ο προσωπικός μας χώρος μες στη σχέση. Συναναστρεφόμαστε με την οικογένειά του, επομένως οφείλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί και τυπικοί, άρα λιγότερο ο εαυτός μας, για να μη δίνουμε κανένα δικαίωμα σχολιασμού και κριτικής.

Παράλληλα, χάνουμε σημαντικές τρυφερές στιγμές με τον αγαπημένο μας. Στο σπίτι δε μένουμε πια μόνοι μας και για να τηρούμε τους κανόνες, γινόμαστε λιγότερο διαχυτικοί, δεν μπορούμε να έχουμε άπλετο χρόνο οι δυο μας πια και κάπως έτσι, σταδιακά μπαίνει κι η ερωτική μας ζωή στον πάγο. Το σεξ μειώνεται και τα νεύρα που δημιουργούνται, επίσης δεν μπορούν εύκολα να εκτονωθούν, καθώς δε μένουμε μόνοι και δε θέλουμε να δίνουμε δικαιώματα σε κανέναν, πόσο μάλλον απ’ τη στιγμή που αισθανόμαστε φιλοξενούμενοι, σε ένα στρατόπεδο με κανένα δικό μας σύμμαχο.

Παράλληλα, η σχέση μετά από μια οικογενειακού τύπου συγκατοίκηση, αλλάζει επίπεδα. Ουσιαστικά, γίνεται το επόμενο βήμα αυθαίρετα, χωρίς καν να το έχουμε αποφασίσει. Η σχέση αποκτά πιο σοβαρό κι αμετάκλητο χαρακτήρα, περνά στη φάση της μονιμότητας, ζούμε σαν να είμαστε παντρεμένοι. Οι τριβές μεγαλώνουν, καθώς πρόκειται για καθημερινότητα και στην περίπτωση χωρισμού από μια τέτοια σχέση, είναι πολύ πιο δύσκολο να προχωρήσουμε. Φταίει η δύναμη της συνήθειας που μας κρατά δέσμιους στο παρελθόν μας.

Τέλος, συγκατοικώντας με την οικογένεια του αγαπημένου μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε συχνά διαφορετικές συμπεριφορές, οι οποίες πιθανότατα δε θα μας αρέσουν. Όταν όλοι έχουν λόγο για όλα, οι αποφάσεις λαμβάνονται δυσκολότερα κι η σχέση μας χάνει σιγά-σιγά το χαρακτήρα που εμείς οι ίδιοι της είχαμε δώσει. Γι’ αυτό κι αρχίζει να φθείρεται.

Θέλει, λοιπόν, μεγάλη προσπάθεια για να ισορροπήσουμε τα πράγματα στη συγκατοίκηση με το σόι του συντρόφου μας. Κάθε βήμα καλό είναι να γίνεται στην ώρα του, τα πράγματα δεν πρέπει να εκβιάζονται. Μια σχέση διατηρείται υγιής μόνο αν υπάρχουν τα κατάλληλα όρια που την προφυλάσσουν. Άλλωστε, όταν δίνουμε τα πάντα απ’ την αρχή και παρασυρόμαστε, συνήθως καταλήγουμε χαμένοι.