Η πρώτη εντύπωση σπανίως επιβεβαιώνεται

Έχουμε αυτή την τάση, εμείς οι άνθρωποι, να κρίνουμε τους άλλους απ’ τα πρώτα δευτερόλεπτα επαφής, χωρίς να έχουμε γνωρίσει τον άλλον ιδιαίτερα. Είτε διακρίναμε κάτι στο βλέμμα του, στη γλώσσα του σώματος, είτε στις απόψεις που εκφέρει πάνω σε διάφορα θέματα που δε μας βρίσκουν σύμφωνους και βιαζόμαστε να βγάλουμε πόρισμα ότι δε θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε παρέα μαζί του.

Καλώς ή κακώς, δε θα ενδιαφερθούν όλοι να μας γνωρίσουν καλύτερα, ώστε να δημιουργήσουν μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, άρα πρέπει να προσέχουμε τι εκπέμπουμε ως προσωπικότητες απ’ την πρώτη κιόλας γνωριμία, χωρίς βέβαια να προσποιούμαστε κάποιον που δεν είμαστε.

Ο κύριος λόγος που βασιζόμαστε στην πρώτη εντύπωση είναι επειδή αυτόματα πιστεύουμε πως είναι κι η σωστή κι ας πέφτουμε συχνά έξω, γιατί είναι δύσκολο απ’ την πρώτη εντύπωση να προκύψουν ακριβή συμπεράσματα για το χαρακτήρα του άλλου. Προτιμάμε να είμαστε καχύποπτοι και μόλις δούμε μια κίνηση ή μια συμπεριφορά που δε μας ταιριάζει, χαρακτηρίζουμε τον άλλον σνομπ, ντροπαλό, ψωνισμένο, κριτικάρουμε το ντύσιμο, το στιλάκι και τις κινήσεις του, αντί να κάτσουμε να ακούσουμε τις απόψεις του και να ενδιαφερθούμε να μάθουμε την ιστορία του.

Υπάρχουν αυτές οι κακές –θα τις χαρακτήριζα– πρώτες γνωριμίες, που μας εκνευρίζουν και θέλουμε να σηκωθούμε να φύγουμε, σκεφτόμαστε πόσα καλύτερα πράγματα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, αλλά αναγκαζόμαστε να προσποιηθούμε και κοινώς να το λουστούμε. Και μη νομίζεις πως δε θα χρειαστεί να το ξανακάνουμε, γιατί για χάρη των φίλων μας αυτές  οι αντιπαθητικές παρουσίες θα γίνουν οι έξοδοί μας τα Σαββατόβραδα. Όπως θα περνάει, λοιπόν, ο καιρός και θα γνωρίζουμε καλύτερα τον άλλον, αναγκαστικά θα κάνουμε συζητήσεις και θα περάσουμε αρκετές κοινές ώρες μαζί. Μήπως τότε αλλάξουμε γνώμη; Μήπως, τελικά, πάψουμε να είμαστε τόσο καχύποπτοι και θα τους αφήσουμε να ανοιχτούν;

Θα βρεθούμε από εκεί που δεν μπορούσαμε να συνυπάρξουμε με τον άλλον να πιάσουμε τον εαυτό μας, όντως, να τον συμπαθεί. Φταίει ο χρόνος ή οι ίδιοι; Η μήπως και τα δύο; Οι άνθρωποι που δε συμπαθήσαμε την πρώτη στιγμή, οι τόσο διαφορετικοί από εμάς, μεταμορφώθηκαν. Η γνώμη μας έχει αλλάξει κι η αρχική εντύπωση που είχαμε συνειδητοποιούμε πως ήταν τόσο λανθασμένη.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως δεν ανοίγονται όλοι οι άνθρωποι με το καλημέρα σας, πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και μέχρι να τους πείσουμε θα βλέπουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. Θα βλέπουμε την άμυνά τους, το φόβο τους, για όσες φορές την πάτησαν και πληγώθηκαν, γιατί δεν πρόσεχαν κι ανοίχτηκαν απ’ την αρχή. Στο τέλος, όμως, αυτοί οι κλειστοί άνθρωποι καταλήγουν οι πιο δοτικοί, εκείνοι που αποκαλούμε δικούς μας ανθρώπους.

Υπάρχει όμως κι η άλλη πλευρά του νομίσματος, μπορεί απ’ την πρώτη επαφή να θεωρήσουμε πως βρήκαμε έναν κατάλληλο άνθρωπο για φίλο ή και ταίρι φτιάχνοντας τέλειες εικόνες στο μυαλό μας, σχέδια για το μέλλον κι ύστερα να προσγειωθούμε απότομα κι άτσαλα απ’ το συννεφάκι μας, γιατί στην πορεία αντιληφθήκαμε πως όλα ήταν στο μυαλό μας.

Απ’ το να απογοητευόμαστε, λοιπόν, καλύτερο θα ήταν να κρατάμε μικρό καλάθι χωρίς να είμαστε τόσο επιφυλακτικοί κι απόμακροι, να δίνουμε το περιθώριο και το χρόνο στους καινούργιους ανθρώπους που μας προσεγγίζουν να εξωτερικευτούν. Θυμήσου, η πρώτη εντύπωση μετράει.

Αλλά δεν είναι πάντα κι η σωστή.