Οι σχέσεις σώζονται με αμοιβαία προσπάθεια

Πεταλούδες κι ουράνια τόξα, φιλιά, αγκαλιές, χαμόγελα κι έρωτας. Ρομαντικοί, ονειροπόλοι με μία δόση παιδικής τρέλας. Έτσι λίγο-πολύ συμπεριφερόμαστε όλοι όταν μπαίνουμε σε μια σχέση. Μας βγαίνει η πιο γλυκιά εκδοχή του εαυτού μας. Βόλτες , μηνυματάκια και τηλεφωνήματα μας κρατούν ξάγρυπνους μέχρι πρωίας, κάνοντας συζητήσεις κι όνειρα για το μέλλον. Είναι λες και περνάμε ξανά την εφηβεία σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο. Παραβλέπεις τα άσχημα και δεν αφήνεις τίποτα να το χαλάσει.

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, όμως. Έρχεται η μέρα που ξαφνικά αρχίζουν να μας ενοχλούν κάποια πράγματα και συμπεριφορές, που ίσως πάντα να υπήρχαν, αλλά εμείς τις αγνοούσαμε ή δε θέλαμε να τις δούμε. Μας είχε τυφλώσει ο έρωτας, που λέμε. Αναγκαζόμαστε, λοιπόν, να κατέβουμε απ’ το συννεφάκι μας και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Συνειδητοποιούμε πως ίσως η σχέση μας να μην είναι τόσο τέλεια όσο πιστεύαμε, ο άνθρωπός μας δεν είναι ο ίδιος κι αυτό το ξεχωριστό που νιώθαμε δεν υπάρχει πλέον.

Κι εκεί αρχίζει αυτή η κρίση στη σχέση. Προσπαθούμε να εντοπίσουμε από πού προήλθε το πρόβλημα κι έγινε όλη αυτή η αλλαγή. Ίσως να υπάρχει κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας και να θεωρούμε πως ευθύνεται η σχέση μας, ίσως πάλι απλώς κουραστήκαμε απ’ την καθημερινότητα και μας έφυγε ο αρχικός ενθουσιασμός. Τσακωμοί παρεξηγήσεις και κλάματα αντικαθιστούν το καλό κλίμα που υπήρχε, κουράζοντάς μας ακόμη περισσότερο. Είναι αυτό το τέλος, όμως, ή μπορεί να αλλάξει η κατάσταση;

Όλα μπορούν να αλλάξουν αν υπάρχει θέληση και διάθεση για προσπάθεια κι απ’ τις δύο πλευρές. Σε αυτή τη «μάχη» που είτε θα νικηθεί είτε θα χαθεί οριστικά στο τέλος, πρωταγωνιστές είναι δύο. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για εγωισμούς. Δε γίνεται να απαιτήσεις τη «συγγνώμη» ή την αλλαγή συμπεριφοράς αν δεν τη δώσεις πρώτα -κι ας μη φταις.

Πρέπει να ρισκάρουμε και ας φάμε τα μούτρα μας. Αν τα παρατήσουμε τόσο εύκολα στο τέλος θα καταλήξουμε μόνοι, παρέα με τον εγωισμό μας και θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Το να κρύβουμε τα συναισθήματά μας δεν είναι η απάντηση στο πρόβλημα. Η καλύτερη λύση είναι η επικοινωνία.

Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας κι ας είμαστε ειλικρινείς με τον άλλον για να δουλέψει όλο αυτό. Δεν είναι απλό ούτε εύκολο, αν όμως θέλουμε ο άλλος να καταλάβει θα πρέπει να είμαστε ευθείς. Να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του και να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία, ώστε να καταλάβουμε πού έχουμε φταίξει και πώς μπορούμε να το διορθώσουμε. Μπορεί να μη συμφωνούμε σε όλα, αλλά θα πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις για το καλό της σχέση μας. Στο χέρι μας είναι. Η κρίση αυτή θα μεγαλώσει μόνο αν χαθεί τελείως η επικοινωνία.

Κάθε «μαζί» είναι ξεχωριστό και μας αφήνει ένα μάθημα.  Το σημαντικό είναι να δίνουμε το 100% του εαυτού μας για να σώσουμε κάτι που μας δίνει δύναμη και να αφήσουμε στην άκρη κάθε ίχνος εγωισμού. Μην ευελπιστούμε ότι τα πράγματα φτιάχνονται από μόνα τους χωρίς προσπάθεια. Μοιράσου στιγμές, πράγματα, όνειρα. Αγάπησε, ζήσε σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα, τίποτα να μην είναι δεδομένο, ώστε όταν -κι αν- έρθει η καταιγίδα, η ομπρέλα που λέγεται «αγάπη» να μην αφήσει ούτε σταγόνα να χαλάσει αυτή τη σχέση.