Σπιτόγατος με ταξιδιάρη δεν κάνουν χωριό

Είσαι απ’ τους τύπους που δεν τους βλέπει το σπίτι τους; Που η περιπέτεια κυλάει στο αίμα τους; Ή είσαι απ’ τους άλλους, εκείνους που δεν το κουνάνε απ’ το σπίτι τους; Φρόντισε και το άλλο σου μισό να έχει την ίδια ενέργεια και θέληση για ταξίδια ή την ίδια λατρεία για τον καναπέ του, για να μην καταλήξει άδοξα αυτή η σχέση και για τους δυο σας.

Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν το σπίτι τους, τόσο που δε θέλουν να το αποχωρίζονται και προσπαθούν να ξοδεύουν όσο περισσότερο χρόνο μπορούν, μόνοι ή με παρέα, στο βολικό τους σαλονάκι με ενδιάμεσες στάσεις στην κουζίνα. Και πολύ καλά κάνουν αν αυτό τους αρέσει και τους ηρεμεί. Είτε έχουν χορτάσει εξόδους είτε απλώς είναι γέννημα θέμα σπιτόγατοι. Εξάλλου υπάρχουν τρόποι να περάσεις ποιοτικές στιγμές χωρίς να βγεις απ’ το σπιτάκι σου∙ βιβλία, ταινίες, επιτραπέζια, ποτό στο μπαλκόνι και μια χαρά γεμίζουν τα βράδια τους.

Γίνεται, όμως, ένα τέτοιο άτομο, που αγαπάει την κλεισούρα κι έχει αφήσει το αποτύπωμά του στη δεξιά γωνία του καναπέ του, να συμβιώσει με έναν άνθρωπο χάνει την έξοδό του μόνο αν ανεβάσει πυρετό –κι αυτό πάλι παίζεται– και το μόνο που σκέφτεται καθημερινά είναι το επόμενο ταξίδι του;

Δύσκολο κι ίσως κι ακατόρθωτο δύο τόσο διαφορετικοί κόσμοι να συναντηθούν. Η αρχή θα φέρει κι αμοιβαίες υποχωρήσεις, θυσίες για εξόδους και ποτά κι αντίστοιχα για βραδιές με ταινία στο σπίτι, προσπαθώντας να βρουν μια ισορροπία στο μέσα-έξω.

Μέχρι που ο σπιτόγατος λυγίζει πρώτος και καταλήγει να αναζητάει τη φωλιά του. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ερωτόλογα, ζουζουνίσματα και πολλά υποσχόμενες ρομαντικές βραδιές ή χουχουλιάσματα -ειδικά το χειμώνα. Ο ταξιδιάρης θα υποχωρήσει καταπιέζοντας τον ενθουσιασμό του για νέες εμπειρίες κι υποκύπτοντας στο ύπουλο, αλλά ταυτόχρονα και γλυκό κόλπο του βασιλιά του αράγματος.

Το νέο τους στέκι για καφέ, ποτό και φαγητό θα είναι φυσικά η ερωτική φωλίτσα τους, όπως την αποκαλεί ο σπιτόγατος και λίγο-λίγο οι έξοδοι αποτελούν μακρινό παρελθόν. Καλά, ας μη μιλήσουμε καν για ταξίδια. Το περισσότερο να πάνε σε κάνα εξοχικό το Πάσχα για να σουβλίσουν κιόλας.

Κάθε σχέση για να καταφέρει να επιβιώσει χρειάζεται ανανέωση, κάτι που αποκλείεται να συμβεί αν κλειστεί μέσα σε τέσσερις τοίχους. Η ρουτίνα γίνεται η καλύτερη φίλη τους κι ο χειρότερος εχθρός του «μαζί».

Ο ταξιδιάρης πνίγεται, χάνει το οξυγόνο του και σταδιακά και τον εαυτό του. Θέλει θάλασσα, βουνό, φύση, εναλλαγές στα σκηνικά, ρίσκο, φρέσκες εμπειρίες. Δε θέλει και δεν αντέχει να νιώθει φυλακισμένος. Δεν μπορεί να είναι με κάποιον που βαριέται να σηκωθεί απ’ τον καναπέ του και του αρκεί να βλέπει όσο ήλιο μπαίνει απ’ το παράθυρο.

Οι ταξιδιάρικες ψυχές απολαμβάνουν την κάθε στιγμή και διψάνε για καινούργια πράγματα, αποφεύγοντας την πλήξη και τη συνήθεια. Ταξίδι, όμως, χωρίς τον άνθρωπό σου τι νόημα έχει;

Θέλει να γνωρίσει τον κόσμο με το ταίρι του, να σεργιανίσει σε νέα ανεξερεύνητα μέρη. Να αναζωογονηθεί τόσο το κάθε μέλος, όσο κι η ίδια η σχέση. Οι εξορμήσεις –κοντινές ή μακρινές– είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Σε ηρεμούν και ταυτόχρονα σε ανανεώνουν. Δύσκολα, όμως, ένας άνθρωπος που βρίσκει ενδιαφέρον το να κάθεται κλεισμένος στο σπίτι του αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ του θα καταλάβαινε τη μαγεία της περιπέτειας.

Σίγουρα, θα υπάρξουν μέρες που όλοι μας θα θέλουμε να καθίσουμε στο σπίτι με πίτσα και καμιά σειρά, χουζουρεύοντας με το αμόρε, αλλά και μέρες με όρεξη για έξοδο και βόλτες μέχρι το πρωί. Φρόντιζε να κάνεις επιλογές που θα ταιριάζουν σε σένα, χωρίς να καταπιέζεις συνεχώς τον εαυτό σου για να ευχαριστήσεις τους άλλους.

Στη ζωή σου χρειάζεσαι ισορροπία και να βρεις ανθρώπους που μπορούν να γίνονται και ταξιδιάρηδες και σπιτόγατοι την κατάλληλη στιγμή.