4 φορές που έφαγες άκυρο κι ούτε το κατάλαβες

Χυλόπιτα: μια λέξη χιλιάδες συναισθήματα. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος -ναι, ακόμα κι η Αντζελίνα Τζολί και ο Μπραντ Πιτ- που στη ζωή δεν έχει φάει έστω μια χυλόπιτα. Κάποιοι εξ ημών βέβαια έχουν φάει περισσότερες. Κάποιες ήταν διακριτικές, κάποιες πόνεσαν πολύ, κάποιες σε έκαναν ρεζίλι κι έψαχνες λαγούμι να κρυφτείς, ενώ κάποιες δεν είδες από πού σου ήρθαν. Ε, γι’ αυτές τις τελευταίες «κάποιες» θα μιλήσουμε σήμερα.

Εκείνες, τις ύπουλες, τις υπόγειες, τις «τι έγινε ρε παιδιά» χυλόπιτες που ντρέπεσαι να εξομολογηθείς στους κολλητούς γιατί θα γελάνε μήνες. Τα άκυρα που σου ήρθαν στο κεφάλι ουρανοκατέβατα, πάνω που πίστευες πως όλα βαίνουν καλώς κι είναι θέμα χρόνου εσύ και το αντικείμενο του πόθου να αλλάξετε ομαδικά το status σας στα social media.

1. «Περηφάνια και Προκατάληψη» ή αλλιώς «σε βλέπω φιλικά»

Τρως «περήφανα» έναν κουβά με παγωμένο νερό στο κεφάλι από το πουθενά. Σκηνικό: εσύ και το επίδοξο αμόρε βγαίνετε, μιλάτε όλη την ώρα, κάνετε χαβαλέ και περνάτε σούπερ. Εσύ αρχίζεις να το βλέπεις διαφορετικά, μιας κι η χημεία μεταξύ σας είναι τόσο έντονη που ακόμα και για Νόμπελ Χημείας θα έβαζε υποψηφιότητα. Ξεκινάνε κάτι δειλά αγγίγματα, κάτι κλεμμένες αγκαλίτσες, κάτι υπονοούμενα που δεν περνάνε απαρατήρητα από την άλλη πλευρά. Και βλέπεις ανταπόκριση. Και χαίρεσαι. Και όσο περνάνε οι μέρες αυξάνεις σταδιακά την ένταση και κάνεις λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Και τότε ακούς την υπέρτατη ατάκα «σε βλέπω φιλικά». Γιατί αγάπη μου γλυκιά, εγώ σαν εχθρό σε βλέπω;

2.  «Μου πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα»

Σκηνικό: γνωρίζεις πρόσωπο που σου κινεί και του κινείς παράλληλα το ενδιαφέρον. Ξεκινάει το φλερτ, όμορφα κι ωραία. Βγαίνετε, ξαναβγαίνετε, βγαίνετε ακόμα μια φορά και όλα κυλούν όμορφα στο στρουμφοχωριό. Κάποια στιγμή, σε μια από τις εξόδους σας τυχαίνει να περάσει ένα από τα φιλαράκια σου -καμία σημασία δεν έχει το φύλο, αφού δεν υπάρχουν εξαιρέσεις- και τότε βλέπεις το γκομενάκι που ψήνεις μέρες να μένει με το στόμα ανοιχτό. Μόλις φύγει το κολλητάρι, μετά λύπης σου, διαπιστώνεις πως κάτι δεν πάει καλά, μιας και το πλάσμα δίπλα σου σαν να πάγωσε λίγο. Fast forward, κολλητάρι και γκομενάκι αλληλοακολουθούνται σε social και λίγο καιρό μετά βολτάρουν χέρι-χέρι γιατί «ήταν κεραυνοβόλο. Αλλά μην αγχώνεσαι, η κουμπαριά είναι δική σου γιατί χάρη σε σένα γνωριστήκαμε». Καμπάνες ακούω, μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; -Μήτε σε γάμο ρίχνονται μήτε σε χαροκόπι.

3. «Μέχρι τρεις είναι σχέση»

Γνωρίζεις άτομο που σου αρέσει κι υπάρχει ανταπόκριση, βγαίνετε, μιλάτε και μπλα μπλα μπλα. Ενώ υπάρχει πολύ καλή επικοινωνία και κυρίως με διάρκεια, βλέπεις πως δεν κάνει κάποια κίνηση για το παρακάτω. Κάποια στιγμή, μετά από ένα εύλογο διάστημα επικοινωνίας και ραντεβού, κάνεις την κίνηση ματ. Καλείς το πρόσωπο στο σπίτι σου, έχεις φτιάξει ατμόσφαιρα και τρέφεις προσδοκίες για στιγμές έντονου πάθους. Και φτάνει η πολυπόθητη βραδιά, όλα είναι στην εντέλεια κι εσύ σε αναμμένα κάρβουνα για το παρακάτω. Κάθεστε στον καναπέ δίπλα δίπλα και πάνω που πας να κάνεις τη βουτιά προς το επίδοξο ταίρι σου σού πετάει την βόμβα: «Ε, ξέρεις, ήθελα να στο πω από καιρό, αλλά δεν ήξερα το πώς. Ξέρεις, να, εμ, να μωρέ, δεν είμαι single. Απλά μου αρέσει πολύ η παρέα σου και το ταίρι μου λείπει αυτό το διάστημα για σπουδές.» Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη.

4.« Άντε βρε και καλούς απογόνους» 

Υπάρχει πρόσωπο που σε ενδιαφέρει. Με έναν μαγικό τρόπο έρχεστε κοντά. Γνωρίζεστε, μιλάτε, περνάτε πολύ καλά και περιμένεις από μέρα σε μέρα να γίνει η πολυπόθητη ένωσή σας. Μια ωραία μέρα κι ενώ εσύ πετάς στο συννεφάκι σου σε παίρνει τηλέφωνο όλο χαρά και σου λέει «θέλω να βρεθούμε, θέλω να γνωρίσεις κάποιον». Χαίρεσαι εσύ πως θα σε γνωρίσει σε συγγενή ή κολλητό και πως τα πράγματα πλέον σοβαρεύουν. Ντύνεσαι, στολίζεσαι, ρίχνεις και πέντε τόνους κολόνια για να κάνεις καλή εντύπωση και να πάρεις την έγκριση από τον περίγυρο. Φτάνεις στο ραντεβού για να λάβεις την σύσταση «από εδώ είναι ο τάδε. Νομίζω πως θα ταιριάξετε πολύ οι δύο σας. Σας αφήνω να γνωριστείτε. Άντε βρε και καλούς απογόνους.» Ναι, θα σου κρατήσουμε κι έναν κανελί με βούλες.

ΥΓ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς συμπτωματική.  Ή μήπως όχι;