Δε χρειαζόμαστε κανένα να μας σώσει

Στα περισσότερα παραμύθια, η ηρωίδα –κατά βάση αλλά όχι κατά αποκλειστικότητα– είναι ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα στα χέρια κακών μητριών, δράκων, λύκων και χιλιάδων άλλων τεράτων, ζει στη φτώχεια και την ανέχεια, βασανίζεται και κακοποιείται σε καθημερινή βάση. Όλα αυτά μέχρι μια μέρα να εμφανιστεί ο πρίγκιπας, να της δώσει το φιλί της αληθινής αγάπης, να λυθούν τα μάγια κι οι δύο τους να ζήσουν το happily ever after σε ένα ροζ συννεφάκι με μονόκερους να φτερουγίζουν τριγύρω. Το πόσο λάθος είναι η όλη αυτή η εικόνα έρχεται να μας το φανερώσει η ίδια η ζωή.

Πόσες και πόσες φορές δε μας έχει τύχει να ακούσουμε κάποιους φίλους να μας λένε πως περιμένουν ένα νέο έρωτα, όπως αυτούς που συναντάμε στα βιβλία και τις ταινίες, για να αρχίσουν να ζουν μια ευτυχισμένη ζωή. Έναν ή μια σύντροφο για να βγαίνουν, να πηγαίνουν διακοπές, να χαζεύουν το ηλιοβασίλεμα, να μοιράζονται πράγματα, να περνάνε χρόνο και να διασκεδάζουν παρέα. Λες κι όταν δεν είσαι σε σχέση όλα αυτά είναι απαγορευμένα κι αφορούν μόνο τους ζευγαρωμένους, ενώ για τους αδέσμευτους η λέξη «ευτυχία» είναι ένα άπιαστο όνειρο.

Αυτό το φαινόμενο, που ευτυχώς ή δυστυχώς επικρατεί στις σύγχρονες κοινωνίες, έχει απασχολήσει τους ειδικούς και τους ψυχολόγους, και μάλιστα έχει και δικό του όνομα. Ονομάζεται το «Σύνδρομο της Σταχτοπούτας». Είναι η ανάγκη να έρθει στη ζωή μας κάποιος να μας φροντίζει, να μας προσέχει, να μας σώσει απ’ τη μιζέρια μας, όπως ακριβώς ο πρίγκιπας που, με ένα γοβάκι κι ένα φιλί, έσωσε τη Σταχτοπούτα από την κακιά μητριά και τις μοχθηρές αδερφές. Φυσικά και δεν αφορά μόνο τις κοπέλες αλλά έχει εφαρμογή και στους επίδοξους μελαγχολικούς πρίγκιπες, μιας και τα φύλα δεν έχουν απολύτως καμία σημασία όταν μιλάμε για τις ανάγκες μας, ειδικά στον έρωτα.

Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένας ανεξάρτητος και δυναμικός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από κάποιον να έρθει να τον σώσει. Εκείνος που γνωρίζει την πραγματική του αξία δεν εξαρτάται από κάποιον που ελπίζει πως θα τον τραβήξει προς την ευτυχία. Αντιθέτως, φτιάχνει ο ίδιος το παραμύθι του. Προσαρμόζει τη ζωή του στα δικά του «θέλω» και τη γεμίζει με στιγμές, αναμνήσεις και γεγονότα που εκείνος γουστάρει, με όποιον τρόπο κρίνει απαραίτητο και κάθε δυνατή στιγμή.

Μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα που θα έκανες με έναν σύντροφο και χωρίς αυτόν. Μπορείς να νοικιάσεις ένα σπίτι και να μείνεις, να πας διακοπές, να βγεις βόλτα, να πας σινεμά ή για φαγητό, να δεις μια ταινία στο σπίτι. Για να περάσεις καλά είτε με φίλους είτε με τον ίδιο σου τον εαυτό, ο ερωτικός σύντροφος δεν είναι καθόλου απαραίτητος. Μάθε να ζεις με τα δεδομένα που έχεις τη στιγμή που τα έχεις, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου έρθει. Και κυρίως, δεν ξέρεις και πόσο θα κρατήσει.

Αυτό βέβαια που, με εξαιρετική μαεστρία, τα παραμύθια παρέλειψαν να μας πουν, είναι τι συμβαίνει μετά το τέλος των ιστοριών. Μήπως η Σταχτοπούτα έφυγε απ’ το σπίτι της που ήταν 60τμ. και κατέληξε να καθαρίζει ολόκληρο παλάτι 600τμ. από πάνω ως κάτω; Ή ποιος μας είπε ότι η Χιονάτη κι ο δικός της πρίγκιπας έμειναν μαζί για πάντα; Μπορεί ο πρίγκιπας να βαρέθηκε να συγκατοικεί με 7 νάνους, 2 ελάφια, ένα τσούρμο πουλιά και καμιά δεκαριά λαγούς, να ανέβηκε στο άλογο να πεταχτεί μέχρι το περίπτερο να πάρει τσιγάρα και να μη γύρισε ποτέ. Ποτέ δεν ξέρεις αν πάνω στον πανικό σου να βρεις κάποιον για σχέση, πέσεις στον πρώτο τυχόντα, που θα αποδειχτεί η απολύτως λάθος επιλογή, και τελικά καταλήξεις χειρότερα από πριν. Μήπως είσαι καλύτερα ως single;

Μην προσπαθείς να βρεις το άλλο σου μισό. Το κομμάτι που λείπει είναι μέσα σου, είσαι εσύ χωρίς συμπληρώματα. Αγάπησε τον εαυτό σου και τότε δε θα χρειάζεσαι κανέναν ιππότη, καμία πριγκίπισσα, κανένα ξόρκι, κανένα υπερήρωα για να σε σώσει. Το παραμύθι που ψάχνεις ζει μέσα σου, και την πολυπόθητη μαγεία τη δημιουργείς εσύ.