Επιστροφή στα θρανία∙ θέληση και πείσμα

Δεν υπάρχει μαθητής ή φοιτητής που να χαίρεται με τα διαβάσματα και τις εξετάσεις, αφού όλοι τους περιμένουν πώς και πώς να τελειώσει το σχολείο ή η σχολή για να γλυτώσουν από βαθμολογίες κι αιφνίδια διαγωνίσματα. Είναι γεγονός πως οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, με το περισσότερο άγχος, χωρίς ωράριο «εργασίας», χωρίς ρεπό, Κυριακές κι αργίες, και με πολλές απαιτήσεις απ’ τους ανωτέρους τους∙ δασκάλους, καθηγητές και, φυσικά, γονείς. Τι γίνεται, όμως, όταν σε όλο αυτό πρέπει να προσθέσεις και το άγχος μιας ενήλικης και γεμάτης υποχρεώσεις καθημερινότητας; Μπορείς να συνδυάσεις δουλειά, οικογένεια και σπουδές; Μπορείς, και μάλιστα με πολύ μεγάλη επιτυχία.

Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο στις μέρες μας, ειδικά την εποχή της κρίσης, οι ενήλικες να ξαναγυρίζουν στα θρανία, είτε για ένα μικρό διάστημα, για παράδειγμα παρακολουθώντας ένα σεμινάριο, είτε για μεγαλύτερο, αποφασίζοντας να γυρίσουν στο σχολείο, να τελειώσουν το πανεπιστήμιο, να μάθουν μια ξένη γλώσσα ή να κάνουν ένα μεταπτυχιακό. Η εύρεση εργασίας απαιτεί πλέον πληθώρα πιστοποιήσεων και γνώσεων, καθώς κι εξειδίκευση, οπότε η εκπαίδευση είναι μονόδρομος, ανεξαρτήτως ηλικίας, κι άλλοτε πρόκειται απλά για ένα όνειρο που έμεινε μισό, ένα απωθημένο, που επιστρέφουν για να το εκπληρώσουν.

Έρευνες δείχνουν πως οι άνθρωποι μετά τα 40 αφομοιώνουν πολύ πιο δύσκολα γνώσεις, με αποτέλεσμα να χρειάζεται διπλάσιος ή ακόμα και τριπλάσιος χρόνος για την εκμάθηση ενός νέου αντικειμένου ή μιας νέας ξένης γλώσσας, συγκριτικά με κάποιον κατά μερικές δεκαετίες νεότερο, τίποτα όμως δεν μπορεί να εμποδίσει το πείσμα και τη θέληση ενός ατόμου αποφασισμένου να τα καταφέρει.

Άρα το μυστικό σε όλο αυτό είναι η θέληση. Στις μικρές ηλικίες το σχολείο και το διάβασμα είναι υποχρεωτικό. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν κάτι «πρέπει» να το κάνεις, συνήθως δεν το «θέλεις», το κάνεις, έτσι, με βαριά καρδιά. Είτε είσαι απ’ τους λεγόμενους καλούς μαθητές είτε ανήκεις στην κατηγορία των λιγότερο καλών, δεν παύει να ‘ναι μια υποχρεωτική αγγαρεία, που δε σου αφήνει περιθώρια επιλογής. Όταν, όμως, συνειδητά αποφασίζεις να επιστρέψεις σε κάτι που εσύ επιθυμείς, τότε το κάνεις με μια εντελώς διαφορετική ενέργεια και κέφι. Έχεις υπολογίζει από πριν τις θυσίες που απαιτούνται, έχεις ζυγιάσει τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας απόφασης και φυσικά κοιτάς στο βάθος τους καρπούς που όλο αυτό το εγχείρημα θα σου αποφέρει κοινωνικά, οικονομικά και κυρίως ηθικά με μια διαφορετική ωριμότητα.

Αυτή, λοιπόν, η ωριμότητα μιας τέτοιας απόφασης είναι το κλειδί για να τα καταφέρεις. Πολεμάς σε πολλά μέτωπα, εξίσου απαιτητικά και σημαντικά και γίνεσαι χίλια κομμάτια για να προλάβεις να αντεπεξέλθεις ανάμεσα σε προθεσμίες για παράδοση εργασιών κι εξεταστικές, να ‘σαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου στη δουλειά και φυσικά να μη στερήσεις τον χρόνο σου απ’ την οικογένειά σου. Γίνεσαι ένα μπαλάκι που πηδάει απ’ το ένα πεδίο στο άλλο.

Σου λείπει η πολυτέλεια του χρόνου που έχουν οι ανήλικοι συμμαθητές ή νεαροί συμφοιτητές σου, μιας κι εκείνοι, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, έχουν ως αποκλειστικό τους μέλημα μόνο τις σπουδές τους. Σύμμαχοί σου σε αυτό, οι δικοί σου άνθρωποι, οι φίλοι κι ο περίγυρός σου, κι ας μην καταλαβαίνουν απόλυτα αυτή σου την απόφαση.

Τα ξενύχτια ατελείωτα κι εσύ βρίσκεσαι χωμένος ανάμεσα σε σημειώσεις, βιβλία, τετράδια κι άδειες κούπες καφέ, να γράφεις, να σβήνεις και να διορθώνεις εργασίες κι ασκήσεις. Ναι, σου φαίνονται όλα βουνό και κάθε μέρα πιο δύσκολη απ’ την προηγουμένη. Κι ας μην πούμε ψέματα, είναι. Κι εσύ είσαι ένας ήρωας για όλη την προσπάθειά σου. Δε θα τα παρατήσεις όμως, όσο κι αν σου περνάει πολύ έντονα απ’ το μυαλό η ιδέα αυτή όταν η κατάσταση ζορίζει πολύ. Το πήρες απόφαση να τα καταφέρεις και θα το κάνεις, πρώτα για ‘σένα!

Είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις κάποιον δικό σου ή τον πιο δικό σου, τον εαυτό σου, να παλεύει και τελικά να βγαίνει νικητής από όλο αυτό. Τα μαθήματα κάποια μέρα τελειώνουν, οι εξετάσεις ολοκληρώνονται, οι βαθμολογίες βγαίνουν και το πολυπόθητο χαρτί είναι πλέον στο χέρι σου. Άξιζε κάθε λεπτό η όλη προσπάθεια κι οι κόποι σου αρχίζουν να αμείβονται. Οι δικοί σου άνθρωποι είναι διπλά περήφανοι για σένα. Μήπως, τελικά, το απόλαυσες όλο αυτό κι ήρθε η ώρα να πας για το επόμενο πτυχίο;