Ήθελα απλά να με θες

Ήθελα απλά να με θες. Να γίνω ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου. Ψέματα. Ήθελα να γίνω το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής σου. Να σου ‘μαι απαραίτητη, αναγκαία. Να ‘μαι η αδυναμία σου και ταυτόχρονα η δύναμή σου. Η πρώτη σου σκέψη μόλις ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί κι η τελευταία πριν τα κλείσεις το βράδυ. Το καταφύγιό σου όταν δεν είσαι καλά κι ο πρώτος άνθρωπος που τρέχεις στις χαρές σου.

Θα ήθελα να ‘χω τον δικό μου ήχο στο κινητό σου και κάθε φορά που θα σε έπαιρνα τηλέφωνο, να αναγνώριζες κατευθείαν την κλήση μου και να χαμογελούσες. Και να καταλάβαινα πως χαμογελάς, έστω κι αν δε σε έβλεπα, απ’ τον τόνο της φωνής σου μόλις μου απαντούσες. Και να με έπαιρνες κι εσύ τηλέφωνο, ίσα για να με ακούσεις ή να κανονίσουμε το ραντεβού μας, ή και χωρίς λόγο, απλά γιατί σου έλειψα.

Ήθελα να με αναζητάς στο πλήθος, όταν είμαι μακριά σου και να βιάζεσαι να ‘ρθεις σε ‘μένα. Κι όταν είμαι δίπλα σου να μη με χορταίνεις. Να με αγγίζεις, να με φιλάς, να με κρατάς στην αγκαλιά σου, τόσο σφιχτά για να μη σου φύγω, αλλά και την ίδια στιγμή τόσο χαλαρά από φόβο μη με σπάσεις -μα, μη φοβάσαι, αντέχω, για ‘σένα. Και να μου κρατάς το χέρι όταν περπατάμε δίπλα-δίπλα και να μπλέκεις τα δάκτυλά σου στα δικά μου όταν κοιμόμαστε μαζί. Και να ξαπλώνω στα πόδια σου όταν βλέπουμε ταινία στον καναπέ κι εσύ να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά.

Θα ήθελα να θέλεις να μοιραστείς μαζί μου την κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σου. Απ’ το πιο σοβαρό, όπως έναν τσακωμό στη δουλειά, μέχρι το πιο σαχλό, ένα χαζό ανέκδοτο που άκουσες, ας πούμε, ή το πιο όμορφο, ένα ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα. Κάθε στιγμή, κάθε εικόνα, κάθε σου ανάσα είναι σημαντική για μένα, αφού αφορά εσένα. Και να σε ακούω να μιλάς για τα πάντα. Να μου μάθεις όσα ξέρεις και να θέλεις να σου μάθω όσα ξέρω κι εγώ. Και να μου τραγουδάς στο αυτοκίνητο. Και να μου αφιερώνεις τα τραγούδια που ακούμε στο ραδιόφωνο.

Ήθελα να μου αφιερώνεις και χρόνο. Κι όταν δε σου βγαίνουν οι ώρες ανάμεσα στις τόσες υποχρεώσεις σου, να δημιουργείς ένα κενό μόνο για μένα. Γιατί εγώ δεν είμαι άλλη μια υποχρέωση, εγώ είμαι τα πάντα για ‘σένα. Να ξεκλέβεις πέντε λεπτά για να ‘ρθεις έξω απ’ την πόρτα μου και να με παίρνεις τηλέφωνο για να βγω στην είσοδο, ίσα-ίσα για ένα πεταχτό φιλί και μια αγκαλιά. Και να συνεχίζεις το πρόγραμμά σου κι εγώ το δικό μου, αλλά έχοντας πάρει κι οι δύο δύναμη μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, που ελπίζουμε να κρατήσει περισσότερο και να ‘ρθει σύντομα.

Ήθελα να χαμογελάς κάθε φορά που, την ώρα που πήζεις στο γραφείο, θυμάσαι εκείνο το ατίθασο τσουλούφι μου που πετάει ανεξέλεγκτο και μου μπαίνει μπροστά στα μάτια. Και να θυμάσαι να μου αγοράσεις την αγαπημένη μου σοκολάτα όταν είσαι στο σούπερ μάρκετ. Και να κόβεις ένα γιασεμί απ’ τον κήπο δίπλα απ’ το σπίτι μου για να μου το δώσεις μόλις με δεις.

Ήθελα να θέλεις να γυρίσεις τον κόσμο μαζί μου. Να εξερευνήσουμε κάθε γωνιά, κάθε πολιτισμό, κάθε ερημική παραλία και κάθε βουνοκορφή. Να διαβάζουμε βιβλία παρέα, να πηγαίνουμε σινεμά και θέατρο, να μοιραζόμαστε το ίδιο παγωτό και τον ίδιο καφέ. Και να τσακωνόμαστε για το αν θα φορέσεις εσύ το μπλε σου το πουκάμισο ή εγώ. Το αγαπάω αυτό μπλε πουκάμισο και ας μην το φόρεσα, τελικά, ποτέ μου.

Ήθελα να μετράς τα δευτερόλεπτα μέχρι να πάει 12 ακριβώς για να ‘σαι ο πρώτος που θα μου ευχηθεί για τα γενέθλιά μου κι η ευχή σου να ‘ναι κάθε φορά «να σε χαίρομαι». Γιατί αυτό ήθελα περισσότερο από όλα. Να με χαίρεσαι.