Κάθε φορά το ζεις σαν να 'ναι η πρώτη

Η ώρα είναι περασμένες 2. Δύσκολη νύχτα κι απόψε και τελειωμό δεν έχει. Ξέρω ότι σου κάνει εντύπωση που σου γράφω. Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις ποτέ γιατί το κάνω αυτό. Ούτε εγώ καταλαβαίνω για ποιο λόγο το κάνω. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να σου πω αυτά που θέλω, αυτά που πρέπει να ακούσεις, αυτά που είναι ανάγκη να εκφραστούν με τη σωστή σειρά, κυρίως για να βγουν από μέσα μου.

Έχεις πληγωθεί πολύ. Από πολλούς. Μα πρώτα από όλα από μένα. Εγώ πρώτα θα έπρεπε να σε προφυλάξω, να στήσω ένα προστατευτικό τοίχο γύρω σου, να παλέψω με νύχια και με δόντια να μην σου κάνει κακό κανείς. Δεν το έκανα και σου ζητώ συγνώμη. Δεν ήξερα πώς να το κάνω, δεν είδα τα σημάδια που δείχνει το κακό ή και να τα είδα τα παρερμήνευσα, πίστεψα εύκολα σε ψέματα και κάλπικες υποσχέσεις, ίσως κι όλα αυτά μαζί. Το γεγονός είναι ένα. Αυτή τη στιγμή είσαι κομμάτια και φταίω μόνο εγώ.

Ξέρω τι θα πεις. Πως εμείς είμαστε ένα, αυτό που νιώθω εγώ το νιώθεις κι εσύ, μαζί πιστέψαμε σε λάθος άτομα, εμπιστευτήκαμε τη ζωή μας σε πρόσωπα που δεν άξιζαν, αγνοήσαμε μαζί την φωνούλα στο βάθος του μυαλού μας που φώναζε «μη» και πέσαμε με τα μούτρα σε λάθος καταστάσεις.  Μην το κάνεις όμως. Θα είναι μεγάλο ψέμα και το ξέρεις. Ναι, είμαστε ένα αλλά εγώ πρέπει να σε προσέξω. Δική μου υποχρέωση είναι η ασφάλεια σου. Άλλωστε είσαι ό,τι σημαντικότερο έχω στη ζωή μου και χωρίς εσένα δεν υπάρχω ούτε εγώ.

Πέρασαν από δίπλα μας άτομα που δεν άξιζαν ούτε μια δεύτερη ματιά, που δε λογάριασαν τα συναισθήματά μας, που μας ποδοπάτησαν και δε γύρισαν καν το κεφάλι να δούνε τη ζημιά που έκανε η μαχαιριά τους. Φίλοι, οικογένεια, συνεργάτες, έρωτες. Αχ, αυτοί οι έρωτες. Έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά. Πόσες φορές δεν είπες το «σ’ αγαπώ» και δεν το άκουσες σε ανταπόδοση. ‘Η και να το άκουγες, το πήραν πίσω.

Πόσα βράδια, σαν το αποψινό,  έχουμε περάσει ξάγρυπνοι να σκεφτόμαστε πού κάναμε λάθος ή τι θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά. Εγώ θα σου πω: τίποτα. Απολύτως τίποτα. Προς θεού, δεν εννοώ ότι ήμασταν τέλειοι. Για κανένα λόγο. Απλά αυτό νιώσαμε εκείνη τη στιγμή, έτσι πράξαμε. Και παρ’όλα αυτά, σήμερα, εμείς είμαστε ακόμα εδώ, μόνοι μας, εσύ κι εγώ να μετράμε πληγές και σημάδια που άλλοι μας προκάλεσαν, χωρίς καν να αναλογιστούν τις όποιες συνέπειες είχαν οι πράξεις τους.

Αναρωτιέσαι, και με το δίκιο σου, τι κακό κάνω, ποια είναι τα λάθη μου, πού έχω φταίξει κι αξίζω αυτή τη μοναξιά, αυτές τις συμπεριφορές κι αυτή την πληρωμή σε κάθε προσφορά αγάπης. Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Ούτε μπορώ να σου πω ότι όλα θα φτιάξουν, ότι μας περιμένουν καλύτερες μέρες, ότι θα έρθει στη ζωή μας το ουράνιο τόξο. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ. Δεν έχω τις απαντήσεις. Τις ίδιες απορίες έχω κι εγώ. Αφού εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενός νομίσματος, τόσο σπάνιου και τόσο μοναδικού, όπως κάθε πλάσμα. Και τόσο κοινό και με χιλιάδες ελαττώματα και προβλήματα, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος.

Θα σου υποσχόμουν ότι από εδώ και πέρα θα σε κοίταζα περισσότερο, θα σε πρόσεχα όπως οφείλω, θα έβαζα πρώτα από όλα κι όλους εσένα, αλλά ξέρεις πολύ καλά πως θα ήταν ένα ψέμα. Στον επόμενο καλό λόγο, στο επόμενο τρυφερό χάδι, στο επόμενο γλυκό φιλί, στο επόμενο «σ’ αγαπώ», πάλι θα κάνουμε το λάθος και θα εμπιστευτούμε στα τυφλά, χωρίς αποδείξεις. Κι απλά θα ελπίζουμε αυτή τη φορά να είναι για πάντα και να μη φάμε πάλι τα μούτρα μας, να μην χτυπήσουμε γι’ άλλη μια φορά το κεφάλι μας στον τοίχο.

Αλλά ακόμα κι αυτό να γίνει, σου υπόσχομαι πως δεν πρόκειται να είσαι μόνη σου σε όλο αυτό. Εδώ θα είμαι για σένα. Πάντα. Γιατί είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί και σ’ αγαπάω όσο τίποτα στο κόσμο.