Κι εγώ φοβάμαι

Ναι, φοβάμαι. Μη με βλέπεις έτσι δυνατή και με πλατύ χαμόγελο. Φοβάμαι και μάλιστα πολύ˙ τρέμω και τη σκιά μου. Και τώρα, που σου μιλάω, που με βλέπεις χαλαρή κι άνετη να αποπνέω ηρεμία και να χαμογελάω καθησυχαστικά, πίσω από αυτό που βλέπεις, αυτό που βλέπουν όλοι, κρύβεται ένα τρομαγμένο παιδί. Νομίζεις πως, αφού είμαι τόσο δυνατή και δυναμική, μέσα στην αισιοδοξία και το «όλα θα πάνε καλά στο τέλος», δεν υπάρχει τίποτα να με τρομάζει. Πόσο λάθος όμως έχεις.

Μιλάω για το φόβο εκείνο που σε κάνει να παραλύεις, που νιώθεις τον παγωμένο ιδρώτα να τρέχει στη ραχοκοκαλιά σου και να σου κόβεται η ανάσα ακόμα κι άμα τολμήσεις να τον σκεφτείς. Το θάνατο- πραγματικό ή μεταφορικό- καταστάσεων, προσώπων και πραγμάτων. Την επόμενη ημέρα χωρίς αυτά, την ολοκληρωτική τους απουσία.

Φοβάμαι πολύ περισσότερο από όσο πιστεύεις, περισσότερο από όσο μπορείς καν να φανταστείς. Φοβάμαι το αύριο, φοβάμαι το άγνωστο, το σκοτάδι και τις απότομες αλλαγές. Το να μην ξέρω που πηγαίνω ή τι θα μου ξημερώσει η αυριανή. Αν το επόμενο μου βήμα είναι σε στέρεο έδαφος ή σε κινούμενη άμμο. Και τρέμω στην ιδέα πως θα χάσω την ασφάλειά μου. Όχι, δε μιλάω για την βολή μου, ούτε για τη συνήθεια. Άλλωστε ποτέ δε θα μπορούσες να με κατατάξεις στους «βολεμένους». Μιλάω για το ρίσκο που έχουν οι μεγάλες αλλαγές κι αποφάσεις. Το να γκρεμίζεις και να φέρεις τη ζωή σου τα πάνω κάτω και μετά να τη χτίζεις από την αρχή. Με νέα διαρρύθμιση, καινούργια υλικά και να της βάζεις τα πιο υπέροχα χρώματα.

Όχι, δε θα στο δείξω, ούτε θα στο πω το πόσο φοβάμαι. Με το ζόρι το παραδέχομαι σε μένα την ίδια. Ούτε και στα μάτια μου θα το δεις ποτέ. Έχω μάθει να το κρύβω πια καλά και μετά από χρόνια εξάσκησης, έχω γίνει η καλύτερη ηθοποιός. Τα βράδια όμως, όταν μένω μόνη μου στο σπίτι, προστατευμένη μέσα στο δικό μου κουκούλι, στη δική μου προσωπική ασφάλεια, τότε ξεσπάω σε κλάματα. Με βοηθάει να ηρεμήσω για λίγο, να πάρω δυνάμεις, να σφίξω τα δόντια και να κοιτάξω πάλι μπροστά. Να φορέσω εκείνο το χαμόγελό μου που γνωρίζεις καλά. Και να συνεχίσω να πιστεύω στο «όλα καλά θα πάνε».

Κάποιες φορές ξεγελώ κι μένα την ίδια ότι τους νίκησα τους φόβους μου. Είναι όμως πάντα εκεί, έτοιμοι να δηλώσουν την παρουσία τους μόλις αυτάρεσκα και με περίσσιο εγωισμό πιστέψω πως τα κατάφερα. Κανείς δεν γλίτωσε από τους φόβους του, ούτε λοιπόν κι εγώ. Και να σου πω και κάτι, νομίζω ότι δε χρειάζεται να νικηθούν κιόλας. Από το φόβο πηγάζει μια απίστευτη δύναμη. Είναι η κινητήριος δύναμη που σε κάνει να παλεύεις για το μέλλον. Να διπλοτσεκάρεις τις επιλογές σου. Να ελέγχεις τα πάντα γύρω σου. Να παίρνεις το ρίσκο αλλά με την ανάλογη προστασία. Και να πεισμώνεις. «Όχι, δε θα με νικήσει αυτό, εγώ θα το κατακτήσω και μάλιστα με επιτυχία.»

Και σε όλους εκείνους που φοβόνται πιο πολύ από σένα και σου δηλώνουν -από πού κι ως πού δηλώνουν κιόλας;- «δεν μπορείς να το κάνεις», να έχεις τα κότσια να τους βροντοφωνάζεις «κοίτα με να το κάνω». Είναι ισχυρό ναρκωτικό η επιτυχία, ειδικά όταν κάποιος τρίτος δεν πίστευε σε σένα. Φτάνει που εσύ πιστεύεις στις δυνάμεις σου. Ακόμα κι αν φοβάσαι.

Δεν το βάζω κάτω όμως. Αυτό δεν το έμαθα ποτέ, ούτε και πρόκειται να αλλάξει τώρα. Δύσκολα θα με δεις να λυγίζω. Όσο κι αν φοβάμαι, όσο κι αν τρέμουν τα πόδια μου, δεν πρόκειται να αφήσω το φόβο να με νικήσει. Είμαι πιο δυνατή και θα του το αποδείξω. Θα κάνω το επόμενο βήμα μου και θα είναι επιτυχημένο. Γιατί χάρη στο φόβο, θα είμαι προετοιμασμένη για τα χειρότερα. Και να δεις που στο τέλος, όλα θα πάνε καλά.