Μισό λεπτό, το δικό μου κολλητάρι αποκάλεσες «σου»;

Άνθρωπος· ον κτητικό εκ φύσεως κι εκ πεποιθήσεως. Πολύ κτητικό με όσα θεωρεί δικά του. Πράγματα και πρόσωπα- ειδικά πρόσωπα. Πρώτ’ απ’ όλους με τον σύντροφό του. Αυτό όμως είναι μια κατηγορία από μόνο του και δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε. Έπειτα με τους γονείς του. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να δούμε ή να ζήσουμε ζήλιες ανάμεσα στ’ αδέρφια για το πού είναι στραμμένη η προσοχή των γονιών. Και τέλος, ανάμεσα στους φίλους. Αλήθεια, υπάρχει ζήλια και κτητικότητα ανάμεσα σε φίλους;

Φυσικά και υπάρχει. Οι κολλητοί μας, όσο κι αν ακούγεται παρατραβηγμένο, θέλουμε ν’ ανήκουν μόνο σε μας, να έχουμε μόνο εμείς τον τίτλο του κολλητού. Και φυσικά μας κακοφαίνεται όταν κάποιο άλλο, τρίτο πρόσωπο κι ενίοτε παρείσακτο –κατ’ εμάς πάντα-, διεκδικεί τον τίτλο και φυσικά την κτητική αντωνυμία. Τι πάει να πει «κολλητάρι σου» ρε φίλε; Τι έχεις περάσει μαζί με το δικό μας άτομο ώστε να έχεις δικαίωμα να χρησιμοποιείς αυτό το χαρακτηρισμό; Από πού κι ως πού έγινε δικό σου;

Με τα κολλητάρια μας, για να φτάσουμε να τους «προάγουμε» σ’ αυτήν την κατηγορία, σημαίνει πως έχουμε περάσει ό, τι υπάρχει για να περαστεί, έχουμε πει, έχουμε πιει, έχουμε κλάψει για άπειρα γκομενικά, έχουμε κλέψει τα ρούχα τους, έχουμε φάει τα φαγητά τους, έχουμε ακούσει εξομολογήσεις, μυστικά, έχουμε ζήσει ξενύχτια, αρρώστιες και σίγουρα τουλάχιστον τρεις τελικούς γιουροβίζιον. Έχουμε τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας, το δικό μας μοναδικό τρόπο να τα βρίσκουμε, τα inside jokes που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, ενώ στους «εξωσχολικούς» μπορεί να φαίνονται από ανούσια έως και γελοία. Τόσα ξέρουν οι άσχετοι.

Το οξύμωρο στην όλη ιστορία είναι πως, ενώ εμείς ζηλεύουμε κι ίσως να το δείχνουμε κιόλας, κρατώντας μούτρα και κάνοντας νάζια, εάν ο κολλητός μας έχει κι άλλους κολλητούς εκτός από εμάς, εμείς δεχόμαστε μια χαρά να είμαστε κολλητοί κι άλλων ατόμων. Έχουμε τους κολλητούς από το σχολείο, τους κολλητούς από το στρατό –ιερές φιλίες που κρατάνε χρόνια-, τους φοιτητικούς κολλητούς και φυσικά κολλητούς από τα εργασιακά μας χρόνια. Εμείς μόνο, γιατί εκείνοι απαγορεύεται. Κάτι σαν το «εγώ επιτρέπεται να έχω άλλους συντρόφους, αλλά στο ταίρι μου θα κόψω τα πόδια». Φυσικά και είναι δίκαιο.

Μέγα ζήτημα προκύπτει λοιπόν με τα πολλά κολλητάρια. Ας δούμε όμως και το γεγονός, σε μια παρέα από αρκετά άτομα, να θεωρούνται όλα τα μέλη ως BFFs -καρδούλα-καρδούλα-αστεράκι-αυτοκόλλητο for ever and ever. Το μπλέξιμο γίνεται όταν έρχεται η ώρα κάποιος από αυτούς να ζητήσει από ένα μέλος της να γίνει κουμπάρος. Όσο κι αν το παίζουμε άνετοι ή αν έχουμε από πριν ξεκαθαρίσει ποιος θα παντρέψει ποιον και ποιος θα βαφτίσει σε ποιον, πάντα μπαίνουν στη μέση σκέψεις «α, κοίτα, θεωρεί τον τάδε πιο κοντά του από μένα» και τότε κοίτα, ξεκάθαροι ας είμαστε, ναι, μπορεί να θρηνήσουμε και θύματα.

Ας ηρεμήσουμε όμως, γιατί είναι κι άνοιξη και η βία δε μας ταιριάζει. Έχεις ένα μοναδικό άτομο που θεωρείς μητέρα –βιολογική ή της καρδιάς– κι αντίστοιχα ένα άτομο που θεωρείς πατέρα. Έναν σύντροφο που θεωρείς έρωτα –είτε νόμιμο είτε παράνομο είτε, ακόμα χειρότερα, παρελθοντικό-. Αδέρφια και φίλους μπορείς να έχεις όσα χωράνε στην καρδιά σου κι όσα σε κάνουν να γελάς με την ψυχή σου, είναι εκεί έτοιμα να σε σηκώσουν όταν είσαι κάτω και να σε στηρίξουν όταν χρειάζεσαι. Και σ’ αυτούς χάριζε όποιο τίτλο γουστάρεις. Φίλος, κολλητός, αυτοκόλλητος, κουμπάρος, αδερφός ή και συμπέθερος. Κι αν και κάποιος άλλος βρίσκει τον καλύτερό σου φίλο γαμάτο, τότε να νιώθεις διπλά περήφανος, γιατί θα έχεις κάνει την καλύτερη επιλογή κι αυτό το βλέπουν κι άλλοι.