Όταν ενώνονται οι άνθρωποι κινούν και τα βουνά

Μπαίνεις στις ειδήσεις και τι βλέπεις; Σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί, πόλεμοι, αρρώστιες, πυρκαγιές, πλημμύρες, βία, πείνα κι εξαθλίωση και χιλιάδες άλλες καταστροφές που σε καθημερινή βάση κατακλύζουν τον κόσμο. Ο πόνος του συνανθρώπου μας περνάει μέσα από το γυαλί και φτάνει σ’ εμάς, κάνοντάς μας προς στιγμήν να παγώνουμε και να παραλύουμε. Τις περισσότερες φορές όμως, μένουμε αμέτοχοι κι άπραγοι, λέγοντας ένα «κρίμα» ή μια προσευχή, θεωρώντας μας ανήμπορους να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να βοηθήσουμε στο εκάστοτε πρόβλημα.

Η γνωστή «αντίδραση του καναπέ», που μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε πολύ μικροί για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Μεταφέρουμε τις όποιες ενέργειες σε άλλους, πιο «αρμόδιους» από εμάς, όπως στην κυβέρνηση, την εκκλησία, διάφορες οργανώσεις και σε εθελοντές, ή όποιον τέλος πάντως θεωρούμε υπόλογο, υπεύθυνο κι ικανό να πράξει τα δέοντα, όσο εμείς βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω. Εννοείται πως έχουμε άποψη πάνω στο θέμα, προτείνοντας ιδέες και πιθανές λύσεις, χωρίς όμως να πράττουμε επί της ουσίας.

Μέχρι που μια μέρα έρχεται αυτή η έκκληση για βοήθεια που θα μας ξεσηκώσει από τον καναπέ. Μια κραυγή πόνου μας κάνει να ανατριχιάζουμε και μας ξυπνά απ’ το λήθαργο απραξίας που έχουμε περιπέσει. Εκεί που ο καθένας από εμάς, με τον δικό του τρόπο, παραθέτει λίγη από την αγάπη και τη συμπαράστασή του στο πρόβλημα ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων.

Η επιρροή που έχουν πάνω μας περιπτώσεις σεισμόπληκτων ή πυροπαθών, πόσο μάλλον ενός παιδιού που βρίσκεται σε πολύ σοβαρή κατάσταση και χρειάζονται λίγη από τη δική μας βοήθεια, μας κάνει να ευαισθητοποιηθούμε και να βοηθήσουμε άμεσα. Συγκεντρώνονται έτσι υπέρογκα ποσά για ειδικές θεραπείες στο εξωτερικό, ενώ τα νοσοκομεία κι οι κλινικές κατακλύζονται από υποψήφιους αιμοδότες για να καλυφθούν ανάγκες σε αίμα και δότες μυελού των οστών. Μαζεύονται τρόφιμα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης, κουβέρτες και φάρμακα για πλημμυροπαθείς και σεισμοπαθείς, ανοίγουν σπίτια, μαγαζιά, γήπεδα και κυρίως αγκαλιές για να τους φιλοξενήσουν. Γιατροί, ειδικοί και ψυχολόγοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους παθόντες αφιλοκερδώς, ενώ μικροί και μεγάλοι διαθέτουν χρόνο να μαζέψουν, να περισώσουν και να ξαναχτίζουν τις ζωές των ανθρώπων αυτών.

Επιπλέον, διοργανώνονται πορείες και συλλαλητήρια, συναυλίες ή θεατρικές παραστάσεις με τα έσοδα τους να διατίθονται στο σκοπό αυτό, παρακινώντας ταυτόχρονα χιλιάδες ανθρώπους να προσφέρουν ό,τι μπορούν, για όποιον το έχει περισσότερη ανάγκη. Απλός κόσμος, καλλιτέχνες, αθλητές, πολιτικοί, αφανείς ήρωες που παλεύουν για ένα κοινό σκοπό. Και δεν σταματούν μέχρι ο στόχος να επιτευχθεί.

Στις περιπτώσεις αυτές δε χωράνε εθνικότητες, θρησκευτικές πεποιθήσεις, η ηλικία ή το φύλο. Ο σκοπός είναι που μετράει και όταν ο καθένας από εμάς προσπαθεί έστω και από λίγο κάνουμε τη διαφορά δίνοντας πραγματικές λύσεις, χωρίς να μένουμε σε ιδέες και συζητήσεις.

Θέληση, πείσμα κι υπομονή με μια μεγάλη δόση ανθρωπιάς κι αγάπης χρειάζεται για να διορθωθεί οτιδήποτε. Γιατί στη ζωή δε φτάνει μόνο να κοπιάσεις αλλά να βρεις τον σωστό τρόπο. Κι όταν σε ανάλογες περιπτώσεις είμαστε ενωμένοι, ο τρόπος βρίσκεται. Εξάλλου, εμείς αποτελούμε τον κόσμο κι ο κόσμος είμαστε εμείς.