Θα μας φάει το «μετά» που μας έκρυψαν

«Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Και μετά; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι η συνέχεια του happily ever after που διαβάζουμε στα παραμύθια και βλέπουμε στο τέλος των ταινιών; Υπάρχει εξέλιξη στην ιστορία τους που εμάς μας παραμένει κρυφή; Κι αν ναι, τότε ποια είναι αυτή η εξέλιξη; Είναι όντως ευτυχισμένοι μέχρι το τέλος της ζωής τους ή μήπως τα πράγματα παίρνουν μια τροπή όχι και τόσο ευχάριστη, την οποία όμως εμείς δε μαθαίνουμε ποτέ;

Διαβάζοντας ένα βιβλίο ή βλέποντας μια ταινία, στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτών τουλάχιστον, στο τέλος, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους ή γυρίσεις τη σελίδα στις «ευχαριστίες» και κλείσεις το οπισθόφυλλο, βλέπεις τους πρωταγωνιστές να αποχωρούν από το προσκήνιο με ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη, ατενίζοντας αισιόδοξα το μέλλον για να «ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Και κάπου εκεί ο συγγραφέας ή ο σεναριογράφος μάς κόβει τη συνέχεια και μένουμε με την απορία του τι έγινε από ‘κει και πέρα.

Στο μυαλό μας βέβαια, πολλές φορές πλάθουμε μια συνέχεια που μας κάνει να νιώθουμε καλά και γεμάτοι αισιοδοξία για τη ζωή των ηρώων. Οι πρωταγωνιστές, ή έστω τα πρόσωπα με τα οποία έχουμε ταυτιστεί ή δεθεί κατά μια έννοια, προχωράνε τη ζωή τους που είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, ερωτευμένοι στον αιώνα τον άπαντα, χωρίς πολέμους, χωρίς δυσκολίες, χωρίς προβλήματα και κακές μάγισσες ή δράκους ή μητριές να τους κάνουν τη ζωή μαύρη.

Πόσο σίγουροι είμαστε όμως πως η Σταχτοπούτα δεν κατέληξε να μπουγαδιάζει κοτζάμ παλάτι από πάνω ως κάτω αφότου τελείωσαν τα μέλια με τον πρίγκιπα; Ποιος μας λέει πως ο Πινόκιο δε μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που έγινε αληθινό αγόρι και αναγκάστηκε να βγει στη βιοπάλη για να βοηθήσει το γεροπατέρα του που τού μεγάλωσε η πρεσβυωπία και πλέον δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει σωστά το πριόνι; Μας είπε ποτέ κανείς πως ο Άραγκον δεν παράτησε την Άργουιν να τρέχει να σώσει Χόμπιτς από τα νύχια των Νάζγκουλ;

Πάνω κάτω, το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας. Μπορεί μια ιστορία να φτάνει σε ένα πολύ αισιόδοξο σημείο, τα πράγματα όπως δε σταματούν εκεί, ούτε και μπορεί να παγώσει ο χρόνος στη στιγμή αυτή. Ακόμα κι αν μιλάμε για έναν άνθρωπο που κλείνει τα μάτια του οριστικά για να αποδημήσει κι είναι ευτυχισμένος, περιτριγυρισμένος από τα αγαπημένα του πρόσωπα, έχοντας κλείσει όλες του τις εκκρεμότητες κι έχοντας ζήσει μια γεμάτη με όμορφες αναμνήσεις ζωή, οι οικείοι του όμως βιώνουν μια απώλεια. Κι αυτή την απώλεια οφείλουν να διαχειριστούν, περνώντας από όλα τα στάδια του πένθους. Άρα έχουμε μια not-so-happy moment στο happily ever after που εμείς τους αφήσαμε. Κι η ζωή συνεχίζεται στον ίδιο ρυθμό.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το επιθυμούμε είτε δε θέλουμε ούτε καν να το ακούσουμε, η ζωή κάνει κύκλους. Μια όμορφη στιγμή την ακολουθεί μια όχι και τόσο καλή, ενώ μετά από μια δυσκολία έρχεται συνήθως κάτι καλό για να μας φτιάξει το κέφι και να μας αποζημιώσει για τα ζόρια που περάσαμε. Και μετά πάλι από την αρχή. Σημασία έχει να απολαμβάνουμε τις καλές μας στιγμές και να διδασκόμαστε από τις ζόρικες, να μη μας ρίχνει ποτέ κάτω η κατάσταση και κυρίως να χαμογελάμε σε ό, τι μας φέρει η ζωή μπροστά μας.

Η ζωή είναι ένα παραμύθι, ένα βιβλίο χωρίς τέλος, ένα θεατρικό έργο χωρίς αυλαία. Ακόμα κι αν έχεις περάσει από τις πύλες της Μόρντορ, εάν έχεις πολεμήσει τον Βόλντεμορτ ή εάν σου έχουν επιτεθεί δεινόσαυροι, εξωγήινοι και ο Νταρθ Βέϊντερ ταυτόχρονα, κάποια στιγμή θα βρεθείς στο δικό σου προσωπικό Κάνσας να τρέχεις επάνω στο ουράνιο τόξο παρέα με τα αρκουδάκια της αγάπης. Μην το βάζεις ποτέ κάτω και -όπως λέει και ένα μπλε ψάρι με πρόβλημα στη μνήμη του- «κο-λυ-μπά-με, κο-λυ-μπά-με». Κι όσο κολυμπάμε, ελπίζουμε για το happily ever after μας.