Το «άντε και στα δικά σου» πρέπει να απαγορευτεί δια νόμου

Το προσκλητήριο σου έπεσε από τα χέρια. Όχι, δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν. Η κατά 5 χρόνια μικρότερη ξαδέρφη σου παντρεύεται τον καλό της κι εσένα σε λούζει κρύος ιδρώτας. Όχι, δε φταίει ότι δεν έχεις τι να βάλεις, ούτε φταίει ότι δεν ξέρεις τι δώρο να πάρεις˙ κάτι θα βρεις μέχρι εκείνη την ώρα. Στη χειρότερη θα βάλεις κάποια χρήματα σε ένα φάκελο που θα το εκτιμήσουν και περισσότερο. Άλλος είναι ο λόγος.

Είναι όλες εκείνες φορές που θα ακούσεις δια στόματος εκατοντάδων θειάδων, γιαγιάδων και λοιπών συγγενών και μη, τις φράσεις «άντε, και στα δικά σου» κι «εσύ είσαι ο επόμενος τώρα». Από τώρα το σκέφτεσαι και πελαγώνεις. Το παγωμένο στα χείλη χαμόγελό σου και το μάτι που γυαλίζει την ώρα που θα απαντάς «ευχαριστώ πολύ» καθόλου δεν τους πτοεί. Εκείνοι θα τη δώσουν την ευχή τους, θες δε θες.

Εάν έχεις περάσει τα 20 και παραμένεις ανύπαντρος, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσεις αυτές τις φράσεις, καθώς κι άλλες παρεμφερείς, όπως «κουφέτα πότε θα φάμε;» ή «τι περιμένεις καλέ; Στο ράφι θα μας μείνεις;» Αυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη.

Στην περίπτωση που υπάρχει εκλεκτό αμόρε της καρδίας σου και κάνει το λάθος να εμφανιστεί στο γάμο, τότε τα πυρά έρχονται και προς τις δύο κατευθύνσεις˙ προς εσένα που δεν έχεις καταφέρει να τυλίξεις το πρόσωπο– αλλά αφού είσαι ανεπρόκοπος και δεν ξέρεις να ανοίγεις φύλλο πώς να σε παντρευτεί ο άνθρωπος- και προς το αμόρε που «το εκθέτεις το παιδί μας και δεν το στεφανώνεσαι. Γιατί χρυσό μου; Τι του λείπει; Με τα πτυχία του, με την προίκα του, από καλή οικογένεια. Άσε που κάνει μια σπανακόπιτα, άλλο πράγμα. Να γλείφεις τα δάχτυλά σου». Όχι, δεν βγάζετε άκρη μαζί τους.

Εάν πάλι, δεν υπάρχει ο τυχερός που θα το πάρει το παιδί μας ή αποφασίσεις να το κρατήσεις επτασφράγιστο μυστικό, για το καλό σας και την ψυχική υγεία και των δύο σας, τότε το manual έχει κι εναλλακτικό σενάριο. Ξεκινάμε με το «μη στεναχωριέσαι, θα έρθει κι η δική σου η ώρα», συνεχίζουμε με το «η πολλή ανεξαρτησία σε έφαγε. Τι τα θες τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά; Αυτά θα σε κοιτάξουν στα γεράματα;», ενώ το πρόγραμμα έχει και λίγο από «με τις γάτες θα μείνεις μια ζωή» και κλείνουμε με το «έχει η φαρμακοποιός μου ένα κελεπούρι. Πότε να σας κανονίσω να βρεθείτε;».

Το αποτέλεσμα πάντως παραμένει ίδιο. Δεν έχει καμία σημασία πόσα πράγματα έχεις πετύχει στη ζωή σου, πόσο καλός και κυρίως ικανοποιημένος είσαι στη δουλειά σου, ή αν η ζωή που ζεις σου αρέσει κι απολαμβάνεις κάθε στιγμή της. Ο περίγυρός σου, κυρίως ο οικογενειακός μιας ηλικίας, θεωρεί πως ο άνθρωπος ολοκληρώνεται αποκλειστικά και μόνο εφόσον μπει στο κλαμπ των παντρεμένων κι αρχίσει να αποκτά απογόνους. Αλλιώς θα είσαι το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια με τα χιλιάδες κουσούρια. Το ότι ζητάς το καλύτερο από τη σχέση σου και μέχρι στιγμής δεν το έχεις βρει και δεν πρόκειται να συμβιβαστείς με μετριότητες δεν έχει απολύτως καμία σημασία για εκείνους.

Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μη δίνεις σημασία. Γίνε εσύ ένα κουκλί, φόρα το πιο όμορφο χαμόγελό σου, πάρε ένα ποτήρι κρασί και σε κάθε ευχή «άντε και στα δικά σου» απάντα με ένα κλείσιμο του ματιού σου. Εκείνοι θα υπονοήσουν πως κάτι ψήνεται, ενώ εσύ εννοείς πως «καλά είμαστε έτσι όπως είμαστε, μπάρμπα». Να μας ζήσουν οι νεόνυμφοι και στα δικά μας οι λεύτεροι.

Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς τυχαία. Ή μήπως όχι;