Το συρτάρι της ντροπής

Οργάνωση και τάξη είναι δύο από τις πιο βασικές αρχές της ζωής σου. Τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους, όμορφα και τακτοποιημένα, χωρίς ίχνος σκόνης. Τα CD στις θήκες τους και ταξινομημένα ανά είδος μουσικής, τα DVD μαζεμένα δίπλα από το DVD player ανά ηθοποιό, τα βιβλία αλφαβητικά ανά συγγραφέα, τα ρούχα όλα διπλωμένα και χωρισμένα ανά κατηγορίες «δουλειάς–καθημερινά–πρόχειρα–εξόδου», τα καθαριστικά στο δικό τους ντουλάπι κατά σειρά ύψους, ενώ την οργάνωση της κουζίνας θα τη ζήλευε κι εστιατόριο βραβευμένο με 3 αστέρια Michelin. Υπάρχει όμως ένα βρώμικο και σκοτεινό μυστικό στο σπίτι.

Είναι εκείνος ο χώρος, που έτσι και τοn ανοίξει κάποιος θα φρικάρει και θα σοκαριστεί από την ακαταστασία. Εσύ από την άλλη, θα ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί άμα μαθευτεί η ύπαρξή του κι ακόμη χειρότερα το περιεχόμενό του. Συνήθως είναι ένα συρτάρι σε κάποιο έπιπλο ή βιβλιοθήκη, αλλά μπορεί μια χαρά να εξυπηρετήσει τον ίδιο σκοπό είτε ένα ντουλάπι ή ακόμη, ένα κουτί κάτω από το κρεβάτι, χωμένο στο βάθος και κρυμμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Το απόλυτο χάος που επικρατεί εκεί δεν μπορεί καν να περιγραφεί με λέξεις. Χύμα πράγματα, καλώδια μπερδεμένα, σκόρπιες μπαταρίες κι ένα σωρό άσχετα κι άκυρα μαραφέτια που δεν ξέρεις πού αλλού να τα τοποθετήσεις, αλλά ταυτόχρονα δε σου πάει η καρδιά να πετάξεις˙ ένας θεός ξέρει γιατί. Μικρά και μεγαλύτερα πράγματα που το 90% αυτών είναι απολύτως άχρηστα. Αν δεν ήταν βέβαια, θα είχαν άλλη θέση κι ο χώρος αυτός θα είχε άλλη χρήση.

Είναι το συρτάρι που φυλάς εκείνη την τράπουλα που της λείπει το 3 μπαστούνι αλλά δεν την πετάς μην τυχόν και το βρεις κάποτε˙ το ότι το έχασες στο πλοίο για Φολέγανδρο δεν έχει σημασία. Μπορεί να βρει το ίδιο το φύλλο το δρόμο μόνο του και μια μέρα να σου χτυπήσει την πόρτα. Δεν είναι λοιπόν να το ρισκάρεις. Εκεί μπορεί επίσης να βρεις το πάσο σου από το πρώτο έτος στη σχολή. Το ότι έχεις αποφοιτήσει μια γεμάτη δεκαετία είναι εντελώς άσχετο.

Τα ακουστικά σου που δε δουλεύουν πια, ένας χαλασμένος φορτιστής από το παλιό σου κινητό, το ίδιο το παλιό σου κινητό, παρέα με όλα τα κινητά που πέρασαν από τα χέρια σου από το 2001, μια παιδική σφραγίδα από ένα αυγό-έκπληξη, μια κονκάρδα από έναν υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο, ένα ημερολόγιο του 2006, ένας λογαριασμός της ΕΥΔΑΠ του γείτονα είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που βλέπεις μόλις το ανοίξεις.

Μια μικρή ανασκαφή πιο βαθιά θα σου αποκαλύψει από τα μωρουδιακά σου δόντια σε ένα κουτάκι από κόσμημα, ένα αυτοκόλλητο που σου χάρισε το ανιψάκι σου πριν δύο χρόνια, ένα καπάκι από μαρκαδόρο– ο ίδιος ο μαρκαδόρος αγνοείται-, ένα μαγνητάκι ψυγείου από την Πάρο χωρίς το μαγνήτη,  έως ένα από τα αυγά της Καλίσι, κλούβιο όμως, τον τάφο του Μέγα Αλέξανδρου, χωρίς θησαυρούς και σαρκοφάγο και το λυχνάρι του Αλαντίν, χωρίς το τζίνι.

Σ’ αυτό το σημείο θα βάλεις οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο δεν έχει συγκεκριμένη θέση μέσα στο σπίτι, καθώς και κάθε βλακεία που αποφασίζεις να κρατήσεις «γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού θα χρειαστεί». Συνήθως βέβαια δε χρειάζεται ποτέ, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται αντικείμενα που μόνο χώρο και σκόνη πιάνουν.

Σε κάθε απόπειρα να καθαριστεί και να συμμαζευτεί το εν λόγω συρτάρι, η αποτυχία είναι δεδομένη. Βγάζεις τα πάντα αναποδογυρίζοντάς το και ξεκινάς να εξετάζεις ένα-ένα τα αντικείμενα. Αφού πετάξεις τα δύο-τρία πρώτα, ως ένδειξη αποφασιστικότητας στη λύση του προβλήματος, το επόμενο πράγμα που πιάνεις ξυπνάει αναμνήσεις και λυπάσαι να το πετάξεις. Το αμέσως επόμενο σε κάνει να αναφωνήσεις «ωχ, κοίτα τι βρήκα» στον εαυτό σου. Και κάπως έτσι περνάει το επόμενο δίωρο˙ έχεις κάνεις ένα μικρό σωρό από μικροαντικείμενα που μετά βίας μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών που θα πετάξεις ενώ το 80% του υπόλοιπου περιεχομένου έχει ξαναμπεί– σε τάξη αυτή τη φορά- πίσω στη θέση του. Έχεις πιαστεί από την πολλή ώρα που καθόσουν και βαρέθηκες και λίγο, οπότε τα υπόλοιπα σκατολοϊδια που βρίσκονται μπροστά σου ξαναμπαίνουν όπως είναι χύμα μέσα στο συρτάρι, χαλώντας στην ουσία κι όλα τα υπόλοιπα που είχες τακτοποιήσει. Να, δύο ώρες από τη ζωή σου παντελώς χαμένες.

Όπως και να έχει το πράγμα, ό,τι κι αν υπάρχει εκεί μέσα είναι δικό σου -εκτός από το λογαριασμό του γείτονα που λέγαμε παραπάνω, οπότε καλό θα ήταν αυτόν να τον γυρίσεις στον κάτοχό του- και κάποτε ήταν σημαντικό για σένα. Επιδιόρθωσε ό,τι μπορεί να φτιαχτεί, πέτα όλα τα άχρηστα και χαλασμένα και βάλε κι εκεί την ίδια τάξη που επικρατεί γενικότερα στο χώρο σου. Τώρα, εάν αποφασίσεις να κρατήσεις το αυτοκόλλητο του ανιψιού σου, καλά θα κάνεις.

Κόλλα το όμως κάπου για να σου φτιάχνει τη μέρα όποτε το βλέπεις.