Aφεντικά για σκότωμα

Ελλάδα! Η χώρα του ήλιου, της φύσης, της θάλασσας, της χαράς, η χώρα του «χαλαρά». Η χώρα που έχει ήλιο τις περισσότερες μέρες το χρόνο. Ο ήλιος βοηθά στην έκκριση της σεροτονίνης, της ορμόνης της χαράς. Πηγαίνεις στη δουλειά χαρούμενος που προσφέρεις ως άτομο, γυρνάς επίσης χαρούμενος και πιο ολοκληρωμένος. Ή μήπως όχι;

Πόσο ωραία θα ήταν -θα πουν πολλοί- να υποβαλλόταν η χώρα σε έναν τρόπο οργάνωσης όπως αυτός της βόρειας Ευρώπης. Πόσο ωραία θα ήταν η εργασία που ούτως ή άλλως είναι αρκετές φορές αγχώδης, να πραγματοποιούνταν σε ένα όμορφο κλίμα από πλευράς ανωτέρας διοίκησης.

Οι περισσότεροι από εσάς θα ξέρουν ότι, στην Ελλάδα ιδιαίτερα, υπάρχει η νοοτροπία του αφεντικού. Υπάρχει μία βλακώδης νοοτροπία του -αφού έφτιαξα εγώ μία επιχείρηση μπορώ να αποφασίζω και να προσλαμβάνω προσωπικό, το οποίο στο κεφάλι μου θα ονομάζω στο εξής «υπηρετικό». Αυτούς, λοιπόν, μπορώ να τους διοικώ με όποιον τρόπο θέλω εγώ.

Το πρώτο βήμα είναι να σκίσω το savoir vivre. Σημαντικό κομμάτι είναι να μην γνωρίζω ούτε τα βασικά από ψυχολογία και να μην καταλαβαίνω ότι η ανέλιξη μιας επιχείρησης έγκειται στην ικανοποίηση του προσωπικού, το οποίο όσο πιο πολύ είναι ευχαριστημένο από την επιχείρηση και τον τρόπο διοίκησης (καλό κλίμα εργασίας, bonus, ικανοποίηση ότι προσφέρει) τόσο πιο πολύ θα νιώθει και προσωπική του ευθύνη να συμβάλλει στην ανέλιξη αυτή.

Ο εργαζόμενος δεν είναι ρομπότ, έχει νου και γνώση, αλλά και συναισθήματα. Δίνοντας χρήματα σε κάποιον για να τον βοηθήσεις σε μία εργασία δε σημαίνει ότι έχεις το δικαίωμα να του φερθείς άσχημα. Έχω βρεθεί σε μαγαζιά που είδα κι άκουσα τον υπεύθυνο να βάζει τις φωνές στον εργαζόμενο. Ένιωσα τόσο άσχημα που απλώς δεν ξαναπάτησα.

Υπάρχουν αρκετοί που ως αφεντικά επιδιώκουν, ίσως, να φερθούν σαν αφεντικά στους υπαλλήλους για να νοιώθουν ότι αξίζουν, ότι είναι πάνω από κάποιους άλλους.  Και υπάρχουν και κάποιοι που όλοι οι εργαζόμενοι έχουν συναντήσει. Οι ανικανοποίητοι. Οι «είναι εντάξει που μου κατέβασες τον ουρανό με τα άστρα, αλλά δεν είμαι ευχαριστημένος από σένα γιατί ήθελα κάτι παραπάνω». Οι τύποι που δεν αναγνωρίζουν την προσφορά σου και ποτέ δε θα ακούσεις ένα μπράβο για τον κόπο σου και για ό,τι έχεις κάνει για την επιχείρηση.

Αντιθέτως, θα προσπαθήσουν να βρουν το κάτι μικρό για να σε κάνουν να νοιώσεις λίγο άσχημα. Μπορεί να έχουν τελειώσει μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων, αλλά φίλε-εργοδότη, αν δεν μπορείς να εφαρμόσεις την αρχή της υποκίνησης μέσω της αναγνώρισης της προσφοράς του υπαλλήλου σου, τότε χαμένος θα είσαι. Γιατί γι’ αυτόν, η δουλειά του θα γίνει δουλεία κι όχι ευχαρίστηση προσφοράς. Κατέβα λίγο λοιπόν από τον θρόνο σου, ξεσκόνισε την κορώνα σου, βγάλε την κάπα σου και γίνε καθοδηγητής. Μην παίζεις το παιχνίδι με το αφεντικό και τους δούλους, είναι πολύ πασέ και δεν αποδίδει.

Γιατί δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή, μπορεί στο τέλος οι ρόλοι να αντιστραφούν. Οι εργαζομενοί σου είναι κι άνθρωποι με αισθήματα, εργάζονται κι αποδίδουν καλύτερα σε ένα φιλικό περιβάλλον παρά σε κάποιο που επικρατεί ο φόβος και η μη εκτίμηση του κόπου τους.

Γίνε leader και όχι boss! Οι άνθρωποι που δουλεύουν στην επιχείρηση που εσύ δημιούργησες είναι βοηθοί σου κι όχι υπηρέτες. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι οι εργαζόμενοι αυτοί βρίσκονται σ’ αυτή τη θέση για να σε βοηθήσουν να ανταπεξέλθεις στην προσπάθειά σου να κερδίσεις χρήματα. Είναι η ομάδα σου. Κάνουν κάτι που δε θα μπορούσες να κάνεις μόνος σου, λόγω του ότι δεν μπορείς να δουλεύεις πολλές ώρες την ημέρα και σε όλα τα πόστα. Φέρσου λοιπόν καλά σε όσους ανθρώπους συναντάς καθώς ανεβαίνεις, γιατί ίσως τους συναντήσεις εάν κατέβεις.