Αν τα δώσεις όλα απ’ την αρχή θα ξεμείνεις στην πορεία

Σκηνή πρώτη: Συνάντηση βλεμμάτων. Cut. Σκηνή ενός δευτερολέπτου. Είναι αυτή η σκηνή όπου πατιέται το κουμπάκι στο “on”. Είτε κι απ’ τους δύο είτε μόνο απ’ τον έναν.

Αν συμβεί μονόπλευρα, τότε ο ένας –ο πρώτος που ένιωσε το πυροτέχνημα– μπαίνει στη διαδικασία να προσπαθήσει να ελκύσει τον άλλον. Αυθορμητισμός και δομημένος/προμελετημένος προγραμματισμός μπλέκονται με στόχο ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Αν, πάλι, συμβεί αυτή η έκρηξη συναισθημάτων και στους δύο, τότε (υποσυνείδητα) στο μυαλό του καθενός έχουν τσεκαριστεί όλα τα κουτάκια που αφορούν τα επιθυμητά χαρακτηριστικά του έτερου ημίσεος.

Ορισμένοι –είτε πριν την έναρξη της επικείμενης σχέσης είτε κατά τη διάρκεια αυτής– πέφτουν με τα μούτρα. Αν κάνεις πως τους προειδοποιείς «Κι αν πέσω, θα σηκωθώ. Θέλω απλώς να το ζήσω» θα σου πούνε. Τα δίνουν όλα απ’ την αρχή, όχι σταδιακά. Κι όταν αρχίσουν οι γκρίνιες και τα προβλήματα, όταν προκύψουν έξτρα ανάγκες, δεν έχουν τίποτα επιπλέον να δώσουν, βαλτώνουν.

Cut. Λάθος κίνηση και λάθος προγραμματισμός. Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Το κορίτσι βλέπει το αγόρι και το αγόρι βλέπει το κορίτσι. Πέφτουν αστεράκια, πυροτεχνήματα, νιώθουν πεταλούδες κι όλα τα σχετικά. Αν δοθούν όλα απ’ την αρχή, το πιο πιθανό είναι είτε να φρικάρει και να φοβηθεί ο ένας είτε να θεωρηθεί δεδομένος ο άλλος, είτε να αναπτύξει ο λαβών τεράστιες προσδοκίες άρα και μεγάλες απαιτήσεις και να ζητήσει επιπλέον πράγματα στην πορεία τα οποία θα είναι υπερβολικά κι ανέφικτα.

Κάνοντας λόγο για «όλα απ’ την αρχή» μην πάει το μυαλό σου στο σεξ. Ναι, ίσως το παρακάνουμε κι εκεί καμιά φορά, σε μια εποχή που το γυμνό κυκλοφορεί ίσως πιο συχνά απ’ το ρομάντζο, αλλά το ψυχικό δόσιμο θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο απ’ το σαρκικό.

Όταν δίνεις το 100% του εαυτού σου σε ό,τι καινούριο αρχίζεις, κινδυνεύεις να ξεμείνεις στην πορεία από κουράγια κι αποθέματα και να καταλήξεις στο τέλος άδειος. Κι αυτό δεν είναι απειλή, ούτε καν προειδοποίηση. Πάρ’ το, αν θέλεις, ως συμβουλή. Όταν σπαταλιέσαι απ’ την αρχή, όταν αφήνεις τον άλλο να κερδίσει την πίστα χωρίς καν να προσπαθήσει, τότε είναι σαν να του λες «Ορίστε, αυτό είναι το κλειδί του σπιτιού μου. Μπορείς να μπαίνεις και να ρημάζεις ό,τι κι όποτε θέλεις. Εγώ θα τα βάζω και πάλι σε τάξη».

Για σκέψου, όλα τα ωραία πράγματα για να συμβούν χρειάζονται το χρόνο τους, γίνονται σταδιακά. Η μόρφωση επέρχεται χτίζοντας σιγά-σιγά στον τοίχο της μάθησης. Το σώμα χτίζεται κι αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα. Αν θέλεις το οτιδήποτε να το πετύχεις μέσα σε λίγες ώρες, βάζοντας το 100% του εαυτού σου, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να κλατάρεις. Έτσι γίνεται και στις σχέσεις. Ένα σκαλοπάτι τη φορά. Αλλά πάντα μαζί, χέρι-χέρι. Βήματα κοινά, όχι ο ένας να προπορεύεται κι ο άλλος να τρέχει να προφτάσει. Το μυστικό είναι να μη χάσεις τον εαυτό σου. Αν δώσεις εσύ σημασία σε σένα, τότε κι οι άλλοι θα το κάνουν.

Αν βιαστείς να τα ζήσεις όλα, αν πεις όλες σου τις ιστορίες κι αν μιλήσεις για κάθε φόβο κι ανησυχία σου απ’ τον πρώτο μήνα, τι θα έχεις να συζητάς τον επόμενο ή τα επόμενα χρόνια; Μπορεί να φταίει ο ενθουσιασμός σου κι η παρόρμηση της έντασης, αλλά πού και πού βάζε αυτό το φλύαρο παπαγαλάκι μέσα σου σε σίγαση.

Αν δίνεις με μέτρο, θα έχεις απόθεμα για να δώσεις κι άλλα στην πορεία. Είναι ωραίο να υπάρχει εξέλιξη στις σχέσεις καθ’ όλη τη διάρκειά τους. Όχι συμπυκνωμένα όλα στην αρχή. Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούρια πράγματα για τον σύντροφό σου. Όπως τότε που πήγατε για σκοποβολή και πέτυχε 10 στους 10 στόχους. Δε σου είχε μιλήσει ποτέ για το κρυφό του ταλέντο. Είχες κάτι νέο να δεις που σε ενθουσίασε, απέκτησες έναν ακόμη λόγο να τον θαυμάζεις κι εκείνη τη μέρα ίσως να ερωτεύτηκες λίγο παραπάνω τον δυναμισμό του.

Η έκπληξη είναι που διατηρεί το ενδιαφέρον κι ο αιφνιδιασμός που συντηρεί το πάθος.  Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Είναι, εξάλλου, ωραίο να ‘χεις κάτι να περιμένεις.