Να αγαπηθείς μέχρι τρέλας

Άδεια βλέμματα, άδειοι άνθρωποι, καρδιές προγραμματισμένες να αγαπούν σύμφωνα με τις οδηγίες της κοινωνίας, σύμφωνα με το συνηθισμένο, το αποδεκτό. Μια μάζα ανθρώπων που υποτάσσεται στο κοινωνικά ορθό.

Απ’ τη γέννησή μας ακόμα, μας βάζουν σε κουτάκια. Μας μαθαίνουν πώς να συμπεριφερόμαστε, πώς να λειτουργούμε, πώς να αγαπάμε. Αλήθεια, αυτό είναι η αγάπη; Ένα τυποποιημένο, προδιαγεγραμμένο, συναίσθημα; Ποιος ορίζει τη δύναμή του και τη μορφή του; Ποιος ορίζει τον τρόπο που θα αγαπάμε και ποιον;

Μήπως κάπου έχουμε μπερδευτεί; Μήπως η αγάπη κι ο έρωτας δεν επιδέχονται σε προγραμματισμούς, δεν επιδέχονται σε «πρέπει» και «μη», μήπως ο έρωτας δε χωρά σε κουτάκια; Μήπως η αγάπη έχει χάσει (έστω κι ελάχιστα) την πραγματική της φύση, την αλήθεια της;

Είναι κουραστικό άνθρωποι να ψάχνουν να αγαπήσουν κάποιον «κατάλληλο». Με μια καλή δουλειά, με έναν ισορροπημένο χαρακτήρα, χωρίς κουσούρια. Κι όταν ανακαλύπτουν ότι όλοι οι άνθρωποι πέρα απ’ τα θετικά και λαμπερά σημεία τους έχουν και τα ελαττώματα και τα αρνητικά τους, τότε τρομάζουν, φεύγουν, χωρίζουν. Τόσο απλά. Αγάπη λέγεται αυτό; Ούτε καν συμβιβασμός, αφού ψάχνουμε κάτι ακριβώς στα μέτρα μας. Ο έρωτας δεν έρχεται κατά παραγγελία, δε συμβιβάζεται, δε συμμορφώνεται. Σε αποσυντονίζει, αλλιώς δεν είναι αληθινός.

Σε έναν κόσμο με ολοένα γρηγορότερους ρυθμούς, σε έναν κόσμο που στόχος είναι η τελειότητα, στόχευσε στο να παραμείνεις αληθινός. Να ζητάς την αλήθεια απ’ τον εαυτό σου και να την εκτιμάς όταν την συναντάς στους άλλους. Τόλμησε να ξεχωρίσεις, να κοιτάς  τους ανθρώπους με την καρδιά, σαν τον Μικρό Πρίγκιπα, όχι με τα μάτια.

«Να αγαπηθείς σε σημείο τρέλας»∙ η πιο όμορφη ευχή για κάποιους, κατακριτέα για κάποιους άλλους. Τι πάει να πει «να αγαπηθείς σε σημείο τρέλας»; Αυτό που μετρά στη ζωή μας πια είναι η άνεσή μας, η ηρεμία μας, η αποφυγή των εντάσεων, άρα κατά συνέπεια των έντονων συναισθημάτων. Σωστά; Ή μήπως λάθος;

Θέλεις μία απάντηση σ’ αυτό; Εκεί όπου υπάρχει αγάπη υπάρχουν και λάθη. Εκεί όμως που δεν υπάρχει αγάπη είναι όλα λάθος. Εκείνη σου δίνει δύναμη να επιμένεις κι όταν αξίζει να υπομένεις. Η αγάπη σε κάνει να νοιάζεσαι γιατί δεν μπορείς αλλιώς, όχι επειδή πρέπει. Δεν υπακούς σε κανόνες, όμως είσαι καθόλα σωστός.

Βγάλε απ’ το μυαλό σου όρια κι απαγορεύσεις κι αγάπησε αληθινά. Μη βάζεις περιορισμούς στα συναισθήματα. Μόνο άσε στην άκρη τον εγωισμό και το συμφέρον κι απλώς ζήσε.

Μπλεγμένη κι εγώ με τη μάζα, μέρος μιας κοινωνίας των «πρέπει», άρχισα να αλλάζω. Απομακρύνθηκα. Μακριά απ’ το τέλειο ή το ατελές; Ο χρόνος θα δείξει! Κι εσύ έμεινες πίσω να αγαπάς για δύο. Συγγνώμη για την αναστάτωση. Ήρθα. Ταρακούνησα τον κόσμο σου. Και τώρα; Κάνω δειλά δύο βήματα πίσω. Γυρίζω την πλάτη. Και δεν ξανακοιτώ πια. Το μόνο που σου εύχομαι είναι «να σ’ αγαπήσουν μέχρι τρέλας».

Εμένα μη μ’ αγαπάς άλλο. Δεν το αξίζω. Δεν μπορώ να στο ανταποδώσω. Έγινα ένα με τους πολλούς που το αληθινό τους τρομάζει και δεν το εκτιμούν.