Ο πανικός που μας πιάνει όταν βλέπουμε την μπαταρία στο 20%

Τα τελευταία χρόνια το κινητό μας έχει πάρει τη θέση πολλών βοηθημάτων ταυτόχρονα σε μία μικρή συσκευή. Μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως πολυεργαλείο. Πόσο χρήσιμο, όμως, είναι στη ζωή μας; Ο πρωταρχικός σκοπός της προώθησής του στην αγορά ήταν η δυνατότητα να κάνουμε επείγουσες κλήσεις όταν είμαστε έξω απ’ το σπίτι μας, άρα μακριά απ’ το σταθερό μας τηλέφωνο.

Ως εδώ όλα θετικά. Κανείς δεν πίστευε ότι κάποια χρόνια μετά το κινητό θα ‘χει γίνει η προέκταση του χεριού μας και θα παθαίνουμε μικρές κρίσεις πανικού, καθώς βλέπουμε την μπαταρία του να πέφτει σε απειλητικά χαμηλά επίπεδα. Είναι εκείνος ο κόμπος στο στομάχι και το τρέμουλο, σαν ναρκομανής που θέλει τη δόση του. Εντάξει, υπερβάλλω! Μια ανησυχία, όμως και μια ανασφάλεια την έχεις. Το θεωρούμε τόσο αναγκαίο κι απαραίτητο που δε νοείται έξοδος απ’ το σπίτι χωρίς αυτό.

Και δεν είναι μόνο ο φόβος του να προκύψει κάτι ή να μπλέξουμε σε μια δύσκολη κατάσταση, κάπου έξω, ώστε να το χρειαζόμαστε για να επικοινωνήσουμε για να ζητήσουμε βοήθεια. Το κινητό μας έχει πλέον πρόσβαση στο ίντερνετ. Και ξέρεις τι σημαίνει ίντερνετ, εθισμός. Εκείνο το γλυκό κόλλημα που τρώει τόσες ώρες της μέρας σου -ίσως και της νύχτας σου.

Γιατί με 20% μπαταρία πώς θα προλάβεις να κάνεις check-in, ώστε να θαυμάσουν κι οι άλλοι το μέρος που επισκέφθηκες ή να βρεθεί –τάχα μου, τυχαία– εκεί το πρόσωπο; Πότε θα τραβήξεις σέλφι να δουν την ομορφιά σου; Κι αν βαρεθείς, τι θα κάνεις; Ενώ με το κινητό παίζεις παιχνίδια, τσεκάρεις πληροφορίες, βγάζεις φωτογραφίες.

Όμως, πόσο απαραίτητο είναι, στ’ αλήθεια; Και πόσο λογική χρήση αυτού κάνουμε; Μήπως έχουμε ξεφύγει με την υπερβολική χρήση του; Μήπως χάνουμε αληθινές στιγμές παρακολουθώντας εικονικές ζωές; Μήπως έχουμε βουλιάξει μέσα στην ανυπαρξία μιας ψεύτικης ανάγκης; Γιατί έχουμε εθιστεί τόσο σε μία συσκευή που συχνά ελέγχει τη διάθεσή μας;

Θα μου μείνει αξέχαστη μία φωτογραφία που τραβήχτηκε από μια συναυλία στην Αγγλία. Όλα τα άτομα νεαρής ηλικίας κρατούσαν στα χέρια τους ένα κινητό τραβώντας βίντεο ή φωτογραφίες και βλέποντας την πραγματικότητα μέσα απ’ την οθόνη του κινητού, για να βγάλουν καλές φωτογραφίες και να τραβήξουν σωστά βίντεο -για τους άλλους, τους θεατές των κοινοποιήσεών τους. Κι εκεί μπροστά, ήταν μία γιαγιά, με άσπρα μαλλιά, που δεν κράταγε κινητό κι απλώς απολάμβανε το θέαμα, με ενθουσιασμό! Δεν αγχωνόταν να τραβήξει τις σωστές φωτογραφίες κι απλά ζούσε τη στιγμή, μέσα απ’ τα μάτια της κι όχι απ’ την οθόνη του κινητού. Εικάζω πως δε θα αγχωνόταν για την μπαταρία του κινητού ή με το να έχει το τελευταίο μοντέλο.

Αλήθεια, το ‘χετε ψάξει ποτέ γιατί πολλοί θέλουν να αγοράσουν κινητά τελευταίας τεχνολογίας με όλο και περισσότερες δυνατότητες, ενώ αυτό που έχουν τους προσφέρει ήδη αρκετά κι ενώ τα παλιότερα κινητά έχουν αποδεδειγμένα μεγαλύτερη αντοχή; Μήπως το μάρκετινγκ τελικά δημιουργεί –εκτός από διαρκείς ανάγκες, που είναι πασιφανές– κι ανασφάλειες; Μήπως το να χρησιμοποιεί κάποιος το τελευταίας τεχνολογίας κινητό είναι τάση να επιδεικνύεται και κατ’ επέκταση να γίνεται αποδεκτός απ’ τους άλλους;

Δε θα το πάω σε πιο βαθιά μονοπάτια. Ας ζούμε την πραγματικότητα λίγο περισσότερο. Ας γεμίσουμε τις στιγμές μας με αληθινές εικόνες κι εμπειρίες. Γιατί κάθε λεπτό αξίζει.

Yolo, guys!