Πλασμένοι για να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε

Ας ξεκινήσουμε απ’ το ειδικό για να συνεχίσουμε πιο γενικευμένα. Ας εστιάσουμε σ’ ένα ζευγάρι, στην εξομολόγηση μιας κοπέλας στον σύντροφό της, και προχωρώντας θα μιλήσουμε για κάτι τόσο χιλιοειπωμένο αλλά πάντα σημαντικό, για την αγάπη. Θα την πιάσουμε, όμως, από μία διαφορετική οπτική. Έτοιμος;

Ήταν καθισμένη σε έναν κομμένο κορμό δέντρου. Με μια ματιά δεν μπορούσες να προσδιορίσεις τι ακριβώς σκεφτόταν. Τα μάτια της γυάλιζαν και πρόδιδαν τη σύγχυσή της, τις χίλιες δύο σκέψεις που περνούσαν απ’ το μυαλό της. Κι όμως, μόνο ένα πράγμα σκεφτόταν.

«Σ’ αγαπώ» σκέφτηκε. «Κι όταν δεν είσαι καλά, τότε θα σ’ αγαπώ διπλά, γιατί τότε είναι που θα το ‘χεις περισσότερο ανάγκη. Κι όταν δε θα αγαπάς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, τότε δε θα σε αφήνω απ’ την αγκαλιά μου. Γιατί αυτό που είδα σε ‘σένα, δεν μπόρεσαν να το δουν πολλοί. Γιατί μου αρέσει ο εαυτός μου δίπλα σου και το ότι με βοηθάς να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Γιατί όταν χαμογελάς, χαμογελάω. Κι όταν δεν είσαι καλά, δεν είμαι ούτε εγώ. Κι εγώ είμαι ευτυχισμένη για να μπορείς, όπως λες, να ‘σαι κι εσύ. Κι αν δεν αντέχονται τα τόσα μέλια από κάποιους, εύχομαι να τα γευτούν για να τα εκτιμήσουν». Έτσι σκέφτηκε, έτσι ένιωσε.

Πολλοί δεν ψάχνουν την αγάπη αλλά το εφήμερο πάθος, που όταν τελειώσει, μαζί του τελειώνει κι η σχέση. Η αγάπη, όμως, που μέσα της εμπεριέχει και τον σεβασμό προς το άλλο πρόσωπο, δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Η αγάπη μπορεί να γεννά συνεχώς το πάθος. Το πάθος, όμως, δεν μπορεί να γεννά συνεχώς αγάπη.

Κι αν κι άργησα, έχω μάθει πλέον ότι το πάθος δεν είναι συνώνυμο των τσακωμών και μπορεί να υπάρχει και να ‘ναι έντονο και ζωηρό και σε μία σχέση απ’ την οποία εκλείπουν οι καβγάδες. Και ξέρεις γιατί; Γιατί όταν νοιάζεσαι για τον άλλο κι όταν ξέρεις ότι σε νοιάζεται κι εκείνος, όταν η έλλειψη του εγωισμού βρίσκει καταφύγιο μέσα στην ησυχία της σχέσης, τότε δεν μπορείς να μαλώσεις με τον άλλο, να του θυμώσεις και να του κρατήσεις μούτρα. Γιατί ξέρεις ότι σ’ αγαπάει. Και περισσότερη ηρεμία και γαλήνη δε θα πάρεις από αυτό∙ απ’ την επίγνωση ότι αγαπάς κι αγαπιέσαι.

Γιατί αυτό είμαστε. Όντα πλασμένα από αγάπη. Κι η όποια αναστάτωση μέσα μας κι έξω μας είναι αποτέλεσμα απουσίας αγάπης. Κι όταν αγαπηθείς, θα το νιώσεις. Κι όταν δεν αγαπιέσαι, αλλά βολεύεσαι σε μια κεκαλυμμένη πλαστή αγάπη και πάλι κατά βάθος το νιώθεις. Η αγάπη, λοιπόν, σκέψου ότι είναι μία αλυσίδα όπου υπάρχει αυστηρή συνοχή ανάμεσα στα κρικάκια της. Κι όταν αυτή η αλυσίδα σπάσει, αναστατώνεται όποιος μετέχει σ’ αυτήν. Και σκέψου ότι οι άνθρωποι είναι οι κρίκοι της αλυσίδας. Δεν υπάρχει κανένας που να θέλει να σπάσει και να χαθεί απ’ την αλυσίδα του, κανείς άνθρωπος που να μη θέλει ή να μην τον νοιάζει να αγαπηθεί.

Κάποιοι λένε ότι το να αγαπάς είναι σημαντικότερο απ’ το να αγαπιέσαι. Προφανώς γιατί σε γεμίζει. Σου δίνει στιγμές για να θυμάσαι. Χρωματίζει τη ζωή σου. Σε εμπνέει. Σε κινητοποιεί. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι όμως είναι αυτό που κάνει το παζλ ολοκληρωμένο. Κι αν γίνομαι υπερβολικά ρομαντική και γραφική με όσα λέω, δε με νοιάζει, γιατί η αλήθεια είναι ότι γι’ αυτό είμαστε πλασμένοι: Για να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Κλείσιμο αυλαίας.