Πού πάνε οι προσωπικές φιλοδοξίες μετά το γάμο;

Κάθομαι στον καναπέ κι ανοίγω την τηλεόραση. Σταματάω το ζάπινγκ σε ένα κανάλι που προβάλλει μια παλιά ελληνική ταινία. Ωραία, ξέρω το σενάριο. Ο άντρας κι η γυναίκα αγαπιούνται, αλλά έχουν αρκετά εμπόδια να ξεπεράσουν για να μπορέσουν να σμίξουν ολοκληρωτικά. Αφού ξεπεράσουν τις δυσκολίες, θα καταλήξουν στην εκκλησία με 500 καλεσμένους κι ύστερα ένα πολύ μεγάλο γλέντι όπου όλοι είναι χαρούμενοι. Και μετά; Μετά τέλος. Τι τέλος, όμως; Τι γίνεται μετά το γάμο; Πώς είναι το ζευγάρι μετά, στην κοινή του ζωή;

Αλήθεια, πώς είναι το ζευγάρι, αλλά κι ο καθένας ξεχωριστά αφού παντρευτούν; Ενώ πολλές ταινίες προβάλλουν το γάμο σαν “happy end” κι η κοινωνία η ίδια, δηλαδή, στην ουσία δεν είναι καν τέλος, πόσο μάλλον πώς να εγγυάται κάποιος ότι είναι κι ευτυχισμένο; Στην πραγματικότητα, είναι η αρχή μιας νέας ζωής. Κι όπως κάθε αρχή, δε θα έχει μόνο χαρές, αλλά θα κουβαλά και τσακωμούς και συμβιβασμούς.

Και με τις φιλοδοξίες τι γίνεται, τα σχέδια για το μέλλον, τις προσωπικές βλέψεις του καθενός; Συνεχίζουν να υφίστανται, διεκδικούνται ακόμα ή μήπως εξαφανίζονται; Πού πάνε, αλήθεια, οι προσωπικές φιλοδοξίες μετά το γάμο; Γιατί πολλοί ξεχνάνε τον παλιό τους εαυτό, τα όνειρά τους και τους στόχους τους; Γιατί βουλιάζουν σε μια ρουτίνα που ενδεχομένως να μην τους γεμίζει;

Όταν είσαι ελεύθερος απ’ τις υποχρεώσεις ενός γάμου –κι ενός συντρόφου, που συνειδητά αποφάσισες να μοιράζεσαι τα πάντα– έχεις κάποιες προσωπικές φιλοδοξίες, κάποια όνειρα, μικρά ή μεγάλα, σημαντικά πάντως για σένα. Έχεις σχεδιάσει τη ζωή σου σαν μια σκάλα, με κάθε σκαλοπάτι να σε φέρνει πιο κοντά στην προσωπική σου ανέλιξη και στην επίτευξη των ονείρων σου. Κι αυτό είναι κάτι που σε γεμίζει, σου δίνει χαρά κι ενθουσιασμό, δύναμη να συνεχίζεις.

Γιατί, όμως, πολλοί μετά το γάμο αποκλείουν τον εαυτό τους απ’ την προσωπική του επιτυχία κι ευτυχία; Γιατί απλώς ενστερνίζονται συνήθειες και την καθημερινότητα των υπολοίπων παντρεμένων;

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι ένας ευτυχισμένος γάμος χρειάζεται δύο ευτυχισμένους ανθρώπους; Χωρίς απωθημένα, χωρίς πικρίες ή παράπονα, που δεν έχουν για τίποτα να μετανιώνουν. Για να δώσεις αγάπη, θα πρέπει πρωτίστως να αγαπάς τον εαυτό σου. Σίγουρα, ο σύντροφός σου κι οικογένεια που δημιουργείτε είναι πολύτιμοι, αλλά όχι περισσότερο απ’ ό,τι εσύ. Πόσο σημαντικό για την ψυχική σου υγεία είναι να μπορείς να δημιουργείς και να κυνηγάς τα όνειρά σου! Εσύ πλήρης, να χαίρεσαι για τη ζωή που διάλεξες κι ο σύντροφός σου να θαυμάζει το πείσμα σου και την επιμονή σου. Αυτοί είναι οι ευτυχισμένοι γάμοι, με ανθρώπους που δεν εγκαταλείπουν τα όνειρά τους και συντρόφους που στηρίζουν αυτήν την προσπάθεια και καμαρώνουν για τον άνθρωπό τους.

Γιατί –αντίθετα απ’ ό,τι λανθασμένα έχει περάσει σαν μήνυμα– ο γάμος δεν είναι φυλακή, κι αν έτσι μοιάζει σημαίνει πως απέτυχε. Φυσικά κι υπάρχουν πολλές φορές που θα χρειαστεί να συμβιβαστείς και να αποδεχτείς καταστάσεις. Γιατί αγαπάς τον άλλο και θέλεις να είσαι μαζί του. Αλλά σίγουρα δεν είναι ένα κλουβί, που σε περιορίζει.

Όταν, λοιπόν, κάποιος πάρει την απόφαση να προχωρήσει στο επόμενο βήμα τη σχέση του, θα πρέπει να το κάνει αν νιώθει πως μπορεί να συνεχίσει να κυνηγά ό,τι αγαπά δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο. Να μην ξεχνά πως όσο ξεχωριστός είναι ο σύντροφός του, άλλο τόσο είναι κι ο εαυτός του.

Αν έχεις βουλιάξει, λοιπόν, στη ρουτίνα και την καθημερινότητα των υποχρεώσεών σου, μπες και ξαναπαίξε πάλι απ’ την αρχή. Όπως παλιά. Σκέψου τα όνειρα που είχες, σε εφικτά πλαίσια. Κατάστρωσε σχέδια πραγματοποίησής τους κι ανέβα σκαλοπάτι στην προσωπική σου ευτυχία. Οι φιλοδοξίες είναι για να πραγματοποιούνται κι όχι για να μένουν στο συρτάρι.