Πριν φτάσετε στην κόκκινη γραμμή

Πολλοί συγχέουν τον έρωτα με τα ναρκωτικά∙ με την εξάρτηση, με την ανάγκη να κατέχεις τον άλλο, με ένα μυστικό συστατικό που σε εκτοξεύει. Εγώ τον συγχέω με τη μουσική, με μια καλλιτεχνική πνοή που χρωματίζει τη ζωή. Χιλιάδες χρώματα που φωτίζουν την ενίοτε γκρι παλέτα της καθημερινότητας. Λευκό για την ηρεμία, ροζ για τη χαρά, κόκκινο για το πάθος, μπλε για την ενέργεια, πράσινο για την ανάγκη να προσφέρει. Και το μαύρο; Για το χωρισμό!

Κάποιοι τον θεωρούν απώλεια κι ίσως να ‘ναι πιο ευκολοχώνευτος (να τον δεχόμαστε δηλαδή πιο ανώδυνα) όταν συμβαίνει σταδιακά, όταν μας αφήνει να παρατηρήσουμε κάποια σημάδια. Εκτός κι αν έχουμε επαναπαυτεί στη σιγουριά της δεδομένης αγάπης κι εθελοτυφλούμε.

Για τον έρωτα λένε ότι είναι τυφλός, ο εγωισμός να δεις! Γιατί είτε το πιστέψεις είτε όχι, πάντα υπάρχουν σημάδια, πολλές φορές μάλιστα και τελείως ξεκάθαρα. Ο άλλος θα σου πει τι τον ενοχλεί, ακόμα κι αν δε στο πει με λέξεις. Δε θα φύγει, όμως, απ’ τη σχέση, θα δώσει ευκαιρίες σε σένα, στο «μαζί» σας. Κι εσύ θα συνεχίσεις να κάνεις ό,τι τον ενοχλεί -ή να μην κάνεις όσα περιμένει από σένα. Γιατί; Γιατί τον έχεις! Ή έστω νομίζεις ότι τον έχεις.

Ίσως είναι θέμα εγωισμού, ίσως πάλι οι μνήμες απ’ το παρελθόν έχουν στεριώσει τόσο πολύ μέσα σου που όταν αισθάνεσαι ασφαλής σκέφτεσαι και πράττεις όπως εκείνο το μικρό παιδί που ήσουν κάποτε. Όσες αταξίες και να έκανες, η μαμά ήταν εκεί να σε αγαπάει. Ήταν γκρινιάρα και σε έπρηζε κάποιες φορές, όμως ήταν εκεί, ποτέ δε σ’ άφησε.

Μα ο έρωτας με την οικογενειακή αγάπη ουδεμία σχέση έχουν. Σε καλωσορίζω, λοιπόν, στον πραγματικό κόσμο. Όταν το άτομο που έχεις δίπλα σου μιλά και σου δείχνει πως ενοχλείται από κάποια συμπεριφορά ή την αδιαφορία σου, σου χτυπά προειδοποιητικά καμπανάκια. Κι εσύ αντί να ενεργοποιηθείς, να διορθωθείς, να βάλεις την ενσυναίσθησή σου να δουλέψει και να αντιληφθείς πως στη θέση του δε θα σε ανεχόσουν, κλείνεις τα αφτιά κι  επαναπαύεσαι.

«Αυτός που γκρινιάζει και δε φεύγει, δε θα φύγει ποτέ», σε πείθεις. Υποσυνείδητα ή και συνειδητά έτσι σκέφτεσαι. Ίσως μάλιστα να αρχίζεις να νευριάζεις με την γκρίνια και να πετάς ελαφρά την καρδία κανένα «η πόρτα είναι ανοιχτή, αν δεν είσαι ικανοποιημένος», εκ του ασφαλούς όταν ξέρεις πως ο άλλος σ’ αγαπάει.

Ξέρεις, την γκρίνια, όντως, καλά κάνεις και δεν την φοβάσαι. Σημαίνει ότι ο άλλος παλεύει για σένα, για τη σχέση σας, προσπαθεί ακόμη. Μην την αγνοείς όμως. Έρχεται κάποια στιγμή που η υπομονή κι η προσπάθεια στερεύουν και συνήθως είσαι τόσο βολεμένος που σε πιάνει εξαπίνης.

Έρχεται η στιγμή που δεν περίμενες. Η στιγμή που ο άλλος σταματάει να δίνει, γιατί κουράστηκε. Τη στιγμή που θα ‘χει περάσει το δικό του προσωπικό όριο ανεκτικότητας. Τη στιγμή που θα κλείσει την πόρτα πίσω του κι αυτή η φυγή του θα ‘ναι οριστική.

Και τότε, όταν χάσεις το σιγουράκι σου όλα θα στρώσουν από μεριάς σου. Έτσι δεν είναι; Έτσι γίνεται πάντα. Σαν ένα μαγικό ραβδάκι να σε ακουμπά και να σε ξυπνά. Τότε θα κόψεις μαχαίρι τις συμπεριφορές που ενοχλούσαν το σύντροφό σου, τότε θα του προσφέρεις τον καλύτερο εαυτό σου. Τότε θα καταλάβεις και θα εκτιμήσεις τι είχες. Πόσο ειρωνικό να τα διορθώνεις όλα όταν πια ο άλλος έχει φύγει. Κι αυτή η φυγή του, που άργησε να φτάσει, θα ‘ναι συνειδητοποιημένη κι αμετάκλητη. Δε θα ΄χει επιστροφές.

Γι’ αυτό, κράτα τον άνθρωπό σου πριν φτάσετε στην κόκκινη γραμμή. Κι αν τον δεις να την πλησιάζει, δώσ’ του το χέρι και τράβηξέ τον προς το μέρος σου. Τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένα. Ό,τι αγαπάς να εκτιμάς.