Στη σκέψη του άλλου να χαμογελάς, όχι να μελαγχολείς

Κι έτσι ξαφνικά, όλα πέρασαν. Οι μπόρες, η μαυρίλα, τα δάκρυα κάθε βράδυ στο μαξιλάρι. Το τρέμουλο στα πόδια κάθε φορά που τον έβλεπες, η επιθυμία να θες να τα κάψεις όλα για να πας να κολλήσεις το σώμα σου επάνω στο δικό του. Σαν πύραυλος έτοιμος να εκτοξευθεί. Έτσι ήταν τα συναισθήματά σου!

Νόμιζες ότι αυτό θα διαρκέσει για πάντα. Φοβόσουν ότι αυτό δε θα σου περάσει ποτέ. Μετά τον χωρισμό σου έπρεπε να περάσεις από ένα μαύρο συννεφάκι κι όσο ήσουν μέσα σ’ αυτό, κάθε λεπτό του σου φαινόταν αιώνας. Υπήρχαν στιγμές που έλιωνες. Στιγμές που βλέποντας φωτογραφίες σας ήταν σαν να έμπηγες ένα μαχαίρι μέσα σου. Και το ‘ξερες ότι θα νιώσεις έτσι. Όμως, συνέχιζες να τις βλέπεις. Έψαχνες αγωνιωδώς στιχάκια κι άρθρα που θα ενστερνιζόσουν. Λες κι αποζητούσες κι άλλον πόνο.

Κάποιες μέρες ήσουν μες στο κέφι, λες και τίποτα δεν είχε γίνει, λες και πέρασε όλο αυτό απ’ τη μία στιγμή στην άλλη. Κι αυτό σε χαροποιούσε. Βιαζόσουν, όμως! Το βράδυ της ίδιας μέρας ή την επόμενη ξαναγυρνούσε μέσα σου το αίσθημα της απόγνωσης. Όχι, δεν μπορεί να χωρίσατε. Θα ξαναβρεθείτε. Θα τα ξαναβρείτε!

Ήλπιζες να συνειδητοποιήσει τη μοναδικότητά σου. Κι ευχόσουν να σε σκέφτεται ακόμα με νοσταλγία, να έχει μετανιώσει. Κι άξιζες πολλά, το ξέρεις! Αλλά δεν επρόκειτο να  κυνηγήσεις κανέναν. Ένα άτομο σαν κι εσένα βαδίζει στο μονοπάτι του και δεν κοιτά ποτέ πίσω. Ή έστω το προσπαθεί.

Να ξέρεις πως όταν βγεις απ’ το σκοτάδι σου θα είναι όλα διαφορετικά, θα συναντήσεις έναν λαμπερό ήλιο και θα νιώσεις επιτέλους ηρεμία. Κι όλη αυτή η διαδρομή κι η μετάβαση δε γίνονται απ’ τη μία στιγμή στην άλλη. Δε θα ξυπνήσεις ξαφνικά μία μέρα κι όλα θα είναι παρελθόν. Θα υπάρξουν μεταπτώσεις.

Έρχεται, λοιπόν, η στιγμή αυτή που βρίσκεις τη γαλήνη σου, χαμογελάς και δε μελαγχολείς γιατί πολύ απλά δε σε νοιάζει πια. Πλέον μπορείς να γελάσεις με ένα αστείο κι ο κόσμος σου να περιστρέφεται γύρω από σένα και τα άτομα που σ’ αγαπούν. Τώρα πια ξαναπατάς στα πόδια σου, ανακτάς την αυτοπεποίθησή σου.

Κι αν τύχει και συναντήσεις εκείνον τον άνθρωπο στον δρόμο, η καρδιά σου δε χτυπάει πιο δυνατά και τα πόδια σου δεν τρέμουν. Είσαι καλά, τον έχεις απομυθοποιήσει, έχει κατέβει απ’ το βάθρο που τον είχες ανεβάσει κι ίσως εσύ να βρίσκεσαι τώρα λίγα σκαλιά πιο πάνω. Συνειδητοποιείς ότι δε νιώθεις το παραμικρό γι’ αυτόν. Αυτός που κάποτε ήταν όλος σου ο κόσμος, πλέον είναι απλώς ένας άνθρωπος που κάποτε γνώριζες καλά. Κάποιος που ανήκει στο παρελθόν σου.

Όταν κάποιος καταλάβει ότι σε έχασε οριστικά, συχνά, κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να σε φέρει πίσω. Cut! Πολλοί –όπως κι αυτός– δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να δίνεις όσο είσαι μέσα στη σχέση, όσο ο άλλος είναι ακόμα δίπλα σου. Νομίζουν ότι εφόσον άντεξες τις δυσκολίες, ανέχτηκες πολλά κι έμεινες, θα είσαι για πάντα εκεί. Έτσι χαλαρώνουν. Έτσι νομίζουν ότι μπορούν και να μη σου φέρονται όπως σου αρμόζει. Δε γνωρίζουν πότε θα έρθει η στιγμή εκείνη που δε θα σε νοιάζει πια, που ακόμα και τον ουρανό με τα άστρα να σου κατεβάσουν, εσύ δε θα γυρνάς.

Είναι τόσο ανακουφιστικό να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους που δε σε εκτίμησαν και να μη σε νοιάζει. Προχωράς το δικό σου μονοπάτι, μέσα σε ουράνια τόξα αυτή τη φορά, με ένα βήμα σταθερό και γεμάτο αισιοδοξία!