Θέλουν πάντα ό,τι δεν έχουν

Πολλοί είναι αυτοί που διαρκώς επιθυμούν αυτό που δεν έχουν. Όταν έχουν κάτι σημαίνει ότι ο στόχος τους επιτεύχθηκε. Οπότε θέτουν νέους στόχους, νέες κορφές, απάτητες, να κατακτήσουν. Η φύση του ανθρώπου είναι εγωιστική, δεν ευχαριστιέται μ’ αυτά που έχει, όσα κι αν είναι.

Πονά γι’ αυτά που δεν έχει. Ίσως του αρέσει να πονά. Συγχέει τον πόνο με την ένταση και το πάθος και κατά συνέπεια με τον έρωτα. Όχι με την αγάπη! Η αγάπη είναι κάτι άλλο. Για την αγάπη πεθαίνεις για τον άλλο συνειδητά. Στο πάθος, όμως, το μυαλό είναι θολό. Εκεί πεθαίνεις ασυνείδητα. Δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις και γιατί. Απλά ακολουθείς την ένταση αυτή που ονομάζεις «έρωτα». Οι άνθρωποι είναι πλάσματα εγωιστικά. Κι όταν πεθαίνεις για κάποιον που δεν έχεις ίσως να μην είναι αγάπη, αλλά εγωισμός.

Ξέρεις τη μέθοδο του ψαρέματος; Θα προσπαθήσω να σου την εξηγήσω συνοπτικά. Καταρχάς, βάζεις το δόλωμα στην πετονιά και την πετάς στη θάλασσα. Μόλις το ψάρι πάει να δαγκώσει το δόλωμα, δεν τραβάς κατευθείαν το καλάμι καθώς υπάρχει η περίπτωση να μη γαντζώθηκε καλά. Τραβάς μία-δύο φορές ελαφρά μέχρι να καταλάβεις ότι το ψάρι έχει γαντζωθεί. Και τότε τραβάς με μία απότομη κίνηση το καλάμι και το ψάρι έχει γαντζωθεί για τα καλά και για πάντα.

Έτσι και με τους ανθρώπους. Για να κολλήσει κάποιος, δε δείχνεις απόλυτη διαθεσιμότητα εξ αρχής. Βάζεις ένα δόλωμα. Δε φεύγεις κατευθείαν. Αφήνεις τον άλλο να γαντζωθεί λίγο. Μόλις πας να φύγεις, ο άλλος αναρωτιέται κι έτσι αρχίζει να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον. Μόλις δεις ότι αρχίζει και κολλάει, όπως το ψάρι που έχει τσιμπήσει για τα καλά, φεύγεις μια και καλή και τον αφήνεις εκεί. Κι αυτός μένει με την ελπίδα εκείνη, που του ‘χες δώσει στην αρχή. Κι όλα αυτά δεν είναι συμβουλές, αλλά μία προσπάθεια ερμηνείας για το πώς λειτουργούν οι άνθρωποι.

Υπάρχουν κάποιοι που μόλις κατακτήσουν έναν άλλο άνθρωπο, χάνουν το ενδιαφέρον τους, δεν προχωράνε ποτέ στο στάδιο του δεσίματος και της ανάπτυξης συναισθημάτων, αντιθέτως τραβάνε για νέες συγκινήσεις. Ξανά και ξανά. Ο έρωτας ή -μάλλον καλύτερα- το πάθος εκκρίνει ουσίες στο σώμα, πανομοιότυπες με ναρκωτικά. Εθίζονται σ’ αυτή την ουσία. Μέχρι ίσως να περάσουν τα χρόνια και να καταλάβουν ότι έχασαν διαμάντια κυνηγώντας στάχτες.

Η φύση του ανθρώπου είναι άπληστη. Δε μένει ευχαριστημένος με όσα έχει. Κυνηγά αυτά που δεν έχει. Κι αν μιλάμε για στόχους, για επιτεύγματα που τον κάνουν καλύτερο γι’ αυτόν και για τους άλλους, τότε είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο. Αν μιλάμε, όμως, για άλλους ανθρώπους, για άλλες καρδιές, τότε μήπως να κοιτάγαμε να καλμάρουμε λίγο τον εγωισμό μας;

Όποια προσπάθεια κι αν κάνουμε για να κατανοήσουμε αυτή τη συμπεριφορά ορισμένων, καταλήγουμε στο ότι μόνο αυτό έχει σημασία: Αγαπήστε ανθρώπους που μαζί σας ο εγωισμός τους δε θα υφίσταται καν. Που η κατάκτηση του στόχου τους –εσείς– θα είναι γι’ αυτούς το πιο μεγάλο κι όμορφο επίτευγμά τους.