Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν μέσα στα θέατρα. Πρόβες, παραστάσεις, πρεμιέρες.
Άλλοτε μάθαινα πώς πρέπει να παίζει ένας ηθοποιός, στις πρόβες, άλλοτε πόσο όμορφα είναι τα φώτα από τις κάμερες και τον κόσμο στις πρεμιέρες.
Και άλλες πάλι φορές καταλάβαινα πόσο κουραστική μπορεί να γίνει μία δουλειά, ακόμη και όταν πρόκειται για τέχνη, ακόμη και όταν την αγαπάς με όλη σου τη δύναμη, στις απλές παραστάσεις.
Συνήθως η ζωή έχει πρόβες. Γνωρίζονται αναμεταξύ τους οι άνθρωποι, δουλεύονται, πονάνε και συνεχίζουν.
Ώρες ατέλειωτες κρατάνε οι πρόβες, νομίζεις ότι έφτασες το τέλειο και μετά πάλι είναι όλα χάλια. Απογοητεύεσαι, καπνίζεις αβέρτα, χτυπιέσαι πάνω από το κείμενο και κάτω από το τηλέφωνο.
Γυρίζεις από δω και από εκεί, μην μπορώντας να σκεφτείς τίποτα άλλο, δεν σε χωράει ο τόπος, λέγοντας από μέσα σου μονίμως τα λόγια σου, σκεπτόμενος πώς να κινηθείς στη σκηνή, γιατί δεν σε πήρε, τι έκανες λάθος.
Και εδώ που τα λέμε, σχεδόν ποτέ δεν είσαι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις τι σκέφτεται ο άλλος.
Και δεν έχεις και κανέναν για σκηνοθέτη. Εδώ όλα τα κάνεις μόνος, ολομόναχος.
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το νόημα είναι να κάνεις όσες περισσότερες πρεμιέρες γίνεται.
Η στιγμή που όλα τα φώτα θα ανάψουν, που βγαίνεις με άγχος και αυτοπεποίθηση να παίξεις στο σανίδι, με το κοινό να χειροκροτεί ασταμάτητα.
Τυφλώνεσαι από τους προβολείς και ο μόνος που βλέπεις, είναι ο συμπρωταγωνιστής σου. Εδώ δεν σκέφτεσαι.
Το μυαλό αδειάζει, ερωτεύεσαι, ξεχνάς λόγια, κινήσεις και ρόλο. Το μόνο που ξεστομίζεις είναι «ορίστε, εμένα η πρεμιέρα μου είσαι εσύ».
Όλοι σου δίνουν συγχαρητήρια, σου σφίγγουν το χέρι, εσύ γεμίζεις ευτυχία, ολοκλήρωση και με τα μάτια ψάχνεις τον συμπρωταγωνιστή. Τον βρίσκεις, και αυτός χαιρετά τους θαυμαστές του, κοιτάζεστε και σπάνε οι καθρέφτες από τα καμαρίνια.
Κάνετε έρωτα, μιλάτε ατέλειωτα, καπνίζετε παρέα, μαθαίνετε ο ένας τον άλλο, μόλις ξεκινήσατε να είστε μαζί.
Και μετά η ζωή αρχίζει τις απλές παραστάσεις. Μην υποτιμάς τις παραστάσεις.
Συνήθως οι καλύτερες ερμηνείες δίνονται εκεί, και όχι με τις κάμερες και το χαμό.
Το σημείο που θα γονατίσεις στη σκηνή, όχι από σκηνοθετική συμβουλή αλλά από ειλικρινή έκφραση θα βρεθεί σε μία τυχαία παράσταση, μία τυχαία μέρα που δεν γύρισε σπίτι και το αληθινό δάκρυ που θα τρέξει από τα μάτια σου θα έρθει πάλι απροειδοποίητα, εκείνη την ημέρα που το θέατρο δε μάζεψε και πολύ κόσμο, εκείνη τη μέρα που τσακωθήκατε άσχημα.
Τότε είναι που θα κοπείς από τα γυαλιά από τους καθρέφτες που σπάσανε νωρίτερα.
Όμως θα βγεις να παίξεις ακόμη και με τα αίματα, γιατί λένε ότι ο ηθοποιός πεθαίνει στο σανίδι και ο ερωτευμένος πάνω στον έρωτα.
Δε σε νοιάζει και η αμοιβή, ούτε η υγεία σου και σταματάς να έχεις άλλα ενδιαφέροντα απλά προσπαθείς να είσαι όσο το δυνατόν καλύτερος στην παράσταση, τον εθισμό, τον άνθρωπό σου.
Και παίζεις, και παίζεις, και όσο παίζεις, τόσο γίνεσαι ο ρόλος, τόσο λυπάσαι με τη δυστυχία του, τόσο χάνεις τον εαυτό σου, ξεχνάς τα πάντα υπάρχει μόνο αυτός, ο συμπρωταγωνιστής σου.
Και εκείνος έχει κοπεί και συνεχίζει και παίζει, δεν παρατάει εύκολα και εκείνος τον έρωτα, προσπαθεί για εσάς, κλαίει σαν παιδί και γυρίζει πάλι πίσω.
Και τώρα υποκλίνεστε μαζί στο λίγο κοινό που έχει έρθει να σας δει.
Ναι, καταφέρατε να βγάλετε και αυτή την παράσταση, άλλο ένα βράδυ λυτρωθήκατε και θα μπορέσετε να κοιμηθείτε ήσυχοι, αγκαλιά, ακόμη ερωτευμένοι, ακόμη στη σκηνή.
Συντάκτης: Θαλασσινή Βοσταντζόγλου
