Σε ευχαριστώ μαμά

Θυμάμαι από μικρή τη μητέρα μου να μου λέει μία ιστορία για την αγάπη της μάνας για τα παιδιά της.

Κάποτε, ένα αγόρι τσακώθηκε πολύ άσχημα με τη μητέρα του. Αφού γύρισε από εδώ και από εκεί, αποφάσισε να πάει σπίτι με σκοπό να τα ξαναβρούν. Μόλις όμως γύρισε, ο καβγάς φούντωσε περισσότερο και ο γιος τράβηξε ένα μαχαίρι και σκότωσε τη μάνα, ξεριζώνοντας την καρδιά της.

Μόλις συνειδητοποίησε τι έκανε, κλαίει μετανιωμένος και παίρνει την καρδιά στα χέρια του για να τη θάψει. Στο δρόμο όμως, μέσα στον πανικό του, σκοντάφτει και πέφτει.

Τότε λοιπόν, ακούγεται μία φωνή από την καρδιά, η φωνή της μάνας που μόλις σκότωσε, ανήσυχη να τον ρωτάει : «Αγόρι μου, είσαι καλά; Χτύπησες;»

Πιστεύω ότι αυτή η ιστορία, όσο παραδοσιακή και φανταστική και να είναι περιγράφει στο έπακρο την σχέση αυτή, μάνας με παιδί. Δεν είναι φίλη σου η μητέρα, ούτε σε μένα που είμαι κορίτσι, ούτε σε κανένα.

Η σχέση αυτή δεν περιγράφεται με τέτοιους απλούς χαρακτηρισμούς. Ίσως και να είναι η μόνη εντελώς ανιδιοτελής αγάπη που θα νιώσεις στη ζωή σου. Όχι ίσως. Σίγουρα.

Γι’ αυτό λοιπόν μαμά ήθελα να σου πω ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ που ακόμη και όταν βριζόμαστε, για λόγους ανούσιους και ενώ έχεις χίλια δυο στο κεφάλι σου, τελικά με παίρνεις μία αγκαλιά και όλα ξεχνιούνται.

Και ευχαριστώ που με ρωτάς τι έχω όταν δεν είμαι καλά και ανησυχείς αν ξεκουράζομαι και αν τρώω καλά. Που θα με πάρεις τριάντα οχτώ τηλέφωνα σε περίπτωση που δεν απαντάω γιατί είμαι στο μετρό και δεν έχει σήμα.

Σε ευχαριστώ πολύ, που με πίεζες να κάνω τα μαθήματά μου και που πάντα ερχόσουν στις παραστάσεις του μπαλέτου μου. Και που ενώ απεχθάνεσαι τα piercing δέχτηκες το κρικάκι στη μύτη μου, χωρίς να πεις τίποτα και τις δέκα τρύπες στα αυτιά μου.

Ευχαριστώ που κάθε καλοκαίρι με κυνηγούσες να μου βάλεις αντηλιακό και που μου έλεγες να κάνω λίγο κράτη στα παγωτά γιατί είχα γίνει γιουβαρλάκι. Ευχαριστώ που με άντεξες και με αντέχεις δεκαεννιά τώρα χρόνια, με γκρίνιες, νεύρα, εφηβεία, ερωτικές απογοητεύσεις, επαναστάσεις.

Όχι δεν είναι αυτονόητα όλα αυτά. Μην τα κοιτάτε με σνομπ ύφος «ποια μάνα δεν τα κάνει αυτα;».

Γιατί αλήθεια σας λέω υπάρχουν και αυτές που δεν τα κάνουν. Ναι, ναι μην μου το παίζετε ανήξεροι.

Σ’ ευχαριστώ που μόνη σου λοιπόν, με έκανες ένα -σχετικά- φυσιολογικό άνθρωπο και παρ´όλες τις υπερβολές σου και τα όρια που μου έθετες, παρ´όλο που εγώ νιώθω κατά καιρούς πιεσμένη και μπουχτισμένη, με άφησες να καλλιεργήσω την προσωπικότητά μου, δίνοντας μου όποια βοήθεια χρειαζόμουν, είτε στη ζητούσα είτε όχι.

Σ’ ευχαριστώ ακόμη και τώρα που διαβάζεις αυτό το κείμενο και ίσως μου διορθώνεις κάποια εκφραστικά λάθη. Που με αφήνεις και μένα να διορθώνω με τη σειρά μου τα δικά σου γραπτά και που όπου πας μιλάς για μένα χαρούμενη και περήφανη.

Μία από τις μεγαλύτερες φοβίες μου είναι να σε απογοητεύσω. Πρόσφατα όμως κατάλαβα, ότι αυτή η σχέση τα αντέχει όλα, ακόμη και τις απογοητεύσεις και συνεχίζει.

Η θέση του παιδιού να ξέρεις είναι δύσκολη και απαιτητική. Πάντα προσπαθεί και πάντα ένα μέρος του εαυτού του προσπαθεί για τους γονείς του -μη βγάλουμε εντελώς από έξω τον μπαμπά-.

Προσπαθεί για να δει μετά αυτό το βλέμμα ικανοποίησης για τον γιο ή την κόρη τους. Και εγώ έτσι ήμουν, είμαι και θα είμαι.

Κατάλαβα όμως μετά από καιρό ότι η θέση της μάνας είναι η πιο δύσκολη από όλες στον κόσμο. Απαρνιέσαι πολλά, θυσιάζεις άλλα τόσα και όλα αυτά τα κάνεις και με ικανοποίηση.

Σ’ ευχαριστώ μαμά. Σε ευχαριστώ που είσαι ένας άνθρωπος που θαυμάζω. Σε ευχαριστώ γιατί τον όρο « μητέρα » τον κέρδισες.