Αν δε σας διακόψουμε, πώς θα γίνει διάλογος;

Ξέρω, πολλοί θα πείτε ότι σας σπάνε τα νεύρα οι άνθρωποι που ενώ μιλάτε σας διακόπτουν. Δεν έχετε κι άδικο, αν το κάνει ο άλλος συνέχεια και δε σας αφήνει να αρθρώσετε κουβέντα. Μήπως, όμως, είστε εσείς αυτοί που μιλάτε πάρα πολύ και δεν αφήνετε τους άλλους να πουν λέξη; Τότε κι εκείνοι με το δίκιο τους σας διακόπτουν, συγγνώμη κιόλας.

Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν διάφορα προβλήματα στην επικοινωνία, κυρίως γιατί δεν αφήνει ο ένας τον άλλο να μιλήσει. Απ’ τη μία φταίει ο ένας που σε διακόπτει κι απ’ την άλλη φταίει κι εκείνος που μιλάει ασταμάτητα. Σήμερα θα δούμε από πιο κοντά τον άνθρωπο που διακόπτει, να απενοχοποιήσουμε αυτό που κάνει, γιατί δεν έχει και πάντα άδικο ο συγκεκριμένος.

Σκέψου τώρα σε μια συζήτηση να μιλάει κάποιος ακατάπαυστα. Ε, δε θα βαρεθείς να τον ακούς; Κι άντε να σκεφτείς απάντηση, μετά από πέντε λεπτά μονολόγου χάνει την προσοχή σου και δεν έχεις καν όρεξη να απαντήσεις και να συνεχίσεις την κουβέντα. Καλύτερα, λοιπόν, να τον διακόψεις, να απαντήσεις ωραία και καλά και να υπάρχει όντως μια επιχειρηματολογία. Διαφορετικά, μάλλον μπλοκάκι θα χρειαστείς για να απαντήσεις σε ό,τι μπορεί να σου πει ο άλλος.

Άλλο να βρίσκεσαι σε meeting σε εταιρεία, άλλο σε μια λεκτική αντιπαράθεση σε μια καφετέρια ή σε ένα μπαρ. Αν είναι να βγάζουμε σημειωματάρια για να κάνουμε έναν υγιή διάλογο, κρατώντας απορίες κι ενστάσεις για αργότερα, καλύτερα να γράφουμε γράμματα, να χαθεί η άμεση επικοινωνία, μιας κι όλοι αρχίζουμε και συνηθίζουμε να μιλάμε μόνοι μας σε μια οθόνη κι έναν τοίχο στο facebook.

Ένας υγιής διάλογος, λοιπόν, είναι λογικό να ‘χει τις διακοπές του, τα αντεπιχειρήματά του, δε γίνεται όλοι να συμφωνούν με όλους. Αν σε διακόψουν, μη νευριάζεις, άκου αυτό που έχουν να σου πουν για να συνεχιστεί η συζήτηση με τις οπτικές όλων στο θέμα. Μπορεί να μιλάς και να ‘χεις παραθέσει ήδη πόσα επιχειρήματα που δεν ξέρει ο άλλος σε ποιο να πρωτοαπαντήσει. Και, τελικά, βγαίνετε κι οι δύο χαμένοι, γιατί δεν καταλήγετε σε κανένα συμπέρασμα πάνω στο θέμα σας.

Μη σκας αν δε σ’ αφήνουν να μιλήσεις, λοιπόν, υπάρχει λύση. Ή διάκοπτέ τους για να πεις επιτέλους αυτό που θέλεις, ή άφηνέ τους να μιλάνε μόνοι τους και να μη βοηθιούνται καν, στην τελική. Κάποιος που σου λέει τον πόνο του και νευριάζει αν τον διακόψεις για να πεις τη γνώμη σου, δε θέλει και να σε ακούει. Ή κάποιος που λέει τη γνώμη του για ένα γεγονός ή μια είδηση, κι αν πεταχτείς στη μέση της κουβέντας του για να πεις κάτι πάνω σ’ αυτό, μετά από ένα λεπτό δικού του μονολόγου, κι αυτός βγάλει αφρούς, σημαίνει ότι δε θα δεχτεί ούτως ή άλλως και την αντίθετη γνώμη. Πρόβλημά τους, δηλαδή.

Να τσαντιστείς αν κάποιος σε διακόπτει καθαρά από αγένεια και δε σ’ αφήνει να ολοκληρώσεις αυτά που λες. Να τσαντιστείς, αν ο άλλος μονίμως προσπαθεί να επιβάλλει τη γνώμη του και δεν ακούει τη δική σου. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι διάλογος σημαίνει αντιπαράθεση, όχι να προσπαθεί ο ένας να επιβληθεί στον άλλο, ούτε να επιδιώκεις όλοι να συμφωνούν μαζί σου.

Ας δίνουμε προσοχή ο ένας στον άλλο, να ακούμε τι έχει να μας πει και να δεχόμαστε τη διαφορετική γνώμη. Εύκολο να το λέμε, αλλά δύσκολο στην πράξη. Μόνο έτσι, όμως, εξελίσσεται το μυαλό στην επιχειρηματολογία αλλά κι η ενσυναίσθησή μας, μπας και καταφέρουμε να καταλάβουμε τους ανθρώπους στο γιατί μπορεί να λένε αυτό που λένε.

Μη μιλάτε μόνοι σας. Απαντήστε τη στιγμή που θέλετε να απαντήσετε και μην παρεξηγείστε απ’ τους άλλους όταν κάνουν το ίδιο. Θέλει υπομονή η σωστή επικοινωνία κι είναι τέχνη που δύσκολα κατακτάται.