Ας τελειώσει με κλάματα παρά με βρισιές

Γενικά, ο χωρισμός δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, μέχρι να τον ξεπεράσεις. Εξαρτάται, εννοείται, κάτω από ποιες συνθήκες καταλήξατε εκεί κι αν η απόφαση ήταν δική σου ή εσύ απλώς αναγκάστηκες να τη δεχτείς.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι τέλους, ανάλογα με το λόγο που φτάνει σε αυτό το σημείο μία σχέση. Συνήθως, όμως, ένας χωρισμός καταλήγει σε δράμα, γιατί για να φτάσατε στο σημείο αυτό σημαίνει πως είτε ο ένας είτε ο άλλος πρόδωσε κατά κάποιον τρόπο την εμπιστοσύνη σας ή απλά δεν ταιριάζατε και κάποιος απ’ τους δύο το πήρε απόφαση, αφήνοντας τον άλλο με το φάντασμα της απώλειας.

Σε κάθε περίπτωση, δεν αρέσει σε κανέναν να βλέπει κάτι καλό να έρχεται στο τέλος του. Και κακά τα ψέματα, τα παρακλάδια για τα αίτια και τα αποτελέσματα ενός χωρισμού είναι πολλά και διάφορα. Αλλά η αντίδρασή σου ακριβώς σ’ αυτό το σημείο της σχέσης σημαίνει περισσότερα. Κι αυτό γιατί είναι σημαντικό να μη βάλεις τον εαυτό σου σε μία διαδικασία να καταριέται, ή να κλαίει χωρίς σταματημό και τον χάσεις κάπου εκεί ανάμεσα στις βρισιές και τα κλάματα.

Και τι είναι προτιμότερο, θα αναρωτηθείς. Προτιμότερο είναι να μη χάσεις εσένα. Γιατί είτε τις βρισιές είτε τα κλάματα, ή και τα δύο μαζί, είναι δύσκολο να τα αποφύγει κανείς, ειδικά μετά από μία αρκετά έντονη κι αληθινή σχέση. Το θέμα είναι να προχωράς χωρίς κακία. Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται στην αρχή ενός χωρισμού. Αλλά αν ήταν να διαλέξεις ανάμεσα στους δύο τρόπους να ξεσπάσεις, βρισιές ή κλάματα, εσύ τι θα διάλεγες;

Νιώθεις σίγουρα στην αρχή ότι θέλεις να στολίσεις με κάθε αρνητικό χαρακτηρισμό αυτόν τον άνθρωπο, να μιλήσεις άσχημα γι’ αυτόν με αρκετή εμπάθεια κι ενώ προσπαθείς να ελέγξεις όλο αυτό το «μίσος», σου βγαίνει αρκετό δηλητήριο κι είναι λογικό. Είναι εύκολο να λέμε ότι η καλύτερη εκδίκηση για εκείνον που σε άφησε είναι να συνεχίσεις τη ζωή σου, γιατί όλα είναι κύκλος κι όλοι μπαίνουν στη θέση τους κάποια στιγμή, αλλά δεν είναι αρκετό πολλές φορές. Και δε σου φαίνεται αρκετό στο χωρισμό.

Έχεις την ανάγκη να τον κάνεις να αισθανθεί όσο άσχημα ένιωσες κι εσύ. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, δε λένε; Κι ίσως και να πρέπει να τα βγάλεις με κάποιο τρόπο από μέσα σου, να ξεσπάσεις, αλλά για πόσο νομίζεις θα μπορέσεις να κρατήσεις κακία σε έναν άνθρωπο για τον οποίο είχες κάποτε δυνατά συναισθήματα; Θέλεις, αλήθεια, να τον πονέσεις;

Τον αγάπησες, άλλωστε, αυτόν τον άνθρωπο. Θέλεις να μετανιώσεις μετά για τα λόγια σου και να γυρνάς πίσω για συγγνώμες; Γιατί με τις βρισιές και με το να φωνάζεις, φαίνεσαι, στην καλύτερη, σαν κακομαθημένο παιδί που του πήραν το παιχνίδι του. Στη χειρότερη, μείνεις στο μυαλό του άλλου σαν τον τρελό σούπερ ζηλιάρη πρώην και του δίνεις έναν λόγο να χαίρεται που δεν είσαι πια στη ζωή του.

Θέλεις αυτό για σένα; Να αφήσεις μια αρνητική εντύπωση και να γίνεις το κακό παράδειγμα του για τις μελλοντικές ιστορίες του; Αξιοπρέπεια και πάλι αξιοπρέπεια. Όταν κρατιέσαι στο ύψος σου, ο άλλος είναι που μετανιώνει για τη συμπεριφορά του κι αναγνωρίζει –έστω και καθυστερημένα– τα λάθη του.

Το να κλάψεις μέχρι να το βγάλεις από μέσα σου είναι σίγουρα πιο υγιής λύση για να ξεσπάσεις, απ’ το να κρατήσεις κακία και να πεις λόγια που, αργότερα, θα τα μετανιώσεις. Όσο και να χτυπηθείς, ακόμα κι αν πέσεις στα πατώματα, μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να σηκωθείς. Προς τα πάνω, πιο κάτω δεν πάει. Θα σταθείς πάλι στα πόδια σου, θα το πάρεις απόφαση και θα προχωρήσεις τη ζωή σου. Γιατί αυτό είναι που πρέπει να κάνεις μετά από έναν χωρισμό: Να προχωράς.

Η εκδίκηση είναι για τους δειλούς. Η μόνη αποδεκτή εκδίκηση είναι μια νέα αρχή. Μην ξεχνάς, κάθε χωρισμός μας αφήνει τη γεύση του ανθρώπου που είχαμε δίπλα μας. Φρόντισε να αφήνεις, λοιπόν, τη γλυκιά σου γεύση και μία όμορφη ανάμνηση. Κι όσο για σένα, μην πνιγείς για πολύ ακόμα μέσα στα κλάματα, παρέα με κραιπάλες, παγωτά και σοκολάτες.

Πάρε τη ζωή στα χέρια σου και βρες τον εαυτό σου όπως δεν τον έβρισκες όσο ήσουν σ’ αυτή τη σχέση. Γιατί σου αξίζει να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να πας παρακάτω. Κι ο έρωτας ξανά έρχεται.