Δε φτάνει να μπορείς αλλά και να θες να ξεπεράσεις κάποιον

Θα ‘μαι ξεκάθαρη. Δε σ’ έχω ξεπεράσει γιατί δε θέλω να σε ξεπεράσω! Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα περί αδυναμίας και παράδοσής μου στα πάθη μου. Δε χρησιμοποιώ καμία δικαιολογία του τύπου «δεν μπορώ» ή «δεν καταφέρνω να το ελέγξω». Ξέρω πως μπορώ να σε μετατρέψω σε μια θαμπή ανάμνηση, μα απολύτως συνειδητά σου φωνάζω ότι είσαι ακόμα εδώ, στο μυαλό μου, μόνο γιατί εγώ δε θέλω να φύγεις -ακόμα.

Είμαι καλά προετοιμασμένη για ό,τι ακολουθεί. Ξέρω ότι είναι μάταιη η όποια προσμονή, γι’ αυτό κάθομαι τώρα μόνη στα σκοτάδια, συντροφιά με το ποτό μου, και τακτοποιώ τις σκέψεις μου. Δεν περιμένει πια εμάς τους δύο καμία άλλη ευκαιρία, κανένα άλλο ξεκίνημα. Απλά γιατί αν με κάποιον δεν κυλάει απ’ την αρχή κι αν δε λυθούν όλα τα προβλήματα τη στιγμή που θα παρουσιαστούν, αν δε γίνουν βήματα μπροστά, δε θα αλλάξει ποτέ τίποτα, παρά μόνο προς το χειρότερο. Παρ’ όλα αυτά περιμένω την ανατροπή. Γι’ αυτό κι έχω γυρίσει το παιχνίδι στην άμυνα, για να μην αφήσω κανέναν άλλο να περάσει μπροστά.

Κι ας είναι σπατάλη χρόνου, αβάσιμο και χαζό αυτό που κάνω κι ας μην οδηγεί πουθενά στην τελική. Ας μείνω με το τίποτα, το κενό, το χάος κι ένα μπουκάλι κρασί. Ας μείνω μπουκάλα κι εγώ, αν δεν είναι να μείνω με σένα.

Δε θέλω, ακόμα, να σ’ αφήσω να φύγεις από εμένα, γιατί δε θέλω να δώσω τον εαυτό μου σε κανέναν άλλον, για κανέναν απολύτως λόγο. Γι’ αυτό αρνούμαι να σε ξεπεράσω. Υπήρξες ο άνθρωπός μου, ο έρωτάς μου, η καψούρα μου, και σ’ ένα βαθμό αφού υπήρξες μία φορά θα υπάρχεις για πάντα. Θέλω χρόνο. Δεν είναι εύκολο. Πώς να βγω σε ανοιχτή θάλασσα ξανά, έτσι βιαστικά; Πώς να βουτήξω σε άγνωστα νερά ενώ σε κουβαλάω ακόμα πάνω μου; Θα ήταν χαζομάρα, αφού το παρελθόν σαν βαρίδι θα με βουλιάξει στον πάτο.

Και κάπως έτσι, μένω εγώ εδώ, να φοβάμαι ότι αν αφήσω το δικό σου κομμάτι να σπάσει ή, χειρότερα, να χαθεί από μέσα μου, θα μου συμβεί κάτι κακό. Πως θα χαθώ κι εγώ ολόκληρη, πως θα χαθούν όσα μ’ έμαθες κι όσα έγινα, όσα βελτίωσα σ’ εμένα όσο ήμουν μ’ εσένα.

Άφησα πάνω σου πολλά κι έτσι τώρα, χωρίς εσένα, δεν ξέρω πώς να τα διαχειριστώ, πώς να με κουμαντάρω. Δείλιασα να μ’ αντιμετωπίσω η χαζή. Πίστεψα αφελώς πως δε θα μπορούσα να με φροντίσω. Δεν ήμουν εκεί για μένα, δε με στήριξα, δεν αγάπησα τον εαυτό μου όσο του έπρεπε. Έβαλα άλλους πάνω από μένα, έβαλα εσένα -κι αυτό δεν το μετανιώνω.

Έχω επίγνωση του πόσο ευάλωτη δηλώνω αυτή τη στιγμή. Καταλαβαίνω ότι έχεις αρχίσει να μου γίνεσαι μια εμμονή. Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχεις πια στη ζωή μου. Παρ’ όλα αυτά για ό,τι αισθάνεσαι δικό σου αξίζει να παλέψεις πριν εγκαταλείψεις εντελώς την ιδέα του.

Γι’ αυτό δε θέλω να σε ξεπεράσω. Όχι ακόμα. Γιατί δε θέλω να σε σβήσω επιφανειακά, να φερθώ σαν να βιάζομαι να σε ξεφορτωθώ από πάνω μου, να το κάνω πρόχειρα, με θυμό και κακία, απλά γιατί έτσι κάνουν οι περισσότεροι, γιατί αυτό περιμένουν οι άλλοι από μένα. Θέλω να σε ξεπεράσω όποτε –κι αν– εγώ το αποφασίσω!