Δεν υπάρχει «σχεδόν σχέση»

Η ουσία στον έρωτα είναι μία. Ή είσαι με τον άνθρωπο σου ή όχι. Τίποτα ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει, κουράζει. Όλα αυτά τα «μέτρια» είναι απλά ετικέτες που υπάρχουν για να μας δυσκολεύουν τη ζωή και να μας δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα κι εμμονές. Ναι, εμμονές. Γιατί τι νόημα έχει το λίγο ενός ανθρώπου, τι νόημα έχουν οι επαναλαμβανόμενες συναντήσεις κι άσκοπες συζητήσεις με κάποιον, ενώ δεν είστε μαζί; Επαναλαμβάνω δεν είστε μαζί, αν ήσασταν, θα το ήξερες, πιστεύω.

Είναι κοινότυπο αυτό που θα πω, αλλά ίσως είναι αυτές οι φράσεις που βαρεθήκαμε να ακούμε συνέχεια, γιατί βαρεθήκαμε τις αλήθειες μέσα τους. Αν ένας άνθρωπος θέλει να είναι μαζί σου, θέλει. Κι είναι. Πείτε μου όποια δικαιολογία θέλετε. Ό,τι άλλο κυκλοφορεί στην αγορά είναι μόνο άσκοπες ταμπέλες που μόνο πόνο κουβαλούν, μπερδεμένο με έρωτα. Ταμπέλες «σχεδόν σχέσεων», «φίλων με πλεονεκτήματα» κι ανθρώπους ερωτευμένους με εμμονές και κανένα σεβασμό στον εαυτό τους και τα συναισθήματα τους.

Άσχετο που γεμίσαμε με φοβισμένους ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και φοβούνται τις δεσμεύσεις, όπως η γάτα το νερό.  Αν είσαι κολλημένος σε μία τέτοια κατάσταση, δικό σου το πρόβλημα κι η εμμονή, ξεκάθαρα. Αλλά, αν μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους, για άντρες και γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν, η ουσία είναι μία.  Δείχνουν ή δε δείχνουν αυτό που νιώθουν. Ή μάλλον, επιλέγουν ή δεν επιλέγουν αυτό που νιώθουν. Αν ο άλλος είναι διαθέσιμος συναισθηματικά, θα το καταλάβεις, κι αν δεν είναι, πάλι θα το καταλάβεις.

Η απόρριψη είναι αυτή, στην ουσία, που πρέπει να αποδεχτούμε.  Είτε είναι απόρριψη λόγω timing, είτε λόγω καταστάσεων είτε λόγω βλακείας, κατά βάθος, είναι απόρριψη. Γιατί ο άλλος απέρριψε την επιλογή να είναι μαζί σου, για όποιο λόγο κι αποδέχτηκε μία άλλη επιλογή μακριά από εσένα, χωρίς εσένα στη ζωή του. Και ξανά λέω, δε μιλάω εδώ για του μπερδεμένους -ούτως ή αλλιώς- ανθρώπους. Μακριά κι αγαπημένοι. Ή μήπως όχι; Κάτι μπλεγμένο δε χρειαζόμαστε για την ευτυχία μας, ε;  Ή όχι; Μήπως, εν τέλει, είμαστε όλοι λίγο μπερδεμένοι;

Ίσως τελικά το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν είναι ξεκάθαρες οι καταστάσεις, αλλά το ότι δεν είναι ξεκάθαρα αυτά που νιώθουμε. Δεν είναι οι ανθρώπινες σχέσεις περίπλοκες, τα συναισθήματα είναι κι οι άνθρωποι τείνουμε να ζούμε βάση αυτών. Γι’ αυτό και κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο δύσκολη απ’ όσο θα έπρεπε να είναι. Κι όταν το συνειδητοποιούμε αυτό, είναι που κάνει τελικά τη διαφορά. Γιατί μετά, επιλέγεις το αν σέβεσαι τον εαυτό σου αρκετά ώστε να ζεις κάτι αληθινό, ή αν θέλεις να σε παρασύρει μία χημική ένωση στο κεφάλι σου που δεν αφήνει στην ψυχή σου και τη συνείδηση σου τίποτα άλλο, παρά μόνο μια εμμονή.

Οι καταστάσεις ή υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Ο άνθρωπος σου ή είναι δίπλα σου, ή δεν είναι, ή έχει φύγει ή και δεν ήταν και ποτέ εκεί. Όταν υπάρχει κάτι μισό, κάτι μη ξεκάθαρο, αν θέλεις, σημαίνει ότι εσύ το άφησες να υπάρχει, εσύ του έδωσες το δικαίωμα να υπάρχει έτσι απλά στη ζωή σου, χωρίς καμία παραπάνω ουσία. Οπότε, καλό θα ήταν να παίρνουμε που και που τις ευθύνες για τις πράξεις μας κι όχι να τα ρίχνουμε στον έρωτα και τους άλλους. Οι άλλοι, όπως κι εσύ, κάνουν τελικά αυτό που θέλουν κι επιλέγουν να κάνουν. Είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, στο τέλος όλοι επιλέγουμε αυτό που θέλαμε από την αρχή να επιλέξουμε.

Συμφωνώ, δεν επιλέγουμε αυτούς που ερωτευόμαστε. Επιλέγουμε, όμως, να αποδεχτούμε το γεγονός ότι δεν είναι μαζί μας. Γιατί αν ήταν ο άνθρωπος μας, θα ήταν υπαρκτός, χειροπιαστός κι όχι μόνο μέσα στο μυαλό, στη φαντασία. Δε θα έμενε στο «θέλω». Θα προχωρούσε στο «κάνω».