Η ζωή είναι ένας καθρέφτης. Ένας καθρέφτης αυτών που σκεφτόμαστε, που πιστεύουμε, που νιώθουμε. Όπως την αντιμετωπίζουμε, έτσι μας αντιμετωπίζει κι αυτή. Της χαμογελάμε; Μας χαμογελάει. Την παρατάμε; Μας παρατάει. Πάντα θα αντανακλά τις σκέψεις και τα πιστεύω μας, πάντα θα μας δείχνει το δρόμο που στην ουσία εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε.
Πόσες φορές βρίσκεσαι σε μια κατάσταση που αναλύεις ξανά και ξανά, ώρες επί ωρών, ημέρες επί ημερών; Πόσες ώρες της ζωής σου έχεις ξοδέψει για να μπορέσεις να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής, με μια συμπεριφορά ή με κάτι λόγια του; Και τζάμπα όλα αυτά. Στο τέλος η λύση είναι τόσο απλή, τόσο προφανής και φυσικά δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που είχες κρίνει εσύ ότι θα μπορούσε να είναι σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα. Κι αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα του «βλέπουμε αυτό που θέλουμε να βλέπουμε».
Αυτό γίνεται γιατί ερμηνεύουμε τις κινήσεις και τις λέξεις σύμφωνα με τον εαυτό μας. Δεν μπαίνουμε εύκολα στη θέση του άλλου, μας είναι ξένο να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την ψυχοσύνθεση κάθε άλλου εκτός του «εγώ» μας. Κι είναι λογικό. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια συναίσθηση του συνανθρώπου μας. Έχουμε διαφορετικές παραστάσεις, διαφορετικά πιστεύω, διαφορετικά υπόβαθρα. Δεν μπορούν όλοι να καταλάβουν όλους. Γι’ αυτό και δενόμαστε περισσότερο με τους ανθρώπους που έχουν ίδια βιώματα με εμάς.
Ρωτάμε για να πάρουμε την απάντηση που θέλουμε να ακούσουμε. Απ’ τα δέκα πράγματα που θα μας δείξει κάποιος θα καταλάβουμε μόνο το ένα, άντε τα δύο. Όταν ρωτάμε κάτι, μπορεί ο άλλος να μας απαντήσει με ολόκληρο κατεβατό, αλλά εμείς θα κρατήσουμε το ένα, άντε τα δύο σημεία που μας έκαναν και θα πιαστούμε από κει. Φτάνει, όμως, τώρα με την ψυχολογική ανάλυση.
Ακούς αυτά που θέλεις να ακούσεις, βλέπεις αυτά που θέλεις να δεις, κάνεις αυτά που θέλεις να κάνεις και δικαιολογείς αυτά που θέλεις να δικαιολογήσεις. Έτσι πάει. Θα γνωρίσεις στη ζωή σου πολλούς ανθρώπους που θα πουν τις σωστές λέξεις τη σωστή στιγμή. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Είναι αυτό που θα χρειαστείς να ακούσεις ή θα είναι η απάντηση που περίμενες για να συνδέσεις τα καλώδια στο κεφάλι σου. Αλλά μην κρίνεις μόνο απ’ τα λόγια τους ανθρώπους γύρω σου. Στις πράξεις παίζεται το παιχνίδι. Εκεί καταλαβαίνεις την πραγματική ποιότητα του άλλου.
Μη δικαιολογείς, λοιπόν, κάποιον μόνο απ’ τα λόγια του, από αυτά που μόνο εσύ καταλαβαίνεις, αλλά δες τι κάνει. Εκεί είναι που θα πιάσεις το νόημα. Τα λόγια είναι βερεσέ και τα προσαρμόζουμε συνήθως στα δεδομένα μας, αλλά όλα είναι δικαιολογίες. Αυτός που θέλει να είναι στη ζωή σου θα διεκδικήσει τη θέση του, θα κάνει τα πάντα να είναι εκεί. Τα γεμάτα υποσχέσεις βλέμματα και τα μεγαλεπήβολα λόγια είναι το πλασέμπο του αρρώστου, όχι η γιατρειά του. Να είχαμε να λέγαμε, δηλαδή.
Στην εξίσωση δύο ανθρώπων, αν αφαιρούσες όλη την προσπάθεια που κάνεις εσύ, θα έμενε οποιαδήποτε επικοινωνία ανάμεσά σας; Αν όχι, σταμάτα να δικαιολογείς τον άλλο κι αφαίρεσε τον εαυτό σου απ’ την εξίσωση. Γιατί απλά μένεις σε μια αβάσιμη ελπίδα, σε μια προσδοκία δική σου και δε βλέπεις την πραγματικότητα.
Κάποιες φορές χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να καταφέρεις κάτι κι επιμονή. Αλλά φιλική υπενθύμιση: Μην εξαρτάσαι από μια ελπίδα, από κάτι που θα μπορούσε να γίνει «αν». Προσπάθησε, κάνε αυτό που νομίζεις, ξεπέρασε τον εαυτό σου, αλλά δες την πραγματικότητα κατάματα, μην προσποιείσαι ότι δεν είναι εκεί. Εκεί είναι, όλα τα σημάδια είναι εκεί. Ακολούθησε τις πράξεις κι όχι τα λόγια.
Θέλει; Αν θέλει να έρθει, θα έρθει, όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες κι εγωισμοί. Μην αφήνεις τους ανθρώπους να σε πατάνε σαν χαλάκι «Καλώς όρισες». Κάποιες φορές αυτό που χρειάζεσαι είναι να είσαι εγωιστής και να σε προσέχεις. Όποιος σ’ αγαπάει και θέλει να είναι εκεί, θα καταλάβει.
Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
