Ένα ξενύχτι, δύο ρακές και πάλι εμένα θα θες!

Άνω τελεία· ξεκινάει το δικό μας δεύτερο ημίχρονο τώρα. Η διακοπή μας ήταν μικρότερη μιας οριστικής τελείας και λίγο μεγαλύτερη από ένα κόμμα. Κι εύκολα αλλάζει ο έρωτας τα σημεία στίξης. Δε χρειάζονται και πολλά. Εσύ να το θέλεις, λίγο θάρρος που θα βρεις σε δύο ποτήρια αλκοόλ κι εγώ να σε περιμένω εκεί. Και σίγουρα να ‘ναι βράδυ, ιδανικά κάπου μετά τα μεσάνυχτα. Γιατί εκείνες οι μικρές ώρες είναι που κάνουν τη μεγάλη ζημιά.

Ένας χωρισμός δεν είναι πάντα το τέλος μιας σχέσης. Ούτε μία επανασύνδεση είναι πάντα μία καταδικασμένη επιλογή. Όχι για εμάς.

Λίγες κοινές στιγμές στο παλιό μας στέκι θα σου θυμίσουν πως το μεταξύ μας δεν ξεχνιέται. Μπορεί να λένε πως τα μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, αλλά στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο· μάτια που ερωτεύτηκαν δε λησμονιούνται, ακόμα κι αν δεν ιδωθούν για καιρό. Γιατί τη στιγμή που θα με ξαναδείς, θα με ξαναερωτευτείς. Βάλε τώρα και δύο ρακές στην υγειά μας. Μετά από αυτές θα δεις η μάλλον θα παραδεχτείς πως πάλι εμένα θα θες.

Η εξίσωσή μας μπορεί να ήταν δύσκολη, αλλά τα μαθηματικά έχουν πάντα τον τρόπο τους να δώσουν λύσεις. Όπου παράγοντες της εξίσωσης βάλε εσένα κι εμένα κι όπου τρόποι λύσης με ακριβή αποτελέσματα, αυτό το βράδυ και το αλκοόλ, που θα μας αφαιρέσει τις πανοπλίες.

Ξέρεις και ξέρω πως μόνο να μιλήσεις μαζί μου αρκεί για να ξυπνήσουν οι μνήμες και τα συναισθήματα που ποτέ δεν πέθαναν, απλά επιμένεις να τα κοιμίζεις. Ξέρεις και ξέρω ότι οι συζητήσεις μας μπορεί να κρατήσουν μέχρι το πρωί, πράγμα επικίνδυνο για σένα κι όλα αυτά που ήθελες τόσο καιρό να αποφύγεις. Και ξέρεις ότι αυτό που έχουμε εμείς οι δύο μόνο γεύση ξαναζεσταμένου φαγητού δεν μπορεί να έχει. Εξάλλου, ό,τι δε μας καθόταν στη γεύση είχαμε ανέκαθεν τρόπο να το κάψιμο. Με δυο ρακές του βάζουμε φωτιά. Κι όλα λύνονται, μαζί κι η γλώσσα μας.

Πρέπει, όμως, να παραδεχθείς κάτι εδώ και τώρα. Σου αρέσει όλο αυτό και το απολαμβάνεις.  Σ’ αρέσει ο απρόβλεπτος τρόπος μου που σου κρατάει το ενδιαφέρον. Σου αρέσει που μπορώ να σε ξεκλειδώσω χωρίς να πω λέξη. Σου αρέσει το πόσο απλά και βαθιά επικοινωνούμε εμείς οι δύο. Σου αρέσει η αίσθηση της παρουσίας μου στο χώρο. Σου αρέσει όταν τα μάτια σου με καρφώνουν κι εγώ σε κοιτάζω ήδη. Σου αρέσει να βάζεις πάνω μου μια νοητή ταμπέλα με το όνομά σου.

Σε τρελαίνει το πόσο σ’ αναστατώνω όταν είμαι κάπου γύρω σου. Σου αρέσει να προκαλείς και το απολαμβάνω το ίδιο. Να ξέρεις ότι είμαι μόνο σε σένα και μόνο για σένα, αλλά κι εσύ. Μόνο σε μένα και μόνο για μένα.

Καμία αλαζονεία. Πες ότι είναι μεθυσμένα λόγια ή απλή κι ειλικρινής καταγραφή γεγονότων. Στην τελική, σε ξέρω. Αναγνωρίζω την επιρροή μου πάνω σου, όπως εσύ αντίστοιχα αναγνωρίζεις τη δική σου σε μένα, με τη διαφορά ότι εγώ δεν τη χρησιμοποιώ υπέρ μου αλλά υπέρ μας.

Τι είναι καλύτερο; Να χρησιμοποιείς τις αδυναμίες του άλλου για να τον πλησιάσεις ξανά ή να εκφράσεις τις δικές σου αδυναμίες, τις δικές σου ευάλωτες στιγμές, να ανοίξεις τα χαρτιά σου στον άλλον;  Επιλέγω το βράδυ και τη ρακί, που αναγκαστικά οδηγούν στο δεύτερο σενάριο. Έλα να ρίξουμε άμυνες κι ύστερα αν τ’ αντέξεις, φύγε!

Ένα πράγμα μόνο ξέρω αυτή τη στιγμή. Εσύ, εγώ κι ένα βράδυ μας αρκεί για να τα βρούμε όλα!